Een paar dagen geleden meende Bart Sturtewagen in zijn editoriaal ‘Tenminste
geprobeerd’, cynici een veeg uit de pan te moeten geven, naar aanleiding van het
klimaatengagement dat Merkel en co aangingen in Schloss Elmau, een engagement
waar niet iedereen even veel vertrouwen in heeft. “ Zo is het de hele menselijke geschiedenis geweest: het is veiliger om
cynisch te zijn. Meestal krijg je gelijk. Maar cynici veranderen nooit iets.
Naïevelingen vaak ook niet. Maar ze hebben tenminste geprobeerd.”

Ik durf er aan twijfelen of Sturtewagen wel zelf overtuigd
is van wat hij hier neerschreef (wat het cynisme ten top zou zijn), enig
cynisme is de gemiddelde hoofdredacteur van een krant niet vreemd. Maar laat
ons het daar niet over hebben.

Op het gevaar af voor een cynicus versleten te worden: de
termen die dezer dagen in regeringskringen en in onze media (o.m. ook in zijn
krant) gebruikt worden om de Griekse crisis te “duiden”, na al wat zich de afgelopen
jaren heeft voorgedaan voor en vooral achter de coulissen, daar keert mijn maag
van om. Nog een geluk dat ik één van de vele Vlaamse Omeprazol-gebruikers ben.

Het Griekse “gekonkel” (Jan Reyns in DS), de “fratsen” van
Tspiras, en gisteren nog de “speeltijd is voorbij” (Michel himself) – ook al
gaat het soms om letterlijke uitspraken van beleidsmakers, als je een beetje
journalist bent (Rob Heirbaut?), dan ga je zo’n beleidsmaker toch daarop interpelleren,
meteen, en niet achteraf in een duiding
de uitspraak van Michel “situeren” tav de statements van andere Europese
toppolitici, en stellen dat hij de meest extreme van allemaal was gisteren?
Daar laat je Michel toch niet mee wegkomen, eerste minister of niet?

Als je van dergelijk dieptreurig spektakel niet cynisch wordt,
Bart Sturtewagen,  dan vrees ik dat je ze
niet meer alle vijf op een rijtje hebt. Of anders dat je familie bent van
Gwendolyn “positivo tot in de kist”
Rutten. 

Cynisme is, vrees ik, niet echt een keuze voor veel mensen dezer dagen.