In de toren aan de Centralbahnplatz in het Zwitserse Basel komen om de maand de meest vooraanstaande centrale bankiers ter wereld samen en gaan achter gesloten deuren in conclaaf. Onder hen bevinden zich Janet Yellen van de Amerikaanse Federal Reserve, Mark Carney, gouverneur van the Bank of England en de president van de Europese Centrale Bank (ECB), Mario Draghi.
De vergadering vindt steevast plaats op de zondagavond en de daaropvolgende maandag. Een vloot limousines haalt de bankiers op van de luchthaven in Zürich en brengt hen naar het bouwwerk. De eerste bijeenkomst duurt ongeveer een uur. Enkele aanwezigen hebben medewerkers meegenomen die tijdens het vertrouwelijke conclaaf zwijgzaam mogen toehoren.
Als de vergadering is beëindigd, worden de medewerkers verzocht de toren te verlaten en begeven de bestuurders zich naar het diner op de achttiende verdieping waar het échte werk begint. Het eten en de wijnen zijn grandioos. Alles wat gezegd wordt aan de eettafel blijft binnenskamers en mag nergens worden herhaald. Peter Akos Bod, een voormalig gouverneur van de Nationale Bank van Hongarije laat weten dat de gesprekken vooral gaan over de kwaliteit van de wijn en over de domheid van de ministers van Financiën. “Als je geen kennis van wijn hebt kun je beter niet meedoen aan deze gesprekken.”
Het geheime conclaaf van de centrale bankiers speelt een cruciale rol in de voortgang van de wereldwijde financiële crisis. “Tijdens deze crisis is de BIS een zeer belangrijke ontmoetingsplaats”, zegt Mervyn King, oud gouverneur van the Bank of England. “We staan voor ongeziene uitdagingen. We beraden ons over welke instrumenten we moeten inzetten wanneer de rente rond het nulpunt staat en hoe we ons beleid moeten communiceren. Thuis bespreken we deze zaken ook met onze medewerkers, maar hier het is erg waardevol om samen te komen en te praten onder elkaar”.
De BIS werd opgericht in 1930 met als doel de herstelbetalingen te regelen na de schade die was aangericht door Duitsland in de Eerste Wereldoorlog. Een van de oprichters was een bewonderaar van Adolf Hitler. Hjalmar Schacht was tijdens het bewind van de Nazi’s Duits minister van Economische Zaken. Hij omschreef de BIS als, “mein Bank”. De bank werd tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikt om geld wit te wassen voor de Nazi’s en financierde Hitlers oorlogsmachine. De alliantie met de Nazi’s bleef niet onopgemerkt in Washington en Londen, maar uiteindelijk vond men het urgent genoeg om de BIS in bedrijf te houden vanwege haar internationale financiële netwerk.
In de jaren tachtig huisvestte het BIS-gebouw de Delors-Commissie (Jacques Delors was voorzitter van de Europese Commissie van 1985 tot 1994). De commissie vergaderde niet zoals gebruikelijk in haar Brusselse hoofdkwartier maar week uit naar de toren van Basel. Onder het toeziend oog van de BIS werd de weg vrij gemaakt voor de introductie van de Europese Monetaire Unie en de invoering van de Euro. De BIS stond ook aan de wieg van het Europees Monetair Instituut (EMI), de voorloper van de ECB. De president van de EMI was Alexandre Lamfalussy, een invloedrijke econoom die vorig jaar overleed en die bekend staat als de vader van de euro. Voordat hij plaatsnam op het pluche van het EMI in 1994 was hij economisch adviseur van de BIS en werd er daarna algemeen directeur.
Vandaag de dag is het belangrijkste doel van de BIS het onderhouden, monitoren en uitbreiden van het mondiale financiële systeem. 58 centrale banken hebben zich inmiddels aangesloten en oefenen meer macht uit dan welke politicus ook. De BIS opereert onafhankelijk, staat boven elke wet en hoeft nergens verantwoording af te leggen. Van de vergaderingen worden geen notulen bijgehouden en haar managers genieten een speciale status, vergelijkbaar met die van diplomaten. Dit betekent dat hun tassen niet kunnen worden doorzocht en hun papieren onschendbaar zijn.
Alle BIS-ambtenaren zijn levenslang immuun voor het Zwitsers recht en verdienen daarnaast een royaal en belastingvrij salaris. Zwitserse autoriteiten hebben geen toegang tot de toren. Het doen en laten van de BIS en haar medewerkers onttrekt zich aan elke democratische controle. “Centrale bankiers lijken machtiger dan politici”, schreef de Economist, “het lot van de mondiale economie ligt in hun handen”. Naast een hermetisch afgesloten schuilkelder wordt er in de kerkers van de toren ook een aardige hoeveelheid goud bewaard. Volgens een rapport uit 2005 (het laatst bekende) zou het gaan om 712 ton. Wie de klanten van de bank zijn is onbekend.
De financiële geboden die de machtige BIS-kerk wereldwijd oplegt worden de Basel Akkoorden genoemd. Dat hiermee economieën ten gronde worden gericht is voor het eerst echt duidelijk geworden in 1988. Een Basel Akkoord verhoogde toen de kapitaaleisen voor banken van 6% naar 8% en deze moesten hun buffers vergroten. Japan was op dat moment ‘s werelds grootste schuldeiser maar de Japanse banken bleken minder goed gekapitaliseerd dan andere internationale banken. De nieuwe eis dwong hen om de kredietverlening in te perken en had een diepe recessie als gevolg zoals we die tegenwoordig in het Westen zien. Huizenprijzen kelderden en hypotheken kwamen onder water te staan. Een neerwaartse spiraal was het gevolg met als klap op de vuurpijl een totaal faillissement van de Japanse banken die hals over kop moesten worden genationaliseerd.
De Basel Akkoorden dwingen landen er toe om massaal in de pas te lopen en zo de financiële markten te dienen, ongeacht de specifieke behoeften van elke economie afzonderlijk. Nationaal beleid wordt blootgesteld aan de perverse prikkels van particuliere financiële instellingen en dus moeten regeringen de internationale kapitaalmarkt op om zo de begroting met geleend geld sluitend te krijgen. Landen veranderen in schuldenlanden en worden gedwongen om hun bezittingen aan investeerders te verkopen zodat ze de rente op de lopende leningen te kunnen betalen. Dit leidt altijd tot ontslagen, bezuinigingen, koopkrachtdaling en een vicieuze cirkel waardoor de economie krimpt. De bankiers en hun politieke misdienaars noemen dit hervormingen.
Zo is de verdeelsleutel van de mondiale welvaart georganiseerd. Het geld stroomt naar boven, naar de kringen voor wie het nooit genoeg is. Centrale bankiers zien zichzelf graag als de hogepriesters van financiën, als technocraten die toezicht houden op geheimzinnige monetaire rituelen. De financiële liturgie wordt alleen begrepen door een kleine zichzelf selecterende elite. Bankenprofeet en founding father van de financiële wereld Mayer Amschel Bauer Rothschild zei in 1791: “Laat mij de valuta van een natie beheren, en ik geef er niet om wie de wetten maakt”.
Er wordt gespeculeerd over de volgende move van de BIS, er zou een wereldmunt in de maak zijn. De voorloper is er al en wordt SDR (Special Drawing Rights) genoemd. Het blijft gissen. Er wachten immers geen journalisten voor de ingang van dit schaduwrijk. De straten van Basel lijken kalm in het avondlicht. Achter de gesloten gordijnen van gecapitonneerde achterkamers voert de politiek zwijgend de decreten uit. De tentakels van het clandestiene gezelschap strekken zich uit tot in je woonplaats en kerven lijnen met nummers die via je slaapkamer doorlopen tot in je hoofd. 666
Zerohedge, Meet The Secretive Group That Runs The World
The Economic Collapse Blog, Who Controls The Money?
GlobalResearch, The Tower of Basel: Secretive Plans for the Issuing of a Global Currency