Ik woonde al 8 jaar in London en had al even veel bommen meegemaakt, vooral van de IRA. In 2005 was het al even stil op dat front, en toen ging het het mis. London heeft evenveel inwoners als België, en toch kende die keer iedereen wel iemand die er rechtstreeks mee te maken had. De stad stond kwam tot stilstand.

Een tocht naar het werk in London, dat moet je meegemaakt hebben. Treinen en bussen staan propvol, en de mensen zijn vriendelijk voor elkaar. Vol, dat betekent echt VOL. Bij voorbeeld, toen er een toerist naast mij flauwviel, viel ze niet om, maar bleef hangen tussen de andere mensen, die haar en haar valies dan bij het volgend station rustig uit de trein leidden en op het perron lieten bekomen. 

OP 7/7 ging het mis in de morning rush hour. Ik werkte toen in een dienst die geen GSM gebruik toeliet, maar iedereen had wel een telefoon in zijn zak. Op een bepaald moment beginnen alle GSMs, anders stil, overal continue te rinkelen. Ik was de eerste die besliste van toch even te kijken. ‘I am stuck in King’s Cross… There’s been a bombing… Are you alright?’ klonk het op mijn voice mail. Een collega kreeg even later een identiek bericht, maar van een andere locatie. De werkdag eindigde daar en dan voor iedereen en de TV ging aan. 

Telefoonnetwerken en transport werden kort hierna volledig stilgelegd. Geen enkele bus of trein reed nog, en alle toegangswegen tot de stad gingen dicht. Alle communicatie gebeurde via de media. de TV bracht verwarring. Niemand kon nog voorspellen hoe de rest van de dag zou verlopen. We werkten naast een risico-station en tegelijk centraal. We woonden iets verder, maar nog steeds niet ver. Je weet dat er mensen zijn die je kent en die zich dichtbij de bomb-sites bevinden. Je weet dat de kans bestaat dat ze op dat uur op de trein zaten die ontploft is. Ik was toen zwanger en wist dat mijn ouders in België zouden willen weten dat ik leefde. Zonder communicatie mogelijkheid, is het buitenland echt ver. 

Eerst was er de eerste bom. Dan kwam er allemaal rook uit veel tube stations. Ze dachten aan 3 of 4 of 5 bommen. Op de duur waren het er 7 en je begint dan te aanvaarden dat het geen zin heeft om bang te zijn. Het risico is gewoon zo hoog dat je weet dat je evenveel kans hebt de zon nog te zien ondergaan als niet.

De miljoenen mensen in het centrum wilden zo snel mogelijk weg. Fietsenhandels waren in een mum van tijd uitverkocht. Vele mensen begonnen aan een tocht van vele mijlen in de hoop toch thuis te geraken. Onze werkplaats zou een opvang centrum worden voor kinderen die niet konden worden opgehaald in scholen en crèches. 

Londonaars zijn gewend aan het geluid van vliegtuigen. Het is als een uurwerk. Dat er geen vliegtuigen zijn, dat merkt iedereen op als een soort gemis. Het was een geluid van het normale leven dat plots wegviel. In London stopt het normale leven niet met een bom. Een ontploffing wordt gemeld, je maakt je zorgen over de slachtoffers, er worden vragen gesteld aan de verantwoordelijken en dat is dat. Maar deze dag tien jaar geleden, stopte alles. De beelden van de Twin Towers zijn nog vers, de schade immens en de impact massaal. 

In de maanden erna waren rugzakken taboe. Vroeger ging bijna iedereen naar het werk met een rugzak, maar nu kon dat niet meer. Een trek-valiesje was ok, maar een rugzak was een te sterke referentie naar de bommer, die op de beelden van de veiligheidscamera te zien was met rugzak vol explosieven. In stations werden alle vuilnisbakken verwijderd, en werden bakjes doorzichtig gemaakt. ‘If you see any suspected package, please alert a member of staff immediately’. Mensen in London deden dat. Elke achtergelaten werktas of zakje van de supermarkt werd opgehaald en vernietigd. 

De bommen kregen namen van de stations in de buurt. De bus was er een die ik nam naar mijn vorig werk. De tube tubes lijnen gebruikt bijna iedereen. Een week of twee later werd een nieuwe bomaanslag verijdeld. De angst was diep. En toch bouwde London terug voort op hun ervaring. Alles kwam terug op gang, iedereen ging terug naar naar het werk en naar huis en de echte communicatie tussen de vele culturen in de stad bleef bestaan.

Een decade geleden is een hele tijd. Je suis Charlie.