Dat zogenaamde taboe waar sinds de jaren negentig een zekere partij mee groot is geworden. Dat wat in alle kranten telkens tot vette koppen leidt. Goed verkopend. Dat ‘ziede wel’ bweurkje als er weer iets gebeurt met een bruine ‘ander’. De achterlijke cultuur’, de ‘achterlijke moslim’, de ‘onmens’.
‘We mogen niet meer zwijgen’, klinkt het telkens weer terwijl de media, de politiek, de mensen die ‘ze’ nooit hebben gekend of kennen allemaal wel een mening klaar hebben. Lekker veralgemenend schuimbekkend kauwen op het eigen gelijk. Meer blauw op straat, nultolerantie, anti-patser-acties. Geen speld tussen te krijgen. Gelukkig is er nog dat dun vernislaagje democratie en rechtstaat. Alhoewel het alsmaar verder afpelt.
De toestroom en de miserie van de vluchtelingen bij een passieve houding van het rijkste contintent ter wereld zeker na de dood van kleine Aylan, leidde tot grote verontwaardiging.
‘Wir schaffen das’ zorgde aanvankelijk voor ongemakkelijk geschuifel maar dan herpakte men zich en de bruggen werden een voor een schaamteloos opgelaten. Zelfs zonder smoesje. Bam in your face, ‘geen moslims’. De vluchtelingen, net mieren, stommelden verder onder het grijze deken op zoek naar een andere uitweg. De weg naar een droge en veilige plek.
Keulen kwam als geroepen. Eindelijk, klonk het bij de Ooster -en Noorderburen we zijn niet meer alleen. ‘Ziede wel dat we gelijk hadden om onze bruggen op te halen en grenzen dicht te timmeren.’
En Keulen werd het symbool voor de verborgen angsten van het oude continent. We willen niet alleen onze welvaart niet delen maar ‘owee stel je voor al die moslimmannen die aan onze meisjes zitten’. Zelfs de macho die enkele minuten voordien vrouwlief nog een paar meppen heeft gegeven en de politicus met losse handjes werden plots de grootste feminist. ‘Alleen wij mogen bepotelen en onze vrouwen seksistisch benaderen’. Geef die asielzoekers wat cursussen hoe het moet.
Keulen zette alle sluizen open. De politici zwelgend in zelfvoldaanheid. Om ter strafste uitspraken. De rechtstaat en democratie werden opzij gezet en de klopjacht kon beginnen. Elk incident werd met een vergrootglas ontleed en een resem strenge maatregelen volgden. Op de tribune toegejuicht door de onderbuik. En de media beleven hoogdagen. De ene steekvlam na de andere. Vette koppen eindeloze analyse en conclusies terwijl de feiten nog onderweg zijn.
Cursussen allerhande, zwembadverbod, rode armbandjes, traangas op tentenkampen, nachtelijke lynchpartijen, afnemen bezittingen, kampen…whats next?
Gaan we de komst van vluchtelingen kunnen stoppen door hekken, door ze terug te duwen, of te ontmenselijken? Zolang niemand stilstaat bij het echte taboe. Waarom maken de mensen die gevaarlijke tocht naar hier? Wie heeft die regio instabiel gemaakt? Zolang we die vragen niet beantwoorden, zal het dweilen worden met de kraan open. You better get used to it!
