Kracht van verandering sputtert wat

zondag 22 maart 2015 12:25
Spread the love

Vorige week
hebben Nederland en Denemarken de vriendschapsbanden nog eens aangehaald.
Opmerkelijk hierbij was dat de Denen er ronduit voor uitkomen dat ze gelukkig
zijn. Eén van de redenen hiervoor was dat de mensen op straat verklaren dat ze vertrouwen hebben in hun regering. Ze ondersteunen volmondig
de idee dat de regering haar best doet voor het welzijn van de burger, en dus
belastingen gerechtvaardigd zijn. Wat gegeven wordt, wordt onder één of andere
vorm door de regering teruggegeven. Solidariteit tussen mensen wordt als
normaal beschouwd, zelfs als ‘hoge Deense’ waarde aanzien. Ze hebben een
aanvaardbaar veiligheidsniveau, wat abrupt verstoord werd door een aanslag op
de vrije meningsuiting door radicale terroristen. Heel het land in rep en roer
voor wat ervaren wordt als een aanval op Deense verdraagzaamheid en de Deense samenleving.

Hoe anders
is dit in België? Kunnen wij ons vertrouwen onbeschaamd uitspreken over onze
bewindvoerders? Jarenlang werden we gedomineerd door politieke twisten over
communautaire kwesties, terwijl bestuurlijke zaken ondergeschikt raakten.
Momenteel wordt hard gesleuteld aan het verminderen van de loonhandicap tussen
ons en de buurlanden. Een kloof omdat we op arbeid zoveel belastingen betalen
dat er haast meer geld gaat naar de overheden dan naar de arbeider zelf.

Antwerpenaren
kloppen zich op de borst dat ze beter zijn dan de rest van het land. Dit is
geen nieuw gegeven maar een gevolg van de zeehaven en het chemiecluster in hun
achtertuin. De werkgelegenheid die dit met zich meebrengt, is van die orde dat
heel de regio er baat bij heeft. Hoe dichter bij de haven, hoe hoger de inkomsten
voor de gemeente. Het is dan al te gemakkelijk om andere regio’s te beschuldigen
van luiheid en werkonwilligheid. Je kent het grapje wel: Antwerpen is ‘t stad
en de rest is parking. Deze Antwerpse arrogantie is al jaren een doorn in het
Belgisch weefsel.

De opkomst
van Antwerpse partijen als Vlaams Belang en N-VA is geënt op de ontevredenheid
van burgers en daarom als ernstig te beschouwen. Het zou niet mogen zijn dat er
een groep ontevredenen zijn. Zij willen verandering om een reden! Wat dat dan
is, kregen we voor de verkiezingen niet uit hun bek getrokken, maar daar zijn
we nu wel achtergekomen. Toch is het goed dat ze mee aan de macht gekomen
zijn. Misschien heeft onze maatschappij wel een correctie naar rechts nodig.
Het is niet erg dat de socialisten na jaren van compromissen sluiten zich weer kunnen heroriënteren over wat ze belangrijk vinden. Het is
gemakkelijker om je eigen visie te ventileren als je aan de zijlijn staat. Een
positie die Bart De Wever het gemakkelijkst ligt. Geen compromissen sluiten met
je eigen gedachtegoed. Hou het puur! Liever anderen aansturen met wat voor jou
de enige, echte waarheid is. Helaas voor N-VA zitten ze nu op de dienst economische zaken en je voelt aan dat dit niet hun ding is. Ze hebben niet het overzicht en de expertise in huis om te weten hoe het land in elkaar steekt. Wanneer argumenten uitblijven, wordt de toon verhoogd om kracht aan hun gelijk toe te voegen…

Conflict is
niet prettig, maar dikwijls wel een vorm van vooruitgang. Als alles peis en vree
is, heeft men de neiging om tot stilstand te komen. Door conflict wordt men
soms de bergkam over gedwongen om tot iets anders, iets nieuw te komen. Of dit
beter of slechter is, ziet men soms achteraf. Het kan beide kanten uit.

De
separatistische gedachte heeft ons al meer gekost dan dat het ons opgebracht
heeft. Het onwerkbare van de zes regeringen in een land van een zakdoek groot,
is al decennialang een doorn in het oog. We zijn de bergkam over getrokken
door het unitaire pad te verlaten maar wat heeft ons dat opgebracht? Een
continue verscheuring van het land. Het opdelen van regio’s in hun economische
prestaties? En bovenal een kluwen van wie is verantwoordelijk voor wat? Dit
bleek van de week nog maar eens bij het kind met psychische problemen dat in
een politiecel opgesloten werd. Samenwerking tussen gelijklopende ministeries,
elk met een deel van de bevoegdheid, is nodig om voor een simpel probleem een oplossing te vinden. Juridisch en politiek een wespennest dat zeer moeilijk
te ontmijnen is, ondanks de goede wil en de bekwaamheid van de betrokken
ministers. Hoe is dat mogelijk?

Deze
onbestuurbaarheid, waar N-VA zo graag op hamert, maar het zelf in een vorig
leven mee in het leven geroepen heeft, heeft grotere gevolgen dan de
loonhandicap met de buurlanden. Een van de redenen waarom Opel, Renault en Ford
weg zijn uit België is omdat we als Vlaamse markt niets voorstellen. Stel je bent
een Belgisch bedrijf en je wilt bloemen verkopen in Amerika. Ga je dan
investeren in New York of in Paraguay? In Paraguay is het goedkoper? Nietwaar?
Maar je voelt dat dit niet klopt. Je hebt de mogelijke markt van 500 miljoen
kapitaalkrachtige kopers in gedachten. Een ander groot probleem van
buitenlandse investeerders is het politiek gekibbel tussen de partijen dat voor
rechtsonzekerheid zorgt. Grote buitenlandse bedrijven moeten zich instuderen in
de papieren winkel van vergunningen et cetera waar ze aan moeten voldoen. Dit
wordt in België als iets onmogelijks beschouwd. Een ander item is de
milieutechnische correctheid waar ze aan moeten voldoen. Als ze die last niet
hebben in een ander land, is de keuze snel gemaakt. Goed of slecht, is hier
niet aan de orde. Bedrijven zijn belangrijk en moeten de vrijheid krijgen om te
doen waar ze goed in zijn: ondernemen. Vanuit de overheid en de maatschappij
moeten ze hier in ondersteund worden, maar op een correcte manier. Momenteel
liggen alle landen in concurrentie met elkaar om bedrijven binnen te halen en
het is dan maar al te verleidelijk om dan fiscale cadeaus te geven. België
heeft zich in het verleden zo georganiseerd dat de inkomsten via de lonen
van de arbeiders in de staatskas komen. Een gemakkelijke oplossing want lonen
zijn het simpelste om af te romen.

Bekijk deze regeringsmededeling

take down
the paywall
steun ons nu!