Opinie -

Snoeien in de begeleiding van seksuele delinquenten is dom

In de schier eindeloze reeks besparingsmaatregelen die de verschillende regeringen van dit land op haar burgers in een strak tempo afvuren, moest vandaag de begeleiding van verkrachters en pedofielen op het hakblok. Het verdict is 20% minder middelen voor de verschillende centra die de ondankbare taak op zich nemen om daders van zedenfeiten te begeleiden en te behandelen. In de praktijk betekent dit nog langere wachttijden. En het Brusselse CAB vreest helemaal de deuren te moeten sluiten.

vrijdag 26 juni 2015 10:04
Spread the love

Ja, deze besparing zal misschien een paar honderdduizend
euro opbrengen die dan versluisd kan worden richting belastingvoordeel voor
miljardairs en diamantairs. Want als we over één ding zeker zijn is het: we zullen die
besparing niet terugvinden in investeringen in jeugdzorg of de organisatie van
degelijke kinderopvang. Laat staan dat de treinstellen die dateren uit de jaren
stillekes en het dus om de haverklap opgeven vervangen zullen worden. Want de
economie moet groeien en we weten allemaal dat je dat best doet door het water
naar de zee te laten stromen, nietwaar?

Maar goed, de gevolgen van besparing zullen zich laten
voelen. Om te beginnen zullen daders langer moeten wachten voor ze onder
voorwaarden in vrijheid gesteld kunnen worden. Big deal, hoor ik u al denken. Laat
ze maar wat langer rotten in de cel, tenslotte zitten ze er niet voor niets. Het
is te zeggen: voor niets gaat de zon op, en het verlengde verblijf
in de gevangenis van zo’n dader kost natuurlijk ook wel wat. De deur dichthouden
en ondertussen het geld door de ramen gooien, heet dat.

Toegegeven, het is niet makkelijk om verkrachters en
pedofielen die zelf onnoemelijk leed hebben veroorzaakt niet als monsters maar
als mensen te beschouwen. Want wie ervan uitgaat dat alle seksuele
delinquenten halve of hele psychopaten zijn die je van ver ziet aankomen, die
heeft het mis. De meeste aanrandingen en verkrachtingen gebeuren door een
bekende van het slachtoffer: de baas, de trainer, de vage vriend, een
familielid. Verkrachters die uit de bosjes springen om een argeloze passant te
overweldigen zijn zeldzamer, maar het nieuws ervan haalt wel meer de kranten
omdat het spectaculairder is.

Trauma

Wetenschappelijk onderzoek heeft ondertussen meer dan
voldoende aangetoond dat degelijke therapie en volgehouden begeleiding tijdens
en na een gevangenisstraf de kans op herhaling van feiten sterk verminderen. Dat
is op zich al een besparing: minder nieuwe slachtoffers, minder mensen die vaak
een lange tijd met een trauma moeten worstelen. Minder nieuwe gevangenen ook.
Enfin, ik moet er geen tekeningetje bij maken, vermoed ik.

Dat er schaamteloos
en zonder veel nadenken wordt geknipt is nog maar eens tekenend voor de manier
waarop de overheid het gigantische probleem van seksueel geweld in onze
samenleving benadert. De cijfers liegen er niet om: in 2013 werden gemiddeld 8
klachten per dag ingediend wegens verkrachting. Bij aanrandingen gaat het om
ongeveer 9 zaken, elke dag. En veel meer slachtoffers doen nooit aangifte, en
het percentage veroordeelde daders blijft ontzettend laag.

De woordvoerster van Justitieminister Koen Geens kan dan wel
beweren dat ‘het werk van de steuncentra erg gewaardeerd wordt’, uiteindelijk
komt het beleid nog maar eens neer op een dikke middenvinger richting
slachtoffers. Laten we nog wat verder aanmodderen, in plaats van Justitie de
mensen en de middelen te bezorgen om de ware epidemie van seksueel geweld in
onze samenleving te beteugelen.

Impact

Zelfs als we de zachte kant van de zaak even onder tafel
schuiven –  want we weten allemaal dat ‘menselijk leed’ geen argument is dat op
kan tegen de wet van de harde economische realiteit – dan nog is er geen
ontkomen aan de conclusie dat deze maatregel getuigt van een kortzichtigheid
die haar gelijke niet kent. Volgens een gesprek dat ik ooit had met een experte
op vlak van slachtofferbegeleiding van seksueel geweld houdt ongeveer een derde van
hen geen noemenswaardig trauma over aan de feiten. Een ander derde slaagt er in
om na verloop van tijd door therapie de zaken min of meer te verwerken. En het
laatste derde is zodanig getraumatiseerd dat zeer lang en zeer intensief
begeleid moeten worden om enigszins te kunnen functioneren.

De impact van het
lijden van deze slachtoffers op onze maatschappij is gigantisch, ook op
economisch vlak. De ROI (Return On Investment) is in het geval van daderbegeleiding
goud waard. Dat één of andere durfkapitalist daar nog niet is op gekomen.

P.S. Mijn excuses aan alle slachtoffers dat ik jullie
reduceerde tot een kosten-batenpost. Jullie afzien werpt
blijkbaar te weinig gewicht in de schaal. Misschien luisteren de hoge heren
beter naar argumenten van economische aard. 

take down
the paywall
steun ons nu!