In De Standaard van vrijdag 23 januari wordt een column overgenomen van Adrian Searle uit The Guardian. Hij is kunstcriticus van de krant. 

Zijn discours is een goed onderbouwd pleidooi voor de bescherming van het recht van kunstenaars om de wereld te interpreteren. Luc Tuymans behoort volgens hem tot de wereldtop. 

Daar ben ik het volmondig mee eens. Ik ben al jaren een bewonderaar van Tuymans’ talent. Zijn tekening van ‘A Belgian Politician’ (wiens naam voldoende bekend is) is zonder meer verbluffend. 

Toch scheelt er iets aan deze kritische beschouwing, die toonaangevend is voor de manier waarop de meeste commentatoren het recente vonnis beoordelen.

Searle begint zijn stuk zo: “Luc Tuymans, die dinsdag wegens plagiaat werd veroordeeld omdat hij een foto van De Standaard-fotografe Katrijn Van Giel als basis van een schilderij heeft gebruikt, is een van de beste en invloedrijkste schilders.“

Ontbrekend detail

Deze zin lijkt OK, geeft immers kort het verdict weer. Alleen, er is een klein detail vergeten. Er ontbreekt iets. Wat er hoort te staan is dit: “Luc Tuymans, die dinsdag wegens plagiaat werd veroordeeld omdat hij een foto van De Standaard-fotografe Katrijn Van Giel als basis van een schilderij heeft gebruikt zonder haar te vermelden als auteur van de foto waarop zijn schilderij is gebaseerd, is een van de beste en invloedrijkste schilders.”

Daar ligt net het verschil. Daarmee staat of valt de rest van Searle’s redenering. Had Tuymans dat wel gedaan, dan zou zijn artistieke verdienste even groot geweest zijn.

Hij deed dat niet en werd daar voor veroordeeld. Niet voor het maken van dit prachtige schilderij. Wel voor het maken van dit prachtige schilderij zonder de bron te vermelden, een foto van een medekunstenaar, auteur van een even prachtige foto.