Het einde van het kakkerlakkensyndroom
Langzamerhand hebben de media zich gevuld met “politieke analyses”. In de televisiestudio’s maken de papegaaien zich klaar om hun verendek te veranderen en rodere tinten te vertonen. Deze tv-figuren, liefhebbers van fatalisme en doemdenken, geven complimenten aan Stratoulis en zijn plots fan van Zoë Konstantopoulou (beiden parlementslid van Syriza, nvdr). Zij die verkondigden dat er “geen andere manier” was, haasten zich nu om te tonen dat zijzelf veranderd zijn. De onzekerheid die ze systematisch volgden, is plots veranderd in zekerheid en geloof in de nieuwe realiteit. En de ezel zal zich zo telkens weer aan dezelfde steen stoten, zoals het bekende spreekwoord zegt.
Ik zal de “politieke analyse” van de media de hele weg van wanhoop naar spot laten afleggen, terwijl ik de diepgaande angst van deze corrupte journalisten opteken. Ook dat is immers een politiek gegeven waarvan we live kunnen genieten. Het zou me absoluut niet verbazen als Pretenderis en Houkli (twee Griekse journalisten, nvdr) het Avanti Popolo begonnen te zingen. Ik ben er bijna zeker van dat de eerste sms’jes die de leden van de nieuwe regering ontvingen om hen proficiat te wensen, kwamen van de journalisten die hen tot voor kort beschimpten. Bij degenen die de menselijke ondergang van het land voorspelden, is er nu sprake van aanbidding en redding.
Is de ommekeer van deze naaktslakken een overwinning voor de nieuwe politieke situatie? Niet noodzakelijk. Het is simpelweg een eigenschap van de naaktslak om zich voort te slepen en te glijden, te glijden en zich voort te slepen. De nieuwe politieke realiteit dient zich aan te passen met andere maatstaven dan die van een bloedzuiger die een sirene kan worden.
Alexis Tsipras en zijn nieuwe regering zullen mettertijd beoordeeld worden op basis van twee zaken. De aanpak van de crisis, met als maatstaf het menselijk kapitaal en niet het economische, en de positieve veranderingen die de werking van het land en de volledige democratie zullen herstellen .
Hoe dan ook hebben Tsipras en Syriza al iets belangrijks verwezenlijkt, namelijk de hypothese van een heropleving van Griekenland. Dit is de afschaffing van het kakkerlakkensyndroom, het gevoel dat Griekenland een vieze kakkerlak is, verstopt onder de mat aan de voordeur van Europa, die wacht op het moment waarop ze vermorzeld wordt door een laars. Dat gevoel gaat gepaard met de angst dat een dergelijk einde, of het nu toevallig of als straf is, zich hoe dan ook zal voordoen.
De voorbije vijf jaar hebben zelfs de eigen regeringen van het land de Grieken in een pariapositie geplaatst en hun niet alleen hun rechten ontnomen, maar ook hun ambitie, hun trots, hun recht om te dromen. De Grieken durfden het hoofd niet op te richten, omdat een troep corrupte zakenlui, politici en journalisten hen ervan trachtte te overtuigen dat zijzelf verantwoordelijk waren voor wat hun overkwam, dat zij degenen waren die corrupt waren en geïnfecteerd met de voorvaderlijke fout van hun bestaan, die niet op verandering hoorde te wachten maar een straf verdiende.
Het duurde tot enkele uren nadat de stembureaus gesloten waren alvorens de voorzitter van het Europees Parlement, Martin Schulz, zich eensgezind toonde met de nieuwe realiteit en zijn intentie blootgaf om Tsipras te bezoeken voor hij naar Merkel ging. Er waren minder dan 24 uren nodig voor de tv-presentatoren begonnen te flirten met Syriza, dat tot kort daarvoor nog was afgeschilderd als een communistische bende. Er was nauwelijks een dag nodig alvorens de buitenlandse pers begon te schrijven over de nood aan een verlaging van de Griekse schulden. Als het zo verder gaat, zal Venizelos zich nog beschikbaar verklaren en Samaras (rechtse politici, nvdr) alleen achterlaten in de Politieke Winter die hij zelf gecreëerd heeft.
Op de avond van de verkiezingen zag ik meerdere mensen huilen aan de Propyleeën (de monumentale ingang van de Akropolis, nvdr), terwijl ze luisterden naar de overwinningsspeech van Alexis Tsipras. Ik weet maar al te goed dat de meesten onder hen niet huilden omwille van de linkse overwinning. Ze huilden om de terugkomst van de verloren trots en ambitie van een volk dat ervan overtuigd was geraakt een kakkerlak te zijn.
De oorspronkelijke Griekse versie op To Kouti Tis Pandoras vind je hier. Vertaling: Ine De Baerdemaeker.
