Muziek speelt een grote rol in mijn leven. Een fantastische Facebook-vriend, Robin, bood zijn gitaar aan, en ik ging met mijn wagen volgeladen met spullen, eten én een gitaar op zoek naar Besh.

Aangekomen in Duinkerke zakte de moed me even in de schoenen. Hoe moest ik Besh vinden tussen 2500 vluchtelingen in de modder? Stefan Vanfleteren was wel zo lief geweest om zijn schoenen te fotograferen, maar alle vluchtelingenschoenen zien er even modderig en onherkenbaar uit dus daar had ik niet zo veel aan.

Mijn eerste stop was de community kitchen, waar ik afgesproken had met Deborah die daar al drie maand lang elk weekend samen met haar dochtertje gaat koken. Van zodra ik Deborah zag vroeg ik: “Ik zoek ook nog iemand, Besh, weet jij hoe ik hem kan vinden?” Ze keek me met grote ogen aan en antwoordde: “ik denk dat hij hier is, wacht even.” Ze draaide zich om en riep Besh. Dat het zo gemakkelijk zou zijn kon ik niet geloven.

“Ben jij Besh?” 

Hij knikte.

“Jij stond in de krant. Jij hebt je moeder gedragen over de bergen?”

Hij knikte weer.

“Ok. Ik heb gelezen dat je jouw gitaar kwijt speelde.”

Hij zuchtte “Yes.”

“Ok. Ik heb een probleem. En ik denk dat jij me kan helpen. Ik heb een vriend, Robin, die gestopt is met gitaar spelen.”

Besh keek me vol ongeloof aan “Waarom?”

“Omdat hij nu piano speelt.”

Besh schudde vol ongeloof zijn hoofd. Waarschijnlijk vond hij dat Robin even goed gitaar én piano had kunnen spelen.

“Dat is dus een probleem, Besh. Je weet dat het niet goed is voor een gitaar als niemand er op speelt. Dus ik zoek iemand die voor de gitaar wil zorgen, en er op zal spelen. Wil jij dat doen?”

Hij bekijkt me een beetje kritisch, vraagt waarom ik dit doe, en lijkt niet te geloven dat iemand zomaar een gitaar zou weggeven. Toch komt hij met me mee naar de parking. Als ik de gitaar toon zie ik tranen in zijn ogen opwellen. Hij neemt het instrument vast, bekijkt het langs alle kanten en ziet meteen dat het een mooi exemplaar is. Ik krijg een knuffel en hij bedankt me.

“Het is niet mijn gitaar, maar van Robin.” geef ik eerlijk toe.

“Bedank Robin dan voor me” vraagt een duidelijk geëmotioneerde Besh.

Terug in de community kitchen gaat Besh zitten met de gitaar en begint meteen te spelen. Het klinkt goed, hij kan spelen. Ik ga verder met mijn bezigheden, heb nog heel wat uit te laden en te verdelen en te organiseren. 

Als ik klaar ben is Besh ondertussen terug aan het werk. Ik vraag wat hij van zijn gitaar vindt. Zijn gezicht klaart op, ze klinkt goed. Hij bracht hem ondertussen naar zijn tent, bang dat hij anders zou verdwijnen in de community kitchen waar ook allerlei hulpgoederen verdeeld worden. Hij vertelt me hoe zijn moeder, Roonak, huilde toen ze hoorde dat hij opnieuw gitaar zou spelen.

De volgende dag, wanneer ik uit het kamp vertrek, staat Besh er op om me te begeleiden tot aan de uitgang met zijn zaklamp. We horen Kurdische gezangen uit een barak, het klinkt fantastisch. Besh ziet hoe ik mijn pas inhoudt en kijk van waar het gezang komt. Hij klopt aan en ik mag binnen kijken. Een groep mannen zit rond de zanger, een sfeervolle oase van muziek in deze modderige jungle. De mannen zien er gelukkig uit. Muziek verzacht de zeden. Ook hier.

Onderweg naar de uitgang zegt Besh me dat hij nog een foto gaat laten maken van hem en zijn gitaar, voor Robin. Misschien zelfs een video, maar daarvoor wil hij eerst opnieuw wat oefenen, want van zo lang niet meer te oefenen werden zijn vingers wat stijf, zegt hij.

Ik krijg nog een dikke knuffel, hij vraagt me nogmaals om Robin te bedanken en wanneer ik terug kom. Wanneer weet ik niet, maar terugkomen doe ik zeker. Wanneer hij wat meer geoefend heeft. Dan kom ik luisteren hoe hij speelt, in plaats van alleen maar op en neer te hotsen met hulpgoederen en zo het belangrijkste moment van de dag te missen.

Want ondertussen besef ik dat wederzijdse appreciatie, menselijk contact en samen muziek maken en luisteren naar elkaar minstens even belangrijk is.