Beste Ministers van de Vlaamse en Federale Regering,
Na de verklaring van Minister Turtelboom over de Turteltaks knakte er voor de zoveelste keer iets in mij. De redactie.be rekende even uit dat een alleenstaande zowat 415 keer meer bijdraagt. Ik heb het gehad met alle maatregelen die erdoor gejaagd worden en de gewone burgers van dit land treffen. En het geleuter dat we maandelijks meer zouden overhouden op ons loon. De ene hand geeft 25€ en de andere neemt 75€.
Sta me toe om vast te stellen dat het u allen, Ministers van dit land, aan realiteitszin ontbreekt. U neemt al deze maatregelen vanuit uw logica, uw cijferlogica. Volledig te begrijpen. Maar ik zal er mijn cijferlogica eens tegenover zetten. Die is zeer eenvoudig en misschien krijgt u dan een zicht op het strop dat zich stilaan rond onze nek toetrekt. Ik zocht wat rond naar het gemiddeld inkomen in Vlaanderen, weliswaar op het internet, en vind bedragen van rond de 1900€ netto. Gemiddeld, dus dat wil zeggen dat een serieus deel van de bevolking daaronder zit. Het aantal alleenstaanden stijgt ook jaar na jaar. Ik ben, onvrijwillig, dit jaar tot die groep toegetreden. Ik laat de emoties achterwege, want tenslotte gaat het hier puur over cijfers en objectiviteit.
Een persoonlijke getuigenis werkt altijd het beste, zegt men. Dus ik schets even mijn situatie en ga openbaar met mijn financiële realiteit. Misschien helpt het u om zicht te krijgen op de situatie van vele mensen vandaag de dag.
Ik ben een hoger opgeleide vrouw van tweede helft veertig. Ik heb een dochter van tien en ben sinds kort alleenstaande moeder. Ik heb een 50% job binnen het hoger onderwijs, in een andere stad dan waar ik woon, dus ik pendel met de trein. Ik zit in een commissie van de Vlaamse Overheid (vrijwillig) en een Raad van Bestuur van een vzw (vrijwillig).
Ik verdien net geen 1500€ netto per maand. Mijn maandelijkse kosten zijn; afbetaling woning 670€ (ik heb gelukkig nog een huis gekocht in tijden dat het betaalbaar was), gas 68€, elektriciteit 46€ (nu nog, daar komt binnenkort een smak bij), water 20€, telefoon (vast en mobiel) +/- 40€, internet 27€, familiale en brandverzekering 35€, bijdrage aan de kindrekening voor mijn dochter: 100€.
Als jullie goed kunnen tellen komen we dan tot 1006€ per maand.
Dus dan blijft er een 450€ per maand over om boodschappen te doen, meer bepaald eten en andere (kleine) uitgaven; dokter, apotheek, tramkaart (50% gestegen in prijs dit jaar), fietsonderhoud, schoenmaker (worden allemaal elke keer duurder), …. . Ik leef zo ecologisch en sober mogelijk. Ik heb een moestuin in een stadslandbouwproject om ervoor te zorgen dat ik zo goedkoop mogelijk kan eten. Ik kook, maak en knutsel alles zoveel mogelijk zelf (van confituur tot chutney, opgelegde groenten, bier, kleren, …). Ik heb geen auto, doe alles met de fiets en openbaar vervoer, ik heb één computer en een gsm van 10 jaar oud. Toen ik nog samen woonde met mijn partner hadden we het ook niet breed. Maar nu staat het water aan de lippen. Overal probeer ik op te besparen. Ik heb geen rijke ouders die me centen toestoppen, gelukkig wel vrienden die ‘grote’ kosten voorschieten.
Sinds ik alleenstaande moeder ben, eet ik dus mijn luttele spaarcenten op, a rato van 200 à 400 euro per maand, afhankelijk van wat er die maand extra betaald moet worden: kadastraal inkomen, hospitalisatieverzekering, ziekteverzekering, een verdubbelde Vlaamse zorgverzekering, gemeentebelasting,… Die spaarcenten zijn binnenkort op. Wat er dan moet gebeuren is een groot vraagteken. Mijn sociaal leven staat op nul, want ik kan het me financieel niet permitteren om buiten te komen. Bijna alles kost namelijk geld.
Meer werken? Dat was ik van plan, dus ik werd zelfstandig in bijberoep. Maar de sector waarin ik werkzaam ben wordt getroffen door besparingen en dus vallen de freelancers eerst af. Dit jaar kon ik maar één factuur zenden van 150€, en betaalde ik al een ‘vrijwillige’ sociale bijdrage voor mijn bijberoep van 300€. Om nieuwe opdrachten binnen te halen dien ik te netwerken en dus buiten te komen, en dat kost weer geld. Men noemt dat investeren in zichzelf. Cynisch word ik van dat soort van woordgebruik. Meer uren binnen het onderwijs? Ook niet aan de orde: binnen het onderwijs wordt er zwaar bespaard. Een andere job zoeken die beter betaalt? Ze liggen niet voor het oprapen, die jobs. En je moet het als ‘oudere’ (en soms te hoog gekwalificeerde) kandidaat steeds afleggen tegen jongere – en dus ook goedkopere – kandidaten. Bovendien is full time werken enkel mogelijk binnen mijn eigen stad aangezien mijn dochter tien is en nog niet volledig zelfredzaam.
Geachte dames en heren van de Vlaamse en Federale regeringen van dit land die tussen 7.000 en 10.000 € NETTO per maand verdienen, jullie cijferlogica is niet de mijne.
Graag wil ik horen van jullie hoe wij de eindjes nog aan elkaar moeten knopen. Waarop denkt u dat we nog kunnen besparen? Hoe kunnen wij ervoor zorgen dat we niet in pure armoede vervallen? Hoe moeten wij onze waardigheid behouden? Want deze afbraak treft mij in mijn diepste zijn.
Met vriendelijke groeten,
Een vrouw die vroeger tot de middenklasse behoorde
(naam en gegevens bekend bij de redactie)
