Huiselijk geweld haalde de voorpagina van de kranten, nogmaals. Dat er
“prioriteit” aan moet gegeven worden. Dat er veel te weinig geweld aangegeven
wordt. “Dat er iets aan moet gedaan worden”. Erg nieuw nieuws is dit niet. Een
beleid zonder visie, amper de naam ‘aanpak’ waardig?

Ik las geen vragen over het hoe of het waarom. Geen verklaring over wanneer dit
gaat opgelost worden, met welke focus, met welk beleid en visie, en vooral, met welk budget.

Stel dat de nadruk bijvoorbeeld eenzijdig gelegd zou worden om als doel een stijging in cijfers
te bekomen hoop ik dat men zich eerst eens verdiept in het onderwerp huiselijk
geweld. 

Ik hoop dat men beseft:

§  Dat het moment van
aangifte het gevaarlijkste moment is in (het doorbreken van) de cyclus van
geweld. Wanneer de geweldpleger ontdekt dat hij/zij grip verliest is het risico
op een escalatie zeer groot. De grootste kans om vermoord te worden door je
gewelddenaar is net op het ogenblik dat hij/zijn beseft dat je actie onderneemt
of aan het vertrekken bent;

§  Dat men in onze huidige samenleving ‘s avonds of in het weekend niet op hulp moet rekenen, want telefoonlijnen van vluchthuizen
zijn enkel open tijdens de gangbare werkuren. Niet bepaald de uren en dagen dat
de nood naar hulp het hoogst is.

§  Dat kinderen altijd
slachtoffer zijn, ook al zijn ze niet aanwezig tijdens een incident. Ze leven
immers in een vergiftigd klimaat van angst en verborgen verdriet;

§  Dat de
hulpverlening tekort schiet door een gebrek aan coordinatie. De dag dat je uit
het vluchthuis vertrekt sta je er weer helemaal alleen voor. Net dat moment dat
de dader heel erg zijn best doet om je via alle mogelijk kanalen weer te
bereiken en om te praten. Net dat moment dat je al je krachten en moed bij
elkaar moet rapen om die eerste stappen in je nieuwe leven te zetten, je alles
nog moet regelen, de mogelijke stalking begint;

§  Dat huiselijk geweld
niet altijd betekent dat er fysieke letsels zijn, dat het begint met een
periode van psychisch geweld, als basis, dat later escaleert naar fysiek
geweld, en zelfs dat is vaak onzichtbaar. Iemand nachten na elkaar wakker
houden en uitschelden is ook fysiek geweld, maar laat geen blauwe plekken na;

§  Dat bij een vlucht
van huiselijk geweld betekent dat je alles achterlaat bij de dader, en daardoor
vaak nadien ook benadeeld wordt;

§  Dat de kost voor
opvang duur is voor een werkende ouder, die vaak tijdens die periode een
dubbele huiskost moet dragen, en daardoor niet altijd kiest voor de veiligste
optie;

§  Dat een fysieke
verwijdering niet voldoende is, want in vele gevallen gevolgd door jarenlange
stalking en bedreigingen;

§  Dat huiselijk
geweld de verantwoordelijkheid is van iedereen. De buur, de leerkracht, het
familielid, de collega, en dat niemand een signaal onbeantwoord mag laten;

§  Dat huiselijk
geweld een zwaar vergrijp is, niet getolereerd mag worden, en als dusdanig ook
behandeld dient te worden in rechterlijk systeem.

Laten we pleiten voor een systeem waarbij:

§  ‘slapende’ klachten
kunnen ingediend worden van elk incident, die op vraag van het slachtoffer
worden geactiveerd op het ogenblik dat hij/zij in veiligheid is;

§  de slachtoffers op
de eerste plaats komen, en de dader uit het huis wordt gezet;

§  er een
geïntegreerde aanpak komt, waarbij huisartsen, politie, CAW’s, CLB’s, scholen,
vertrouwenscentra, … samenwerken aan één gezinsdossier, over de grenzen van
hun kennisdomeinen heen, maar zeker ook over de grenzen van de hulp- en
juridische districten heen;

§  een voorlichtingspakket over interfamiliaal geweld in alle middelbare scholen.

Daarnaast nog een warme oproep aan iedereen: neem je
verantwoordelijkheid op, bij elk incident, hoe klein dit op dat ogenlik ook
lijken mag. De verzamelde impact kan bergen verzetten.