Beste Mr. Hollande

Hoe een president verwacht aangesproken te worden interesseert me niet. U ben net als ik een mens. Net als de man op de trappen van Montmartre of de vrouw in Raqqa met een kind op haar schoot. Onthoud dat, die menselijkheid.

Met enige verwarring las ik vrijdagochtend een artikel waarin de journalist van dienst het over u had. Blijkbaar noemde u de bombardementen op Syrië een nieuw antwoord op de oproep tot solidariteit van de Europeanen. Hier trad de verwarring op langs mijn kant. Luisterend naar de klanken van ‘Into My Arms’ van Nick Cave, nam de verwarring alleen maar toe. Afgaande op de tekst van dit lied, denk ik niet dat u het kent. Aan u om te beslissen of ‘het’ in de voorgaande zin verwijst naar het lied zelf of de liefde dat het lied met zich meedraagt.

Staat solidariteit dan gelijk aan wraak? Het van op afstand doden van schuldige, maar zeker ook onschuldige burgers? Dit is niet wat uw eigen volk, noch de andere Europeanen begrijpen onder solidariteit. Ik smeek u, luister zelf eens naar Nick Caves lied. Laat deze woorden u helpen om de liefde terug te vinden. De warmte, de solidariteit. Gebruik de liefde van het volk niet om verantwoording te geven aan uw daden van haat. Zelfs al zijn we faliekant tegen hun daden, laat de liefde zegevieren en de haat links liggen. U zal uw volk, en uzelf, hier een enorme dienst mee bewijzen. U zal solidair zijn.