Opinie -

Vermogens dragen maar weinig bij aan de tax shift

Volgens de regering Michel vernietigen loonlasten de tewerkstelling. Om dit probleem te verhelpen is het begrip tax shift uitgevonden: een verschuiving van belastingen op inkomen uit arbeid naar consumptie, milieu en vermogen. Intussen kennen we het resultaat van de tax shift die de regering ontwikkelde en weten we dat het de werknemers, de zieken, de mensen in armoede en de werklozen zijn die de rekening betalen via consumptiebelastingen en besparingen in de sociale uitgaven.

donderdag 15 oktober 2015 11:07
Spread the love

Dit wordt natuurlijk tegengesproken door de regeringspartijen MR, N-VA, CD&V en Open VLD met de argumenten dat de laagste uitkeringen zullen stijgen, dat er netto 100 euro per maand bijkomt tegen 2019 voor iedereen die minder dan het mediaaninkomen verdient van 2.800 euro bruto, dat er jobs, jobs, jobs zullen bijkomen en dat de vermogenden ook hun deel betalen.

Zonder in te gaan op alle argumenten, is het interessant om de maatregelen te bekijken betreffende de bijdragen van de vermogenden. Het geeft een duidelijk beeld van over welke groep in de samenleving deze regering zich het meest bekommert.

Wat de regering ook beweert, van een tax shift van belastingen op arbeid naar inkomens uit vermogens is weinig te merken

De tax shift wordt volgens de regering voor 989 miljoen euro gefinancierd uit de inkomsten van vermogens via de speculatietaks, de kaaimantaks en uit de strijd tegen fiscale fraude. Dit bedrag steekt wel schril af tegenover de besparingen in de sociale uitgaven en de som van de nieuw opgelegde belastingen die vooral de zwaksten treffen zoals: de btw-verhoging van 6 naar 21% , de verhoging van de accijnzen, de gezondheidstaks en de besparingen in de sociale uitgaven: samen voor een bedrag van 3,3 miljard euro. Het is bovendien nog niet eens zeker dat het vooropgestelde bedrag van 989 miljoen euro uit de inkomsten van de vermogens zal gehaald worden. Het lijkt eerder een schaamlapje te zijn om de werkelijke bedoelingen te verdoezelen.

Zowel de speculatietaks, de Kaaimantaks als de strijd tegen fiscale fraude zijn geen doortastende maatregelen die een rechtvaardige bijdrage eisen van de vermogenden.

De speculatietaks

Beleggers moeten vanaf 2016 een speculatietaks van 33 procent betalen op de meerwaarde van beursgenoteerde aandelen die ze binnen de zes maanden na de aankoop weer verkopen. Deze maatregel zou 34 miljoen euro moeten opbrengen. Dat deze taks eerder al een symbolische maatregel werd genoemd, heeft te maken met de mogelijkheden om deze te ontwijken. Simpel; je wacht een dagje langer dan 6 maand en je hoeft de taks niet meer te betalen. Trouwens de gemiddelde verblijftijd voor de grotere aandelen schommelt tussen anderhalf en drie jaar. Van die kant is dus weinig te verwachten.

Tevens is de speculatietaks eenvoudig te omzeilen via buitenlandse makelaars. Beleggers kopen en verkopen nu al aandelen via buitenlandse makelaars om geen beurstaks te moeten betalen. Tenslotte heeft de regering beslist om de banken geen speculatietaks op te leggen. Zou de regering vergeten zijn dat het juist de banken waren die door hun speculatiegedrag ervoor gezorgd hebben dat er in 2008 een financiële crisis uitbrak? Het is geen geheim dat de speculatietaks de steun heeft van de werkgeversorganisatie VBO, die op die manier hoopt dat er geen vermogensbelastingen komen die haar beroepsgroep echt pijn zouden doen. Nochtans kan een echte progressieve vermogensbelasting op het vermogen van de superrijken meer dan 8 miljard euro opbrengen. Dit is 235 keer meer dan de opbrengst uit de speculatietaks.

Los van wat de speculatietaks maar is, laten de beurshandelaars al weten dat deze taks in de praktijk moeilijk te innen is. Lees hieronder de reactie van Febelfin, de spreekbuis van de financiële sector die vreest dat de banken en andere financiële instellingen een opdracht gaan krijgen die ze maar ‘moeilijk kunnen waarmaken’

Michel Vermaerke, de ceo van Febelfin:

‘Blijkbaar is het de bedoeling dat de banken, aan de bron, een register van alle aandelentransacties bijhouden en van elke ‘foutieve’ beweging – aankopen en verkopen van hetzelfde aandeel binnen de zes maanden – attesten maken. Maar de banken weten niet alles van hun klanten. Veel mensen zijn klant bij meerdere banken, of hebben aandelen gespreid over verschillende beleggingsportefeuilles. Hoe moet dat in attesten gegoten worden? Niemand die het weet.’

Vermaerke verwijst ook naar de problemen bij de beslissing van de vorige regering onder Di Rupo die een rijkentaks invoerde. ‘We hebben toen 20 miljoen euro moeten investeren in speciale IT-programma’s. Zonder dat het systeem werkte. Hoeveel zal dat nu zijn? Meer dan de geraamde opbrengst voor de staat?’

Bron: De Standaard, 12 oktober 2015, p.10

De Kaaimantaks

Met de Kaaimantaks viseert de regering het vermogen dat verstopt zit in buitenlandse financiële constructies en daardoor tot nu toe ontsnapte aan belasting. De Kaaimantaks moet volgens de regering 430 miljoen euro opbrengen. Michel Maus, specialist in de fiscale wetgeving, zei hierover het volgende: ‘Ik ben bijna zeker dat de Kaaimantaks niet zoveel zal opbrengen als gedacht. Fiscalisten hebben allerlei constructies klaar om die taks te omzeilen.’ En dan zijn er nog de perverse effecten. Belastingplichtigen die een Kaaimantaks betalen, kunnen niet langer het voorwerp worden van fiscale controles. Als ze eenmaal deze taks hebben betaald, ontsnappen ze meteen aan mogelijk bijkomende controles.(*)

De strijd tegen de fiscale fraude: zet die plaat af!

Het is een afgezaagd liedje dat het de regering menens is om de strijd tegen fiscale fraude ernstig aan te pakken. Men maakt in ons land geen wetgeving die kan zorgen voor de juiste instrumenten. Vroeger niet en nu nog steeds niet! Zolang er geen volledige opheffing van het bankgeheim is, waardoor er een vermogenskadaster kan aangelegd worden, zal een strijd tegen fiscale fraude weinig uithalen. Het is ook ongeloofwaardig als je het beleid bekijkt inzake fraudebestrijding. Nemen we het voorbeeld van de diamantsector.

Weet je nog? Deze sector dook op in het Belgische luik van de fiscale fraude in de SwissLeaks-HSBC- affaire, waar men het had over zes miljard euro. Om de uitwassen wat te milderen, besloot men een karaattaks in te voeren. In plaats van 34% op de werkelijke winst te belasten, wordt een forfaitaire taks van 0,55% op de ‘omzet’ geheven. Door de ‘omzet’ te nemen als basis, creëert de regering een nieuw probleem: ‘omzet’ is een onzekere basis om te belasten. Het houdt geen rekening met de vraag of het geld uit de opbrengst van de verkoop al aanwezig is en het houdt ook geen rekening met of er nog uitstaande vorderingen bij klanten zijn. Straffer wordt het verhaal dat de diamantsector, tegen alle principes van de wet, zelf die forfaitaire taks op de omzet heeft geëist. Inzake belastingen kunnen namelijk geen voorrechten worden ingevoerd. Dat principe staat ingeschreven in artikel 172 van de Belgische Grondwet. De karaattaks zal ook zorgen voor een rustige slaap bij de diamantairs. Want eens de taks is betaald, leidt dit tot een definitieve vrijstelling waardoor verdere controle in allerhande vormen van fiscale fraude en criminele activiteiten onmogelijk wordt. De regering hoopt met de karaattaks 50 miljoen euro op te halen. Voor de strijd tegen de fiscale fraude rekent de regering op 525 miljoen euro.

De echte taks shift

Wanneer we willen dat er een echte taks shift komt, die als doel heeft de belastingen op arbeid voor gewone mensen te verlichten, dan moeten we naar een rechtvaardig systeem gaan dat zorgt voor een zo breed mogelijk belastbare basis. Dat begint bij een volledige opheffing van het bankgeheim en bij het opmaken van een vermogenskadaster. Deze beide instrumenten kunnen ervoor zorgen dat er bijvoorbeeld een vermogensbelasting komt waardoor de 25 rijkste Belgische families, die samen over een vermogen beschikken van 88 miljard euro, een belasting op hun vermogen betalen. Wanneer we enkel op deze groep een vermogensbelasting zouden invoeren, waarbij gebruik wordt gemaakt van de formule: 1% op de schijf tussen 1 en 2 miljoen, 2% op de schijf tussen 2 en 3 miljoen en 3% op alles boven de 3 miljoen en met een vrijstelling van 1,5 miljoen euro, dan komen we aan 2,6 miljard euro extra inkomsten voor de overheidsfinanciën.

Als we willen dat er een echte taks shift komt, dan moeten we dat niet doen met een speculatietaks, maar met een ‘meerwaardebelasting’. Dit zou ervoor zorgen dat Marc Coucke op zijn meerwaarde van 1,24 miljard euro, die hij realiseerde bij de verkoop van Omega Pharma aan de Amerikaanse sectorgenoot Perrigo, belastingen betaalt. Als we deze 1,24 miljard zouden belasten aan 33%, het tarief van de speculatietaks, dan zou alleen al Marc Coucke ervoor zorgen dat de overheid 409,2 miljoen euro meer inkomsten zou hebben.

Besluit: alleen al een vermogensbelasting op de 25 rijkste families en een meerwaardebelasting op één persoon, zou voldoende zijn om alle besparingen terug te draaien die de werknemers, de zieken, de mensen in armoede en de werklozen hebben getroffen.

 

Guido Deckers is Nationaal ACV-propagandist voor het thema rechtvaardige fiscaliteit.

(*) Voor wie zich wil informeren over constructies die als doel hebben belastingen te ontwijken en wat men daaraan kan doen, is het boek ‘Belastingparadijzen van Gabriel Zucman een aanrader.

Bronnen:

  • ACV-persoverzichten, thema: tax shift, 12 – 13 – 14 oktober 2015.
  • Crisismoordenboek, Gilbert De Swert, p.254
  • http://pvda.be/artikels/fiscaal-regime-diamantsector-voert-ons-terug-naar-ancien-regime
  • http://derijkstebelgen.be/de-lijst/

take down
the paywall
steun ons nu!