Opinie -

‘Sorry, we verhuren niet aan bijna-Arabieren’

Brussel, dat is toch één van de meest diverse steden ter wereld? In Brussel moeten zelfs vrouwen met een hoofddoek toch makkelijk een job en een woning vinden? Over de zoektocht naar een job kan ik nog niet meespreken, maar het vinden van een huurwoning bleek veel moeilijker dan ik vermoedde.

vrijdag 22 januari 2016 16:32
Spread the love

Mijn man en ik werken allebei in Brussel, dus leek het ons wel handig om daar een appartement te zoeken. Dat dat een probleem zou zijn, had ik niet verwacht. Brussel, dat is toch één van de meest diverse steden ter wereld? In Brussel moeten zelfs vrouwen met een hoofddoek toch makkelijk een job en een woning vinden? Over de zoektocht naar een job kan ik nog niet meespreken, maar het vinden van een huurwoning bleek veel moeilijker dan ik vermoedde.

Toen ik aan de zoektocht begon had ik wel de tip gekregen om mijn naam niet te vermelden in het eerste contact. Als Nederlandstalige maak je sowieso meer kans, had men mij verteld. Dus speelde ik die troef uit. Ik kreeg supervriendelijke mensen aan de lijn en een afspraak was snel geregeld. Maar bij het eerste contact in de echte wereld zie je de huisbaas dan verrast opkijken. “Nee, toch maar niet”, krijg je dan te horen. De reden? “Het is ondertussen al verhuurd.”

Maar het bordje met te huur blijft wel hangen en ook op de websites die we dagelijks afschuimen op zoek naar huurwoningen blijven de advertenties staan. En in de dagen voor het eerste contact had één van die verhuurders nog aangedrongen met sms’jes zoals ‘Zijn jullie nog geïnteresseerd?’.

Twee keer stonden we er heel dichtbij. Er was zelfs al een mondelinge overeenkomst. De ene keer had de huurbaas gezegd dat hij niet verhuurd aan Arabieren, maar wij zijn Berbers. Dat vond hij nog net kunnen. Maar het liep toch fout. Via via kregen we te horen waarom. Zijn vrouw en kinderen wilden ook niet aan ‘bijna Arabieren’ verhuren.

De tweede keer was de uitleg subtieler. Ik verstuurde de loonfiches en een kopie van de identiteitskaarten, maar kreeg toch het deksel op de neus. Er waren heel toevallig plots ‘kennissen’ opgedoken die het appartement wilden huren en dat kon de huurbaas toch niet weigeren.

Een bezoek bij een potentiële huurbaas lijkt op een sollicitatiegesprek. Eén keer heb ik zelfs een echte motivatiebrief gestuurd waarin ik uitlegde waarom ik zo graag in dat appartement wou wonen.

Donderdag hebben we dan toch onze handtekening kunnen zetten onder een huurcontract. Opvallend was dat de verhuurder zelf begon over ‘transparantie, fascisme, gelijkheid, etc..’. En hij komt zelf uit het zuiden. Helaas kan je verhuurders als deze op één hand tellen.

Wij kunnen twee loonbrieven voorleggen, maar wat moet het dan niet zijn als je een Marokkaanse naam combineert met werkloosheid omdat je ook op de arbeidsmarkt botst op discriminatie?

Creative Commons

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!