Primeur! We hebben er even op moeten wachten, maar het is
zover: we hebben eindelijk een zwarte minister van Buitenlandse Zaken. In een
land als het onze, met de Afrikaanse gemeenschap die wij hebben, was het
uiteraard gewoon een kwestie van tijd voor het gebeurde en zie: het is gebeurd,
we zijn oog in oog gekomen met ons koloniaal verleden en we hebben het beest
getemd. Gezicht gered!

Hoewel. Vele buitenlandse stemmen zien het blijkbaar anders.
Zij vallen over het feit dat onze eerste zwarte minister van Buitenlandse Zaken
eigenlijk blank is, maar zich gewoon heeft zwartgeschminkt. Voor sommige mensen
kan je ook nooit goed doen…

Gelukkig is er nog Jozef De Witte, directeur van het
Interfederaal Gelijkekansencentrum, om ons gerust te stellen. “Het
heeft geen fluit met racisme te maken“, weet hij ons te vertellen. “Dit
is een vorm van verkleden. De rijken maken zich onherkenbaar door zich te
schminken, omdat ze gaan bedelen in hun eigen omgeving. Als wij in een land vol
zwarten woonden, had Reynders zich wit geschminkt.” Zo, gerustgesteld!

Hoewel. Als ik het goed begrijp gaan rijken dus bedelen,
maar willen ze niet worden herkend en verkleden ze zich dan maar als een
etnische minderheid – wier leden blijkbaar niet voorkomen in de kringen van de
rijken –  die vermoedelijk beter past bij de bedelstaf. En dat zou dan allemaal
geen fluit met racisme te maken hebben. Een op zijn zachtst gezegd merkwaardig
standpunt van de directeur van het Interfederaal Gelijkekansencentrum.

Racisme gaat over empathie, of beter een gebrek aan, een
onvermogen om iemand met een andere etnische achtergrond te zien als
volwaardig mens, met alle verlangens en angsten die we zelf ook kennen. Een
onvermogen om in te zien dat het overnemen van iemands huidskleur voor komisch
effect, die persoon reduceert tot grap en dat dit kwetsend is.

En een onvermogen om het standpunt in te nemen van een
bevolkingsgroep die, dankzij de fratsen van Reynders, nog maar eens met de neus
op de brute feiten wordt gedrukt: dat het dichtste dat zij kunnen komen bij een
volwaardige representatie in de hoogste politieke regionen, nog steeds een
blanke vent met een grote pot schmink is.