Deze maand bracht ik 2 weken door in Palestina. Ik deed enorm veel kennis en indrukken op waar ik hier in België iets mee zou willen doen. Het is echter onbegonnen werk om een uitgebreid verslag te maken van alle indrukken en al mijn bedenkingen. Het lijkt me voorlopig belangrijker om de essentie mee te geven, en hoe meer ik weet hoe duidelijker het voor mij wordt dat sommige dingen in essentie heel simpel zijn.
Palestina wordt bezet, gekoloniseerd door de staat Israël. Dat is de enige mogelijke conclusie die ik kan maken na er 15 dagen te hebben doorgebracht. Gentrificatie, Apartheidswetten die discriminatie legaliseren, het vernietigen van huizen, illegale nederzettingen, een Apartheidsmuur, militaire checkpoints, controle en ontzegging van levensnoodzakelijke basisbehoeftes zoals water, administratieve aanhouding van kinderen zonder proces, vernietiging van cultuur en geschiedenis, marteling, het bombarderen van scholen en ziekenhuizen,… De lijst met Israëlische technieken is eindeloos lang en gelaagd, maar het principe is steeds hetzelfde en heel eenvoudig: Palestijnen van hun land verdrijven.
Er zijn altijd twee kanten aan een verhaal, maar die houden elkaar zelden in evenwicht. Aan de ene kant staat de onderdrukker, aan de andere kant de onderdrukte. Na beide kanten te hebben gezien, komt het er op aan om een kant te kiezen. Wie neutraal blijft of evenwichtige analyses maakt van een onevenwichtige situatie staat in de feiten aan de kant van de onderdrukker. In dit geval is dat de kant van de koloniale Apartheidsstaat Israël. Tegenover die gewelddadige onderdrukking staat het verzet dat divers is en afhankelijk van de vorm van onderdrukking verschillende vormen aanneemt.
België is Palestina niet maar België is ook geen eiland. Het geld hier bepaalt de wereld daar. En de Belgische geldstromen volgen veel principes, maar duidelijk niet die van rechtvaardigheid. Belgische bedrijven, overheden en universiteiten dragen rechtstreeks en onrechtstreeks bij tot de illegale bezetting van Palestina, dat is de conclusie van het rapport ‘Les liens entre la Belgique et l’occupation israélienne’ van 11.11.11. Een tot de verbeelding sprekend voorbeeld is de samenwerking tussen KULeuven en Israel Aerospace Industries, het grootste militair bedrijf rond het Israëlische leger. Belastingsgeld gebruiken om er toe bij te dragen dat Palestijnen efficiënter worden afgeslacht is geen waardevrije wetenschap. En als het dat wel is, is waardevrijheid geen waardevrij maar een waardeloos concept.
Niemand verwacht dat we in België de situatie in Palestina oplossen. Het enige dat de Palestijnen ons vragen is te stoppen met onze steun aan Israël. De oproep van BDS tot Boycot is geen oproep tot liefdadigheid. Het is een noodkreet om een einde te maken aan de samenwerking met een staat die bezig is met een etnische zuivering. De vraag moet dus niet zijn: Waarom boycotten? De echte vraag is: Waarom voeren we nog handel met een koloniale Apartheidsstaat? En de volgende vraag moet dan zijn: Wie heeft er belang bij en welke democratische legitimiteit hebben zij?
Die vraag gaat verder dan enkel Palestina. Het gaat over een wereld waar zeven keer meer geld gaat naar bewapening dan naar basisbehoeftes zoals drinkbaar water en onderwijs. Het gaat over een wereld waarin geldstromen hun eigen logica volgen en waar die logica voorrang krijgt op rechtvaardigheid. Het gaat dus ook over België waar jarenlang democratisch debat is over de splitsing van een kiesdistrict, maar er voor de aanwezigheid van kernwapens of de steun aan Israël geen alternatief lijkt te bestaan. Wat zijn ‘verlichte’ waarden van democratie en vrijheid als economische belangen steeds voorrang krijgen? Wat is onze vrijheid waard als ze gebaseerd is op de onderdrukking van de Palestijnen? In welke mate zijn we vrij om zelf de inhoud van onze democratie te bepalen?
Het is dankzij solidariteit en strijd dat het Apartheidsregime in Zuid-Afrika is omvergeworpen en het is dankzij solidariteit en strijd dat het algemeen enkelvoudig stemrecht in België werd afgedwongen. Onze grootouders voerden sociale strijd om de wereld in een betere situatie aan hun kinderen door te geven. Vandaag is het aan ons om die strijd verder te zetten. Het is een zware strijd met hoogtes en laagtes. Maar neutraal heeft ons nog nooit vooruit gebracht. Als we onze verontwaardiging omzetten in georganiseerd engagement, samen met de Grieken, de Palestijnen, de vluchtelingen, de sans-papiers, de hele werkende bevolking en iedereen die droomt van een betere wereld kunnen we de strijd winnen. Alles wat ons verdeeld verzwakt ons, alles wat ons samenbrengt maakt ons sterker!
