Wat vooraf ging: de droom van een
Europees handelsblok

Onder impuls van de grootste Europese bedrijven werd Europa eengemaakt.
Deze multinationals werden namelijk zo groot dat ze uit hun nationale grenzen
braken en er dus voorstander van waren om op Europese schaal te opereren. Een
eengemaakt economisch handelsblok diende om financiële belemmeringen tussen
landen weg te werken.  Op deze basis kwam
dan ook de Europese Unie met zijn vrij verkeer van goederen, diensten, kapitaal
en personen tot stand. De eengemaakte Europese economie kon zo de concurrentie
met andere economische handelsblokken zoals dat van de Verenigde staten, Japan
en de opkomende economieën beter aangaan. De introductie van de euro werd het kroonstuk van de
Europese eengemaakte markt.

De Grieken hebben hun overheidsfinanciën
vervalst om tot de eurozone te kunnen toetreden.

Zoveel mogelijk landen moesten aan boord gehesen om de impact
van een Europese muntunie op de wereldeconomie te doen toenemen. Zo ook
Griekenland. Dat de overheidsfinanciën van Griekenland niet voldeden aan de
toelatingsvoorwaarden, daar was iedereen van op de hoogte. Zo meldde althans
onze huidige minister van Buitenlandse Zaken, Didier Reynders, die er destijds zelf bij was.

Om het probleem van de Griekse overheidsfinanciën aan te pakken, was er een
opvallende rol weggelegd voor de Amerikaanse zakenbank Goldman Sachs. De bank
moffelde tegen riante betaling het grootste deel van de Griekse overheidsschuld
weg. Naast het feit dat deze bank speculeerde tegen de Griekse staat, mogen we
niet vergeten dat een zekere Mario Draghi op dat moment vicevoorzitter en
algemeen directeur van Goldman Sachs International was. Dezelfde
man die op dit moment de Europese Centrale Bank leidt in zijn kruistocht tegen de Griekse regering Tsipras – en dat wekt toch enige verbazing.

Zonder het beleid van de Europese
instellingen en het Internationaal Muntfonds (IMF) raakt de Griekse economie
nooit uit het slop.

De eengemaakte markt en de muntunie zorgden er voor dat de economisch
sterkere landen profiteerden. Deze centrumlanden konden nu makkelijker exporteren
naar landen in de periferie. Zo overspoelden onder meer Duitse producten de
Griekse markt. Een effect nog versterkt door de lagelonenpolitiek die
zijn intrede in Duitsland deed.  Zo’n 3,5
miljoen Duitsers verdienen zo minder dan 7 euro per uur. In Griekenland heeft dit beleid – indirect – een torenhoge
werkloosheid tot gevolg. Niet onlogisch dat dit economisch
succesverhaal ten voordele van big business Europe niet geheel wordt gedeeld door
de Europese bevolking.

Daarnaast mag nu wel duidelijk zijn dat de programma’s die de
Europese instellingen en het Internationaal monetair fonds opleggen niet
gericht zijn op het creëren van economische groei of een daling van de Griekse schuldenlast.
Dat blijkt als je er de prognoses van het IMF over de evolutie van
het Griekse BNP bij neemt. Steeds hamert men erop dat de Grieken nog even op de
zure appel moeten bijten. Daarna zal de groei weer aantrekken. Nu, sinds 2009 daalden
de Griekse lonen zo met 37% en de pensioenen met 48%. Van de voorspelde groei
vooralsnog geen spoor.

Mocht dit de eerste keer zijn dat het IMF er zo ver
naast zat, dan kon dit uiteraard toeval heten. Maar dat zulke structurele
aanpassingsprogramma’s in de derde wereld ook nooit het voorspelde resultaat
met zich meebrachten, doet sterk vermoeden dat er hier van kwaad opzet sprake is.
De onderzoekscommissie van het Griekse parlement die de Griekse schuld
doorlicht, maakt zich alvast sterk dat het in het bezit is van een belangrijk intern
document van het IMF. Dat document zou aantonen dat de schuldeisers reeds in 2010
wisten dat het financiële programma dat aan Griekenland werd opgelegd zou leiden
tot een toename van de Griekse schulden.

Die hulpprogramma’s voor Griekenland
kosten ons handenvol geld.

Wanneer men het heeft over het ‘reddingsprogramma’ voor Griekenland, dan gaat
dit in realiteit over leningen die de Grieken daarna moeten terug betalen – plus de rente uiteraard. Uit cijfers van het IMF blijkt dat 89%
van deze hulp rechtstreeks naar de banken gaat. Over de overige 11% kan de
Griekse staat beschikken. Wanneer u dus morgen in de krant leest: ‘Grexit kost
600 euro per Belg’, weet dan dat de hulpprogramma’s van Griekenland er bovenal op
gericht zijn om het lucratieve gespeculeer van de zakenwereld te dekken. Bovendien
zal bv. Duitsland er door zijn lage rente in slagen om maar liefst 40 miljard euro
winst te maken op kap van de Griekse bevolking.

Griekenland moet op defensie besparen.

Niemand ontkent dat Griekenland in vergelijking met andere Europese
landen veel uitgeeft aan zijn defensie. Desondanks zagen de Franse en Duitse
regering in 2009 er geen graten in om Griekenland extreem hoge uitgaven te
laten doen om gevechtsvliegtuigen en fregatten bij Franse firma’s en onderzeeërs
bij het Duitse ThyssenKrupp aan te kopen. Integendeel, zolang de eigen
industrie maar profiteerde, deed men er alles aan om de deal rond te krijgen. Of om maar te zeggen: wanneer de kassa rinkelt, doet een torenhoge
schuldenlast er niet toe.

De Grieken zijn gewoon lui.

Ook deze uitspraak gaat niet op. Volgens cijfers van de OESO werken de
Grieken gemiddeld 2119 uren per jaar. Dat is het meeste van alle Oeso-landen. Opvallend
genoeg bengelen de Duitsers met gemiddeld 1390 werkuren per jaar onderaan deze
Oeso-lijst.

De regering Tsipras weigert te hervormen.

De hervormingen die de regering Tsipras voorstelt, dienen om een sociaal beleid te kunnen voeren. Aan de ene kant zijn er voorstellen die geld kosten zoals het optrekken van het minimumloon, het aansluiten van mensen die geen gas en water meer kunnen betalen en het opnieuw aannemen van ontslagen personeel in de publieke sector.

Aan de andere kant wil de regering voor inkomsten zorgen door o.m. de vennootschapsbelastingen te verhogen en de grootste fortuinen te belasten. Elk voorstel dat de rijken raakt en de armsten ademruimte geeft, wordt stelselmatig gedwarsboomd door de Europese instellingen en het IMF. In de plaats dient de pensioenleeftijd en de BTW te worden verhoogd. Kortom, men blijft bij maatregelen die de bevolking verarmen terwijl de oververmogenden buiten schot blijven. Hiermee heeft men de democratie opgeschort in Griekenland. Voortaan wordt elk Grieks voorstel verbeterd met een rode bic door men in black die zelf geen belastingen betalen. ‘Tot hier gaat de lijn’, is hun devies.

Samenvattend

We kunnen stellen dat het beleid van de Europese instellingen en het IMF enkel tot meer schulden heeft geleid. De opgedrongen maatregelen speelden bovendien in de kaart van de allerrijksten. En hadden daarnaast een sociaal bloedbad tot gevolg; in Griekenland heeft men het over een humanitaire crisis.

Wat je moet weten over de Griekse crisis, de video.