Het is toch waar zeker. Jarenlang kunnen er niet genoeg ballen in de soep en boter bij de vis, maar wanneer de ballen en de boter op zijn lopen ze te jengelen als bedorven kleuters, die Griekse spelbrekers. Tijd om de waarheid onder ogen te zien en de hand in eigen boezem te steken, stelletje potverteerders.
Nee, dan boffen wij toch maar, met een bestuur dat verantwoordelijkheid zo hoog in het vaandel draagt dat het vaandel dreigt te bezwijken.
Ons was dat nooit overkomen, zo’n nakend faillissement. Wij zouden gewoon wat harder werken en wat meer belastingen betalen, oplossingsgerichte burgers die we zijn. Wij zouden volgaarne onze schaarse vakantiedagen offeren om onze staatsbegroting op orde te krijgen. En ons vakantiegeld en onze dertiende maand erbovenop, als bewijs van onze goede wil en ons verantwoordelijk burgerschap.
Wij hadden nooit onze kinderen achtergelaten op school omdat we ze te niet langer te eten konden geven. Wij hadden die kinderen gewoon aan het werk gezet, tering naar de nering, met het oog op hun ontwikkeling tot verantwoordelijke burgers.
En het spreekt vanzelf dat wij ons niet als hebberige aasgieren zouden vastklampen aan ons karige pensioen. Geen offer zou ons te veel zijn om onze bestuurders een daadkrachtige en behulpzame hand toe te steken.
Zonde dat die Griekse parasieten Nederlands noch Frans verstaan en dat de kordate taal van onze dappere bestuurders hun dovemansoren niet bereikt.
Anders zouden zij vast, verteerd door schuldbesef en terechte schaamte, deemoedig het hoofd buigen en bekennen dat hij gelijk heeft, onze premier.
Dat ze zich ongegeneerd hebben verscholen achter nietszeggende cijfers (45% minder pensioen, 40% minder loon, 60% van de jongeren zonder werk, 2 zelfmoorden per dag). Dat het waarlijk tijd wordt dat ze rechtstaan uit hun hangmat en de handen aan de ploeg slaan, net als wij, flinkerds die we zijn.
