Opinie -

Verviers en de Europese terroristen

We vertoeven in een zeer gevaarlijke periode omdat we geconfronteerd worden met negatieve gevolgen van ons eigen binnen- en buitenlands beleid en alles doen om medeverantwoordelijkheid te ontkennen.

vrijdag 16 januari 2015 19:50
Spread the love

De terreuraanslagen en de betoging in
Parijs bewogen miljoenen mensen. Ik was ook
geschokt door het bloedvergieten en geloof
in de kracht van de pen, politieke karikaturen en geweldloze weerbaarheid. Ik
haat geweld.

Maar, ik sta niet in de rij om Charlie-Hebdo’s laatste karikatuur
van Mohammed te zien en te turen naar de slip van Madonna en een slipvrije Duitse kanselier. Vrijheid van mening en de pers is een belangrijke waarde, maar niet de enige waarde van een beschaafde gemeenschap.
Duurzame vrede en een volwaardige democratie vergen telkens opnieuw het verzoenen van meerdere competitieve waarden, zoals veiligheid,
recht, respect, mededogen, waarheid en gelijke kansen. Woorden kunnen moorden
en schimpschetsen kunnen kwetsen.

De mensen zijn onzeker en angstig.
Het doet me denken aan de betogingen tegen de kruisraketten begin jaren ‘80. Die oorlogstuigen
konden in onze tuin landen. Nu komt het terrorisme in onze steden. Vandaag Verviers en morgen… ? Het
geweld in het Midden-Oosten loopt over
naar Europa.

We vertoeven
in een zeer gevaarlijke periode omdat we
geconfronteerd worden met negatieve gevolgen van ons eigen binnen- en
buitenlands beleid en alles doen om medeverantwoordelijkheid
te ontkennen.

Internationaal politiek terrorisme is een gewelddadige vorm van
weerstand tegen inmenging, bezetting, kolonisatie en repressie. Niet Mohammed
maar het beleid van het Westen (de VS, Israël en sommige Europese staten) ligt aan de basis van het Europees terrorisme. Zolang wij
verantwoordelijkheid ontkennen, zal onze
veiligheid en democratie verzwakken.  

Waarom zijn we zo trots? Waarom de
mars van het grote gelijk? Waarom wordt onze medeplichtigheid aan het debacle in
de Arabische wereld verloochend? De negatie ervan wordt moeilijker omdat meer en meer mensen in binnen- en buitenland contradicties en dubbele standaarden zien. Spindoctors
en intellectuelen doen wel hun best om het beleid beter in te kleden maar veel mensen zien de nieuwe kleren van
de keizer niet meer.

Het democratische Westen heeft in de
Arabische Wereld, in Irak, Afghanistan, Libanon, Libië , Syrië en Palestina een spoor van vernieling achter gelaten. Israël is ‘de enige democratie‘ met
kolonisten en het grootste getto ter wereld. Het sanctioneert de Palestijnen
omdat Palestina lid wil worden van het
Internationaal Strafhof!?

Het verschil
tussen dictaturen en democratieën is dat dictaturen geweld plegen tegen de
eigen bevolking en democratische staten tegen de bevolking van andere landen.

De
laatste decennia waren de democratische landen de meest destructieve
intervenanten in de Arabisch-Islamitische wereld – niet met pennen en stiften,
maar met F16?s, kruisraketten, drones en ander tuig – ver van Parijs. Terecht noemen we de executies van Islamic State (IS) barbaars. Oranje verklede onschuldige slachtoffers werden op een
gruwelijke manier de keel overgesneden.

Maar hoe werden in 2014 de 500 Palestijnse kinderen vermoord in Gaza?
Wellicht werden ze doorboord met kogels,
in flarden geschoten, verpletterd,
verbrand of verstikt. Is dat geciviliseerder geweld?

Het antiterrorisme is veel gewelddadiger en
destructiever dan het politiek terrorisme.

Oog om oog werd honderd ogen voor een oog. Het Westen maakte in
de Arabische Wereld honderdduizenden slachtoffers, veroorzaakte enorme vernietiging en lijden, liet staten verloederd achter en we zijn verbaasd
dat jongeren radicaliseren? Zo zien onze
Westerse waarden eruit in het buitenland.

Om het terrorisme in Europa in te dijken en met de wortel uitroeien zal
het niet volstaan om meer blauw en kaki op straat te brengen, om echte of vermeende terroristen inde gaten te houden, echte of vermeende sympathisanten,
identiteitskaarten af te nemen, gevangenissen te hervormen en dissidente stemmen aan banden te leggen. “Dit is
een prioriteit”. “De preventieve interventie was een succes”. Proficiat. Het
moet nu wel gebeuren maar een duurzame
oplossing vereist dat we zo spoedig mogelijk ook de diepere grondoorzaken duiden en aanpakken.

Vooreerst doen we er goed aan ons
buitenlands beleid en onze bondgenoten kritisch onder de loep te nemen. Het buitenlands
en veiligheidsbeleid van het Westen is de minst democratische sector van de politieke besluitvorming. Enkele jaren geleden had België een anderhalf
jaar nodig om een nieuwe regering te vormen, maar de deelname aan de oorlog in
Libië werd binnen de vierentwintig uren geklonken.  

We moeten afstand nemen van bondgenoten die de
kunst van de diplomatie verwringen tot dwangdiplomatie, weigeren toe te treden tot het Internationaal
Strafhof, kolonisatie bevorderen en de
vrijheid van zwakkeren fnuiken.

Na de Tweede Wereldoorlog werd Europa een
rolmodel voor de opbouw van duurzame vrede in de wereld. De Europeanen vervingen
nationale veiligheid door coöperatieve veiligheid, stimuleerden economische samenwerking,
bouwden een sociale vrijemarkteconomie, maakten een einde aan de kolonies,
verzoenden zich met het verleden. Sommige
zogenaamde bondgenoten hebben niets geleerd van het Europe na 1945. We moeten onze eigen waarden herwaarderen. De Marseillaise is oké,
maar Beethoven’s lofzang op de vreugde en broederschap voor alle mensen is de hymne van Europa.

We moeten ons bewust worden van de manipulatie van het taalgebruik. Macht dicteert wat terrorisme is en wie terroristen zijn. De eigen staatsterreur wordt
niet als terrorisme bestempeld. De premier van Israël scheert, zonder blikken
of blozen, Hamas over dezelfde kam als Boko Haram of IS.

De terroristen in Parijs
worden islamitische terroristen genoemd. Dat zijn ze niet. Het zijn Franse terroristen.

Kritiek
op de het beleid van Israël ten aanzien van Palestina wordt gebrandmerkt als antisemitisme. Dat is onjuist, omdat deze kritiek zich hoofdzakelijk richt op de aanhoudende repressie van het
Palestijnse volk, de schending van de mensenrechten en de toenemende
kolonisatie van een bezet gebied door Israël. Aanvankelijk werd kritiek op de oorlog afgekeurd als een gebrek aan patriottisme. Het doden van
onschuldigen werd ‘collateraal’ geweld genoemd
dat spijtig genoeg ‘noodzakelijk’ was voor
onze veiligheid. Folteren luistert nu
naar de naam ‘intensieve ondervraging’.  

Ten slotte moeten we de dubbele
binding van het buitenlands beleid van het
Westen ten aanzien van de Arabische wereld remediëren.
Het buitenlands beleid streeft twee tegenstrijdige doelstellingen na: 

  • de militaire alleenheerschappij in
    het Midden Oosten via oorlog, repressie en sancties en
  • het verzekeren van duurzame veiligheid en rust voor de eigen
    burgers.  

Om deze contradictie of dit
dilemma te verhullen wordt een klimaat
van onveiligheid (oorlog tegen terrorisme) gecreëerd, zondebokken opgevoerd, de berichtgeving beïnvloed, verwarring
gezaaid en dissidenten heimelijk gesanctioneerd.

Dit maakt het moeilijk voor de burger om openlijk kritiek te leveren op een tot falen gedoemd beleid. Een Vlaming met
humor die contradicties in het beleid
durft te duiden is Alex Agnew. Misschien
moeten alle Charlie’s ook eens de draak steken met de gesluierde tegenstrijdigheden en vooral luisteren naar wat niet wordt gezegd, lezen wat niet wordt geschreven en kijken
naar wat niet wordt vertoond in de nieuwsmedia.

Em. Prof.Luc Reychler ( Ph.D Harvard, 1976) doceerde internationale betrekkingen, strategische studies en vredesonderzoek aan de KULeuven. In 2015 verschijnt van hem Time for peace: the essential role of time in conflict. Deze opinie is een antwoord op de vraag van enkele vrienden om zijn opinie te horen. Zijn blog is diplomaticthinking.com.

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!