Er bereiken ons hoera-berichten over de ‘jobs, jobs, jobs’ die in België gecreëerd werden het afgelopen jaar  (  “nooit waren er meer Belgen aan het werk”  (DS). Fijn zo.

Of het bij die jobcreatie ook om ‘waardig werk’ gaat, wie zal het zeggen  (ik ben er persoonlijk voorstander van om een aantal liberale excellenties die hoog opgeven over ‘flexi-jobs’ te detacheren van het parlement, voor een jaar of twee, om een en ander zelf eens ‘in the field’ uit te proberen ). Zou een fijne pilootstudie zijn. En of die jobcreatie te wijten is aan de taxshift, daar heeft Paul de Grauwe himself blijkbaar  zijn twijfels bij.

Maar goed, laat ons Michel, Van Eetvelt & Vanovertvelt even het voordeel van de twijfel geven, voor zolang het duurt. Welnu, dan wordt het misschien stilaan tijd voor Michel en co om ook het internationale equivalent van  hun mantra te beginnen promoten. Te vrezen valt dat ‘jobs, jobs, jobs’ creëren in het Midden-Oosten en in Afrika binnen de contouren van het huidige internationale economische systeem nog een pak moeilijker is.  

Behalve de enorme demografische uitdaging in beide delen van de wereld (met erg veel jongeren die staan te drummen om iets zinnigs om handen te hebben, en zeker in sommige Afrikaanse landen ‘still more to come’…), is het Midden-Oosten sinds de Arabische lente een zootje (en het dieptepunt lijkt nog niet in zicht), en blijkt het ‘Africa rising’ discours stilaan ook op  drijfzand gebouwd. Dat belooft.

Aangezien onze politici er alles aan gelegen is om vluchtelingen en migranten slechts mondjesmaat toe te laten in Europa, lijkt het dus een absolute must om ofwel (1) grootscheepse internationale investeringsprogramma’s (Marshall plannen) op te zetten in en met die twee regio’s/continenten, in combinatie met beleidscoherentie in functie van duurzame ontwikkeling  (van de kant van de rijkere landen),  ofwel (2) stilaan te beginnen inzien dat het huidige, op competitie en groei geschoeide, economische mondiale systeem zijn beperkingen heeft qua ‘inclusiviteit’. Dat laatste is uiteraard een understatement ( inclusiviteit rijmt niet goed met globale plutocratie). 

Voorlopig zie ik geen van beide – toch niet bij de excellenties in onze regering.

Wat dus inhoudt, mijns inziens, dat al die vluchtelingen en zeker andere migranten op die ‘jobs, jobs, jobs’ (flexi- en precaire eerst, uiteraard) gaan afkomen bij ons, en in vergelijkbare landen (zoals Duitsland, Denemarken, …) die nog min of meer overeind blijven in het huidige mondiale economische systeem. Lullen over de beperkte ‘draagkracht’ van onze samenleving om al die nieuwkomers te helpen integreren in onze samenlevingen, zal ons niet helpen, vrees ik. Muren en hekkens bouwen al evenmin. De ‘draagkracht’ van hun eigen samenlevingen is immers nog vele malen kleiner, en in nogal wat landen uit die regio’s nemen de veiligheidsrisico’s bovendien slag om slinger toe.  

Hou ze dus maar eens tegen, als ze naar onze contreien afzakken, Theo.

En geef ze eens ongelijk.