De wrange vruchten van N-VA

De wrange vruchten van N-VA

vrijdag 22 januari 2016 17:32
Spread the love

Met de berekeningstool www.berekenjeinkomensverlies.be van de vakbond kan je zelf uitmaken hoeveel de Vlaamse en de federale regeringsmaatregelen je kosten. Niet niks voor Janek en Veronique bijvoorbeeld om jaarlijks nagenoeg 1600 euro extra te moeten ophoesten.

Temeer omdat de kasteelheer van Merelbeke geen cent belastingen betaalt op de 1,24 miljard die hij verdient aan de verkoop van zijn bedrijf. Evenmin als havenbaas en cultuurmecenas Huts die nog jaren ongehinderd langs de subsidiekas passeert voor zijn twintig gigantische zonnedaken.

We weten onderhand wel voor wie de regeringen Michel en Bourgeois kost wat kost de rit willen uitrijden, en hun onrechtvaardig want totaal eenzijdig besparingsbeleid onverminderd verder zetten. Alle betogingen, acties en protesten glijden als water bij een eend van hen af. De V van Veranderen is immers de V van Volharding (een al wat vergeten Vlaamse woord) geworden.

Na één jaar burgemeesterschap van De Wever beweerde zijn voorganger, de socialist Patrick Janssens (1), dat het besparingsbeleid van de nieuwe ploeg in de havenstad niet neerkwam op het aangekondigde ‘snoeien’ maar wel ging over het omhakken van een gans bos bomen.

Eén flink jaar regeringswerk van Michel en Bourgeois hebben in land en regio met hun spijkerhard neoliberaal beleid en hun cadeaus aan de rijken een nog grotere ravage aangericht. De vruchten die De Wever na de jaren van besparing in het vooruitzicht stelt (het eind van de tunnel destijds bij Martens) blijken zeer wrange vruchten te zijn.

Men kan zich afvragen hoe de heren ermee weg blijven komen. Grotendeels moet het antwoord gezocht worden bij de afleidingsmaneuvers die zij, mede dank zij de steun van een gans legertje bevriende media, kunnen opvoeren. Dat de vakbonden en/of de socialisten de schuld zijn is een genoegzaam bekend credo. De angst voor de terreurdreiging en de zogezegd massale komst van vluchtelingen zorgt voor bijkomende munitie.

Met hun binnenlandse en buitenlandse standpunten en besluiten bouwen zij mee aan het Europa van de conservatieve hardliners : promotie van de push back’s, afnemen van bezittingen van vluchtelingen, een zwemverbod voor asielzoekers, tot en met het (al dan niet tijdelijk) opblazen van de Schengenzone blijken niet langer fragmenten van een nachtmerrie maar wel perfect logische maatregelen.

En nu heropent N-VA de piste van het communautaire discours. Met het oprakelen van de confederatie vangen zij twee vliegen in één klap : Hendrik Vuye (de professor staatsrecht aan de Unief van Namen) is tot ieders voldoening leider af in de N-VA Kamerfractie en wordt nu als scorende spits het veld in gestuurd om de financiële transfers van Vlaanderen naar Wallonië terug op de agenda te plaatsen.

Meteen maakt De Wever zijn compagnon de route Michel duidelijk dat hij enkel een eigen parcours rijdt. Even goed als de Vlaamse regeringspartners hun rekening kunnen maken bij de resultaten van de laatste peilingen.

Ondanks alle zegeberichten blijkt de vesting van Michel I dus toch niet zo onneembaar als gedacht (2). Al heeft de coalitie ongetwijfeld nog wel wat snoepjes klaar liggen voor het verkiezingsjaar (gesteld dat zij het zo lang uitzingen), toch blijkt een meerderheid voor de huidige ploeg verre van zeker.

Komt daarbij dat een meerderheid in Vlaanderen (in Wallonië en Brussel zijn slechts een handvol marginalen voorstander) schoon genoeg heeft van nog een nieuw rondje schaduwboksen over communautaire kwesties (3).

Integendeel. Na de voltooiing van de zesde staatshervorming lijkt meer en meer het besef te groeien dat klemtoon op samenwerking tussen de gewesten in deze moeilijke tijden noodzakelijk is. Samenwerking en meer efficiëntie genieten de voorkeur boven het verder uitbouwen van de afzonderlijke mastodonten van regionaal beleid en politiek.

En mag het installeren van een federale kieskring hierbij een kers op de taart zijn? Zo kan iedere Belg uiteindelijk weer kiezen wie voor hem premier mag zijn. Dat zal er dan één zijn zonder communautaire hoogstandjes.

(1) De Standaard, 12 december 2013

(2) Michel I wordt zelfs magische proporties aangemeten. Zo voorspelde een haast profetische en licht helderziende leerling-tovenaar De Croo junior (hij stond van zijn eigen versteld) in 2010 aan de brave Wim De Vilder (in zijn VRT 1 programma ‘Over vijf jaar’) dat Michel I de premier zou zijn in 2015. Misschien is ook hier echter de wens de vader van de gedachte. Was de kleine Alexander immers ook niet de Open Vld voorzitter die in datzelfde 2010 de stekker uit Leterme II trok. Een regering Michel I lukte daarna nog niet, maar met hun eis in 2014 om in zowel de Vlaamse als de federale regering te zetelen maakten de Vlaamse liberalen Di Rupo II onmogelijk (niet helemaal, had CD&V voet bij stuk gehouden). Omdat De Wever I ondenkbaar was bleek Michel I geboren. Simpel toch ?

(3) De Standaard, 20 december

 

take down
the paywall
steun ons nu!