Een goede vriend van me deed een coming out als vegetariër. Ik moest daar indertijd erg om lachen omdat ik niet begreep hoe je voor zoiets een coming out hoefde te doen. Voor mijn vriend was het echter niet evident. Hij had er oprecht schrik voor dat zijn familie, vrienden en collega’s het niet zouden begrijpen en aanvaarden dat hij geen vis en vlees meer wilde consumeren. Achteraf bleek het al bij al goed mee te vallen, maar mijn vriend had die coming out nodig om zijn leven openlijk te leiden zoals hij het wilde leiden.

Sommige van mijn vrienden en bekenden deden een coming out als homo of lesbienne. Voor sommigen viel dat goed mee, voor anderen niet. De onfortuinlijken werden uitgesloten, gepest, geslagen en soms zelfs uitgestoten door hun familie en vrienden. Ik had zelf nooit het gevoel dat ik een coming out moest doen voor het feit dat ik lesbisch (in het begin dacht ik dat ik lesbisch was) of bi was. Het was gewoon zo en bijna iedereen reageerde er vrij normaal op, al was het wel vervelend telkens opnieuw te horen te krijgen dat ik het mezelf veel gemakkelijker zou maken door gewoon hetero te zijn (alsof je zoiets zelf kiest!) of met seksistische opmerkingen te maken te krijgen wanneer ik in het openbaar met meisjes knuffelde of kuste.

Een vriendin van me vertelde me een paar dagen geleden dat ze trans is. Het was geen echte coming out want ze dacht dat ik het al wist, de coming out had ze namelijk al jaren eerder gedaan. Ze vertelde dat het indertijd niet gemakkelijk was, maar dat vele mensen er positief op reageerden. Nu begrijp ik waarom ze als radicaal feministe trans-inclusief is (iets dat eerder zelden het geval is). Wanneer men als transpersoon uit de kast komt, kan men natuurlijk ook als ervaringsdeskundige over het thema spreken en schrijven en er actie rond voeren.

Men voelt het al aankomen. Ik wil ook een coming out doen. Niet als vegetariër, veganist, antikapitalist, anarchist, feminist, linksradicaal, lesbienne of bi-persoon. Al die dingen ben ik ook (al is het een beetje onnozel zichzelf zo in hokjes te stoppen) en als er mensen waren die dat nog niet wisten, dan weten ze het bij deze, maar voor bovenstaande dingen had ik nooit een coming out nodig.

Ik wil een andere coming out doen. Een als ex-prostituee. Want dat is mijn grote taboe. Een paar mensen weten het, sommigen omdat ik het hen verteld heb, anderen omdat mijn familie het hen verraden heeft om me te compromitteren, maar velen weten het nog niet.

Ik wil een coming out doen als ex-prostituee omdat het vele dingen gemakkelijker voor me zou maken. Omdat ik er dan als getroffene over kan spreken en schrijven. Omdat ik dan kan vertellen hoe vreselijk het voelde door mijn vader verraden te worden en vervolgens door een groot deel van mijn familie uitgespuwd te worden. Omdat ik dan kan uitleggen waarom ik me als ex-prostituee (ik weiger voor mezelf het woord ‘ex-sekswerker’ te gebruiken) niet als ultiem slachtoffers zie, maar prostitutie desondanks een verwerpelijke en mensonwaardige job vind.

Ik wil een coming out doen omdat ik niet langer wil zwijgen. Omdat ik niet langer genoodzaakt wil liegen over mijn verleden. Omdat ik niet langer angst wil hebben dat mijn familie in het rond strooit dat ik een ‘hoer’ ben. En vies. En gestoord. En slecht. Omdat ik niet langer naar de politie wil lopen om er voor te zorgen dat ze daar eindelijk mee ophouden. Omdat ik wil dat mijn vrienden dit weten en omdat ik geen vrienden hoef die me niet aanvaarden zoals ik ben. Omdat dit hele thema zo verweven is met wie ik ben en wat ik doe dat het belangrijk is dit te vertellen.

Verder wil ik een coming out doen omdat prostitutie een groot maatschappelijk probleem is. Omdat veel meer mensen erin verzeild raken als men zou denken. Omdat het voor mij een van de extreemste symbolen is van deze seksistische, misogyne, kapitalistische consumptiemaatschappij. Omdat men volledig zelf zou moeten kunnen kiezen met wie men seks heeft en hoe men die heeft. Omdat het altijd mogelijk zou moeten zijn veilige seks te hebben. Omdat het niet normaal is dat je voor je ‘werk’ je seksuele autonomie voor bepaalde tijd opgeeft. Omdat het niet normaal is dat je door je ‘werk’ een veel grotere kans te loopt depressief, ziek en verslaafd te worden. Omdat het niet normaal is dat je door je ‘werk’ een veel grotere kans loopt geïnfecteerd te raken met soa’s en hiv. Omdat het niet normaal is dat je door je ‘werk’ een veel grotere kans loopt verkracht, geslagen en zelfs gekidnapped of vermoord te worden. Omdat het begrijpelijk is dat vrouwen zich prostitueren wanneer het hen veel geld en flexibiliteit oplevert, omdat er misschien zelfs enkelen zijn die het werk echt graag doen (hoewel ik dat zelf niet zo goed begrijp), maar vooral omdat het echt, echt niet zo zou hoeven te zijn…

Ik heb angst voor mijn coming out. Angst voor mijn familie. Angst dat ze het opnieuw tegen me zullen gebruiken en de zoveelste aanklacht voor ik-weet-veel-wat tegen me zullen indienen. Ik heb angst voor de maatschappij, voor de reacties van vrienden, bekenden en onbekenden. Angst voor de overheid en de politie (de politie was tot nu toe niet altijd mijn vriend). Ik heb er schrik voor dat ik een grote fout maak. Dat ik misschien toch beter zou zwijgen. Maar als een anti-prostitutie feministe (en activiste) vind ik het belangrijk open over mijn ervaringen te kunnen praten. Ik stoor me namelijk ontzettend aan de meeste meningen die zo over prostitutie (of ‘sekswerk’ zoals de liberale femi’s het zou graag noemen) circuleren.

Ik ga niet akkoord ga met diegenen die denken dat alle prostituees extreme slachtoffers zijn die als kind seksueel misbruikt werden, gedwongen worden zich te prostitueren, verkracht worden, geslagen worden, aan de drugs zijn en hun zuurverdiende geld aan pooiers moeten afgeven (al is dit helaas voor een groot deel van de prostituees wel degelijk het geval!). Ik ga ook niet akkoord met diegenen die vinden dat prostitutie een ‘job is als een ander’ die compleet gelegaliseerd moet worden en denken dat prostitutie een ‘maatschappelijk waardevolle job’ is (“zo zijn er namelijk minder verkrachtingen”. Yeah right) en denken dat ‘sekswerk’ voor vele ‘sekswerkers’ een ‘vorm van seksualiteitsbeleving’ is. En dan zijn er ook nog de idioten die denken dat prostituees perverse, psychisch gestoorde nymfomanen zijn die het allemaal zelf hebben uitgezocht, maar daar wil ik niet eens over beginnen.

Ik vind dat het stigma rond prostitutie moet verdwijnen. Ik vind dat prostituees zich niet hoeven te schamen voor hun job. Ik vind het vreselijk dat prostituees overal ter wereld telkens opnieuw met afwijzing en repressie zijdens maatschappij, staat en politie moeten rekenen. Ik vind dat mensen het recht hebben zichzelf te prostitueren wanneer het geld en de flexibele uren hen een beter, comfortabeler leven bieden, maar ik vind tegelijkertijd dat klanten en pooiers er niet zo gemakkelijk mee mogen wegkomen, al is de ene klant natuurlijk niet de andere, en ook de ene pooier niet de andere. Ik ben tegen complete legalisering van prostitutie.

Ik vind het gevaarlijk wanneer prostitutie als ‘iets normaals’ gezien wordt. Ik vind dat prostitutie geaccepteerd moet worden (het aanbieden, niet het kopen en verkopen ervan!), maar niet dat het genormaliseerd mag worden. Mijn vriendin F., die een liberale pro-prostitutie feministe is, vroeg me eens ‘wat dan het verschil is tussen seks of een brood verkopen?’. Euh… Ik stond zo perplex over de vraag dat ik ze niet eens meteen kon beantwoorden. Ik werd als (ex-)prostituee nog nooit eerder met een bakker vergeleken en de seks die ik aanbood met broodjes…

Mijn standpunt tegenover prostitutie kan men vergelijken met het standpunt van anarchosyndicalisten tegenover loonarbeid. Anarchosyndicalisten komen op voor betere arbeidsomstandigheden, maar vinden loonarbeid en bazen desondanks scheisse. Ook ik ijver voor betere arbeidsomstandigheden voor prostituees en vind het noodzakelijk dat het stigma rond prostitutie verdwijnt, maar kan er alleen maar om juichen wanneer prostitutie op lange termijn verdwijnt (en dan niet omdat prostituees door de overheid gecriminaliseerd worden!)

Ik weet hoe gemakkelijk het is in een zeer korte tijd veel geld te verdienen. Ik moet me telkens opnieuw zeer inhouden niet opnieuw de prostitutie in te glijden, but i’m staying steady. Ik weet dat het het niet waard is mensen aan mijn lijf te laten zitten en zelf mensen aan te raken die ik me allesbehalve zelf heb uitgezocht en die ik allesbehalve aantrekkelijk vind (al zijn er natuurlijk ook lieve, aantrekkelijke klanten met wie het goed klikt, maar zoiets weet je niet op voorhand en is eerder zelden het geval). Ik weet dat het het niet waard is mijn psychische en geestelijke gezondheid op het spel te zetten. Ik weet hoe het voelt. En het voelt niet goed.

Ik wil veel goede seks hebben en mijn seksualiteit (her)ontdekken, maar ik wil dat doen met de mensen die ik zelf heb uitgekozen, met de mensen waarvan ik houd en die ik aantrekkelijk vind. Bovendien wil ik consentuele seks. En veilige seks. Ik wil geen dubbelleven leiden en bovenal wil ik serieus genomen worden wanneer ik zeg dat ik prostitutie scheisse vind. Ik ben geen ‘visje in een zee van personal experiences’ zoals een persoon in een discussie over prostitutie op sociale media het zo mooi, maar zeer fout, wist te formuleren. Ik ben tegen prostitutie. En ik ben een van velen. En het is nodig dat mensen tegen prostitutie zijn. Because patriarchy isn’t going to fuck itself.

Tekst oorspronkelijk verschenen op de feministische blog De Tweede Sekse. Vervolg: Hoe ik in de prostitutie terechtkwam.