Dag vijf van de Ivago-staking in Gent. Aan
het stakerspiket is de sfeer gemoedelijk, maar beslist: “Als er geen oplossing
uit de bus komt, doen we voort.” Wie wil werken mag door en krijgt
zelfs een vriendelijke goeiemorgen. Een oude lijnbus vol affiches en spandoeken van Hart boven Hard komt aangereden. De burgerbeweging komt de stakers een hart onder de riem steken. 

Afgelopen dinsdag legde het merendeel van
de Ivago-arbeiders in Gent het werk neer. Directe aanleiding was het ontslag
van een straatveger die na twintig jaar dienst plots op korte tijd drie negatieve
evaluaties kreeg (volgens zijn collega’s omdat hij rechtuit was en “zijn
gedacht had gezegd”). Daarop kwam er heel wat opgekropte frustratie naar boven,
met name over de managementstijl van het nieuwe bestuur dat sinds een drietal
jaar aan het roet staat. “Twintig jaar lang was er geen probleem, en dan ineens doet
die mens alles verkeerd. Hij had met het vorige bestuur een goede relatie. Er
was al eens een meningsverschil, maar dat werd uitgepraat. Als je nu zegt wat
je denkt, dan krijg je te horen dat je moet zwijgen. Wie niet zwijgt, wordt
geviseerd en extra gecontroleerd.”

De scherpe en soms onzinnige controles
kunnen op heel wat kritiek rekenen. Een vuilnisophaler kreeg een negatieve
evaluatie omdat hij een broodje had gekocht op zijn route. Hij had honger. “Wij
sleuren wel van ‘s ochtends vroeg met loodzware zakken en lopen kilometers
achter die vuilniswagen aan. En ja, dan heb je al eens honger. Maar het mag dus
niet. We mogen ook nauwelijks nog contact hebben met de mensen. Als iemand ons
op warme dagen een flesje water aanbiedt, dan moeten we dat weigeren.”

Twee maanden geleden voerden de Ivago-werknemers
al actie bij het Gentse Stadhuis om de arrogante houding van de directie en de
laattijdige uitbetaling van de lonen aan te klagen.

Allemaal aan hetzelfde zeel

De stakingsgraad is bijna honderd procent. Van de
paar honderd arbeiders zijn er hooguit vijftien werkwilligen. De rest zet de strijd
onverzettelijk door. Al begint het financieel wel door te wegen. “Vijf dagen staken, dat begin je te voelen
in je portemonnee,” vertrouwt een van de stakers ons toe. “Vooral als je niet
gesyndiceerd bent, zoals ik. En we verdienen al niet veel.” Een groot deel van de stakende arbeiders
zijn niet aangesloten bij een vakbond en heeft dus ook geen recht op een
stakersvergoeding. “Niet dat die stakersvergoeding zo vet is (30 euro per dag),
maar het is toch iets.”

“De staking was niet gepland en komt niet
vanuit de vakbond. We waren het zelf beu. Maar we trekken wel allemaal aan
hetzelfde zeel: de mannen van het ABVV, die van het ACV en de grote groep die
niet bij de vakbond zit. We willen dat het verandert. Dat men naar ons luistert
en ons serieus neemt.”

Over de opvorderingen door de burgemeester
willen ze niet veel kwijt. “We doen gewoon niet open wanneer er aangebeld
wordt. Maar af en toe hebben ze iemand liggen. En dan kun je niet anders
dan gaan werken.”

De meeste stakers willen liever niet op de
foto. “We gaven onlangs een heel interview aan een andere krant en die hebben
ons gewoon zwartgemaakt.” 

Bemiddeling

De solidariteitsbus van burgerbeweging Hart
boven Hard vertrekt. Werkbaar werk bloklettert een van de spandoeken voor de
ramen. De bus brengt stakers en sympathisanten van het piket in de
Proeftuinstraat naar het congrescentrum Zebrastraat, waar het geplande bemiddelingsgesprek tussen directie en vakbonden
plaatsvindt.

We mogen niet weg voor we een bekertje
verse koffie hebben gedronken. We vragen de achterblijvende stakers wat ze verwachten van het bemiddelingsgesprek. “We
hebben het ontslag gevraagd van twee directieleden. Met grondige redenen. We
zullen zien wat ervan komt.”

In de Zebrastraat stapt de bonte bende uit
de bus om de onderhandelaars op te wachten. Ze worden met luid gejoel
ontvangen. “Geen idee hoe lang dat hier gaat duren”, vertrouwt men ons toe,
“maar beter lang en goed dan rap en half.”