De tweet van Isabel Albers (De Tijd) ( met een foto erbij over vluchtelingen in de kou aan de grens van Macedonië) – met de boodschap erbij “zijn we deze onwaarschijnlijke beelden al te gewoon geraakt?” vormt de aanleiding voor dit stukje.

Kwaliteitsmedia zijn er altijd als de kippen bij om te stellen dat politici moeten durven ‘leiden’ ipv zich enkel door de publieke opinie te laten leiden. Maar dat geldt blijkbaar niet voor henzelf. Sommige beelden in het vluchtelingendebat zijn duidelijk hipper dan andere, al naargelang de “volksstemming”.

Het beeld van Aylan was even “hip” – om dit volslagen degoutante woord even te gebruiken – maar nu is het duidelijk niet meer ‘hip’ om beelden van verkleumde vluchtelingen op de voorpagina van de krant te zitten, of van kinderen die blijven verdrinken aan de grenzen van Europa, ook al zijn ze elke dag opnieuw beschikbaar (bv. via de tweets van Peter Bouckaert).

Nee, dan is het veel makkelijker om te surfen op de ene hetze na de andere, zeker na Keulen – waarvan ik kon begrijpen dat het prominent in de media kwam, dat was terecht (het zijn problemen die al vroeger prominent hadden mogen gebracht worden).

Maar liever melken ze nu een van de pot gerukte quote of beleidsmaatregel uit van Francken of van een achterlijke burgemeester – die ze dan wel van alle kanten proberen te ‘duiden’ – dan weer te geven, bv. via een gecoördineerde campagne voor een week aan een stuk (en dan nog eens, en nog eens),  waar het echt om gaat:  WO II taferelen, waar Europa het effenaf laat afweten. En waar we met zijn allen zitten op te kijken (of beter gezegd wegkijken).

De keuze van voorpaginanieuws en foto’s voor de één, elke dag opnieuw, is een keuze die de media zelf maken, toch bij ons. En ze zet druk op politici, niet alleen op de publieke opinie. 

Ik spreek me hier enkel uit over de Standaard, de krant die ik lees. Het is te makkelijk om alle grote stukken over vluchtelingenleed te verwijzen naar ergens binnenin, of de weekendbijlage.

Ik vind het lafbekkerij.