Horeca
Vlaanderen vergist zich op twee punten.

Ten
eerste stelt Horeca Vlaanderen dat deze contracten ‘archaïsch’
zijn, omdat ze van een eeuw geleden dateren. Ze vraagt van de overheid
het herstel van de vrije markt, wat op zich al tegenstrijdig is. Er
bestaat echter overvloedige literatuur die aantoont dat contracten
waarbij opdrachtgevers hun economische overwicht ten opzichte van
zwakkere economische partijen misbruiken schering en inslag zijn.

Een
contract is altijd de vertaling van het recht van de sterkste. Het
neoliberale kapitalisme neigt naar monopolie- en clustervorming. In
die zin zijn wurgcontracten meer een symbool dan een uitwas van het
huidige economische systeem.

Ten
tweede stelt Horeca Vlaanderen dat ze “niet behandeld willen worden
als werknemers”. Inderdaad, een zelfstandige die gebonden is aan
een dergelijk wurgcontract kan bijna als een schijnzelfstandige, dus
werknemer door het leven gaan.

Het
getuigt evenwel van een dubbele moraal dat Horeca Vlaanderen zelf
vragende partij is voor wurgcontracten ten opzichte van haar
werknemers. Want hoe kan je “flexjobs” anders noemen,
contracten waarmee werknemers honderden uren, zonder dat deze als
overuren worden beschouwd, dus zonder inhaalrust of overurenloon?

Met
het ontwerp van programmawet dat deze week in de Kamer werd
ingediend, komt de regering Horeca Vlaanderen volledig tegemoet: per
jaar mogen er tot 360 uur per jaar extra overuren worden gepresteerd
zonder dat ze als overuren worden uitbetaald. Sedert de jaren 1980 is
de arbeidsduur(wetgeving) volledig geërodeerd en geflexibiliseerd, zodat vaak niemand nog weet hoeveel uren men per dag, week, laat
staan jaar mag werken, maar met dit ontwerp staat er geen enkele maat
meer op.

Eens deze flexjobs ingang vinden in de Horeca, kan je er
gif op innemen dat ze naar andere sectoren zullen worden
veralgemeend.
Het ene wurgcontract is duidelijk het andere niet.