Staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken trok meteen ter plaatse en ging de emotionele toer op. “We stellen alles in het werk om oorlogsvluchtelingen op een correcte manier op te vangen. We zijn gastvrij, maar er zijn grenzen aan onze gastvrijheid. Dit is ver over de lijn”, aldus Francken.
Hoe de vechtpartij begon, is nog niet duidelijk. Over de omstandigheden in het centrum in Florennes komen we ook niets te weten in het artikel. Daarover stond eind september nochtans meer te lezen in de Franstalige krant L’Avenir.
Sinds augustus groeide het aantal opgevangen vluchtelingen met honderd tot 460. Voor die extra mensen was geen plaats in de gebouwen en dus werden er mobiele eenheden geplaats op de oprijlaan. Die hebben een oppervlakte van 20 m² (ongeveer 4 meter op 5 dus) en bevatten drie stapelbedden, een kleine tafel en drie à vier stoelen. In die kleine ruimte moeten zes mensen leven.
Zwaar getraumatiseerde mensen, benadrukt Xavier Grosjean, de directeur van het centrum. “Deze nieuwkomers zijn overwegend geïsoleerde mannen, dat wil zeggen mensen die hun land ontlvucht zijn en daar vaak hun ouders, hun vrouw en kinderen moesten achterlaten. Nooit eerder hebben we te maken gehad met zoveel mensen die te kampen hebben met een polytraumatisme. Deze mannen leven in een permanente stress want ze zijn volledig machteloos tegenover wat er gebeurt en wat hen te wachten staat. Meestal hebben ze geen nieuws van hun familie als die tenminste nog niet gedecimeerd is.”
In datzelfde artikel wijst één van de begeleiders er ook nog op dat de promiscuë manier waarop ze nu moeten samenleven onvermijdelijk tot spanningen leidt. Spanningen die deze week even tot een uitbarsting hebben geleid.
Florennes is het tweede asielcentrum dat ooit geopend werd in ons land. De deuren gingen open in 1992 toen het Klein Kasteeltje niet langer alle asielzoekers kon opvangen. Tijdelijk, zo heette het toen nog. Maar ruim twintig jaar later vangt Florennes nog altijd vluchtelingen op.
Het centrum ligt geprangd tussen een schietstand van het leger en een luchtmachtbasis van waarop F-16’s opstijgen. Even verder is er een mijngroeve waar explosieven gebruikt worden om kalksteen te winnen.
Xavier Grosjean vertelde op de zender RTBF tot welke toestanden dat leidt. “Toen een Syrische familie ‘s middags een maaltijd kwam halen, passeerde net een F-16. De familie gooide zich op de grond en de vader ging op zijn kinderen en vrouw liggen om hen te beschermen.”
In datzelfde artikel van RTBF vertelt een Iraakse vader dat zijn kinderen soms plassen van angst als ze die ontploffingen, schietgeluiden en straaljagers horen.
Een sociaal assisten van het centrum drukt het zachtjes uit. “Dit is geen ideale plaats voor mensen die een oorlogssituatie hebben gekend en waarvan de kinderen getraumatiseerd zijn.”
