Bij elke nieuwe regeringsbeslissing word ik enorm kwaad. Telkens stel ik me op nieuw de vraag “Wie kan er hier nu in hemelsnaam intrappen?” of “Wie gelooft er hun verklaringen?”. Vervolgens beeld ik me de gemiddelde rechtse stemmer in: De verbitterde Vlaming, die enkel aan zijn centjes en zichzelf denkt. Iemand die er allemaal niet veel over nadenkt, iemand zonder langetermijndenken. “Wat een dommerikken” denk ik dan. “Ik weet het wel beter hoor!”, want ik lees namelijk artikels en opinies op enkele nieuwssites en volg belangrijke linkse politici op facebook. En als ik iets share, wordt dit direct geliked door gelijkdenkende vrienden van me en delen ze gelijkaardige statussen. “Ik kan niet fout zijn” denk ik dan.
Het lijkt alsof ons mooie Belgenland gesplitst is. Het is eindelijk zover gekomen, al bevindt de splitsing zich niet op onze taalgrens, maar in ons politiek landschap. Ofwel ben je een egoïstische, verbitterde N-VA’er ofwel behoor je tot die stakende, luie Sossen. Beiden beschuldigen elkaar van respectievelijk de huidige of de historische foute regeringsbeslissingen. Het is een ware burgeroorlog waarbij de sociale media het slachtveld is. Voorgekauwde opinies worden gedeeld, waarop comments komen van schijnbaar begripvolle mensen. Iedereen heeft een mening die onder geen beding gewijzigd kan worden. Omdat niemand elkaar kan overtuigen, eindigen deze discussies regelmatig in persoonlijke verwijten. Niemand wint in deze oorlog, iedereen verliest.
Laat ik even recapituleren en mezelf voorstellen, aangezien ik wil dat het duidelijk is wat mijn perspectief is in dit verhaal. Ik heb met de paplepel het linkse gedachtengoed meegekregen. Maar ik wil het eerder hebben over mijn recentere frustraties, die geëvolueerd zijn vanuit mijn studies in de Biologie. De studie van het leven is volgens mij de meest objectieve, rationele studierichting die je je kan bedenken. Hier leer je om je als observator totaal af te sluiten van alle menselijke gevoelens en interpretaties om dan een zo goed mogelijk wetenschappelijk onderzoek te voeren. We bekijken schattige muisjes en speelse aapjes, manipuleren planten en cellen en spelen met de kern van het leven. We worden geacht om onze materie zo objectief mogelijk te benaderen en niets persoonlijk te maken. Muizengedrag wordt door ons gereduceerd tot cijfers en benaderd via een statistische test.
Deze rationele werkwijze heeft zo ook een effect op mijn persoonlijke leven. De laatste tijd begon ik immers de ventilaties van mijn links gezinde facebook vrienden te analyseren. Zo observeerde ik dat ze enerzijds enkel akkoord gingen met linkse comments, statussen en opinies. Schrijvers met de boodschap dat BDW een “neoliberale dictator” is, worden opgehemeld want elke ‘enthousiasteling’ weet dat je zoiets enkel kan zeggen als je er deftig over ‘nadenkt’. Anderzijds worden alle artikels of meningen die niet stroken met het linkse idee afgeschilderd als niet betrouwbaar of simpelweg dom.
“Economen zijn juist niet te betrouwen! Ik volg enkel de economen met verstand” zei een goede vriend eens tegen mij. “Dewereldmorgen is een objectieve nieuwssite” en “Wie is deze chinees die zegt dat een vermogensbelasting niet goed is?” waren de comments van iemand zonder enige economische achtergrond op een opiniestuk van een boekhouder, iemand met iets meer kennis inzake het geldwereldje. Feiten en cijfers die niet links genoeg zijn worden onder de tafel geveegd en voorgesteld als dom en ondoordacht. Ik en al mijn linkse vrienden schieten alles wat rechts is af als dom en onsolidair. Het is zo erg zelfs dat als een rechtse politieker een socialistisch idee zou verkondigen we niet zouden luisteren, want het is een “rechtse zak die enkel denkt aan zichzelf”.
Is dit hoe wij, de zogezegd “linkse intellectuele elite”, onze mening vormen? Door feiten en cijfers die niet links genoeg zijn te negeren en rechtse opinies als dom te bestempelen? Zijn wij dan beter geïnformeerd? Hebben wij er dan meer over nagedacht? Dit is het linkse-oogklep-denken waar ik me enorm aan stoor en ik geef hier eerlijk toe dat ik hier ook schuldig aan ben. Maar u ook. Wij zijn in een hol gekropen dat zich totaal heeft afgesloten van de buitenwereld en de werkelijkheid. In dit hol schrijven we tekstjes voor elkaar, complimenteren we en geloven we enkel elkaars mening. Soms steken we onze hoofden uit dit hol en blaffen ongenuanceerd naar alles wat de regering doet. Wat zijn we toch allemaal onsolidair geworden voor andere meningen, opinies, cijfers en feiten. Misschien moet dat maar eens veranderen.
Als bioloog praat ik enkel over zaken waarover ik iets weet. Zo heb ik geen sterke opinie over string theorie of praat ik niet over complexe organische chemie. Als ik iets nieuws moet leren in het gebied van de biologie onderneem ik een literatuurstudie en probeer zo veel mogelijk te lezen. Hierdoor creëer ik een mening die niet gebaseerd is op die van anderen. Dit is een methode die we misschien ook moeten gebruiken als we politieke discussies houden. Want geef toe, we lezen enkel wat we willen en we bezien het alleen vanuit ons linkse ooghoek terwijl we blind blijven voor al het andere om ons dan direct kwaad te kunnen maken over al dat rechts gedoe. Want, zo redeneren we, mensen met dezelfde mening zijn automatisch correct, waardoor ook wij correct zijn.
Er is een burgeroorlog aangebroken in ons Belgenland, de strijd tussen rechts en links is nog heviger dan ooit tevoren. Iedereen heeft een sterke mening en bij veel mensen is de politieke interesse enorm gestegen waardoor discussies niet meer worden bekeken als “saai”. Laten wij onze strijd langs links tenminste objectief voeren met rationele argumenten. Het is mogelijk dat die rechtse twitteraar een domme opmerking maakt, maar het is evengoed mogelijk dat hij of zij een goed gefundeerd argument maakt dat we niet zomaar achteloos opzij mogen schuiven als onzin.
Laten we vooral luisteren en begrip tonen voor elkaar, laten we onderzoek doen. Informeer jezelf, check je bronnen en geloof niet alles wat je leest! Ook hier niet. Dit is de wereld waar ik naar streef, maar vooral! Wind je niet te veel op en maak je niet te kwaad, zeg niet direct nee als de andere nog aan het spreken is. Uiteindelijk zal de wereld niet eindigen door deze tweestrijd, zolang we niet afgeleid worden door de vreselijke banaliteit ervan. Oh, vergeet niet dat straks Die Hard 3 op tv is!
Bram Vanden Broecke, Gastauteur bij ZENIT Magazine
