De regering Michel I legt met een zeer onrechtvaardig beleid alle
besparingen (3 Mia bij overheid, 2,5 miljard in gezondheidszorgen en 2,1 miljard in de sociale zekerheid) en
belastingen (indexsprong met jaarlijks koopkrachtverlies) op de
rug van de werknemers en mensen met sociale uitkering. Omdat de regering
geen bijkomende bijdrage wil vragen aan meer gefortuneerde burgers.

Terwijl alle experten en internationale
instellingen het erover eens zijn dat een tax shift van arbeid naar
vermogen nodig is om de (para)fiscale druk op arbeid te verlichten. Tot
onze verbijstering stellen we in het regeerakkoord zelfs
de omgekeerde beweging vast. Het regeerakkoord organiseert een
verschuiving van minstens 766 miljoen euro van vermogen naar arbeid!

De vakbonden willen een echte én substantiële
bijdrage van de vermogens en vermogenswinsten om onze maatschappij te
financieren. Vandaag bedragen de overheidsinkomsten uit kapitaal minder
dan 12% van alle ontvangsten (6,2% van vennootschapen
en 5,65% van vermogen).

Verkeerde beslissingen in het regeerakkoord

De regering voert een omgekeerde tax shift uit, weg
van vermogen. Die omgekeerde tax shift dikt bovendien gestaag aan. Tot
minstens 766 miljoen euro minder bijdragen vanuit inkomens uit
vermogens. Ondanks alle gescherm met bankentaks, beurstaks
en doorkijktaks. Dat maakte de FOD Financiën pijnlijk duidelijk.

In deze berekening houden we dan nog geen rekening met de verhoging van
de winsten door de indexsprong en de aangekondigde loonstop. Zo
voorziet de regering in haar begroting voor 2015 215 miljoen meer
vennootschapsbelasting. We houden in deze berekening
ook geen rekening met de 120 miljoen opbrengst uit de doorkijktaks want
dit is een beslissing van de vorige regering. Voor die 120 miljoen
opbrengst werd trouwens nooit een betrouwbare raming gemaakt (dixit FOD
Financiën).
 

De regering schermt ook met de verhoogde forfaitaire belastingaftrek als
maatregel om de koopkracht van de burgers te vrijwaren. Die kost aan de
overheid 900 miljoen op kruissnelheid. Maar de regering vraagt ook maar
liefst 889 miljoen terug via hogere accijnzen
(tabak, diesel) en BTW (renovatie, …). De ene hand neemt terug wat de
andere geeft. Bovendien spreekt dit op geen enkele manier vermogenden
aan.

Een echte én substantiële tax shift naar een eerlijke fiscaliteit

Een juiste en substantiële tax shift is belangrijk voor het herstel van rechtvaardigheid.
We zullen dus geen genoegen nemen met minimalistische scenario’s. Een
shift naar inkomens uit vermogen treft veel
minder dan een indexsprong de gezinnen met lage en middeninkomens, die
een groter aandeel van hun budget gebruiken voor consumptie en directe
investeringen. Een rechtvaardige spreiding van de inspanningen zal ook
zorgen voor een
verbetering van het sociaal klimaat.

Deze tax shift: 

·        
Willen we ter financiering van de sociale zekerheid en de collectieve voorzieningen.

·        
Kost de
federale overheid geen eurocent en brengt integendeel op.

·        
Willen we ter
financiering van een selectieve verlaging van bijdragen op arbeid,
voor sectoren en jobs waar die verlaging het hoogste
werkgelegenheidseffect heeft
(waarvan ook werkgevers de vruchten plukken) : sectoren met lage
lonen, of die blootstaan aan zware internationale concurrentie, of met
gesubsidieerde activiteiten. Bij een indexsprong is dat niet het geval.
Een indexsprong is lineair, breed en blind uitgesmeerd
over alle sectoren. Zelfs over sectoren die die loonkostverlaging
totaal niet nodig hebben.

·        
Een tax shift is inzake jobcreatie veel efficiënter dan een indexsprong.
Dat blijkt uit alle onderzoek naar de werkgelegenheidseffecten
van de diverse scenario’s voor een tax shift. Vandaar de toenemende
bijval vanwege nationale en internationale experts. Op nationaal vlak
diverse economen (het wordt een lang lijstje), Planbureau , Nationale
Bank en Hoge Raad voor Financiën. Op internationaal
vlak zijn er diverse aanbevelingen van IMF, OESO en last but not least
de Europese Commissie. Met recent nog de uitdrukkelijke aanmaning van
het IMF in zijn laatste analyse van België om de kloof tussen belasting
op arbeid en belasting op kapitaal te verminderen.
 

Voor zo een verschuiving van de lasten richting vermogens liggen
diverse scenario’s voor. Een goed gekozen mix van maatregelen kan daarvoor zorgen:

·        
Nadat Planbureau en Nationale Bank van België al eerder de
meerwaardebelasting hadden gesuggereerd voor de financiering van
een tax shift, wordt het ook omhelsd vanuit de wetenschappelijke wereld
en recentelijk ook vanuit de Hoge Raad voor Financiën, de Europese
commissie en de OESO. Met ook concrete becijferingen.
Prof. Jozef Pacolet van het HIVA acht een gemiddelde opbrengst van 2
miljard euro mogelijk. De Hoge Raad voor Financiën komt zelfs uit op
3,82 miljard euro (1% van het BBP), dan nog rekening houdend met
vrijstellingen voor ca. 50%.

·        
Er zijn de recente voorstellen van de Hoge Raad voor Financiën voor een
heroverweging van de fiscale uitgaven in de vennootschapsbelasting,
met bijzonder hoge twijfels omtrent doelmatigheid van een aantal van
deze, niet in het minst wat betreft de gunsttarieven voor KMO’s.

·        
Er blijft de ontsporing van de
notionele intrestaftrek, met onvoldoende rendement inzake investeringen en werkgelegenheid.

·        
Er zijn alsmaar meer pleidooien voor een
globalisering van alle inkomens voor de progressieve personenbelasting,
inclusief roerende inkomens ( waaronder meerwaarden), ter vervanging
van de aparte, lagere belasting of zelfs niet-belasting (zoals voor een
belangrijk deel van de meerwaarden).

·        
Stoppen van de ontsporing van de vervennootschappelijking:
personen die belastingen en bijdragen ontwijken via vennootschappen,
en voor wie de kat nu opnieuw bij de melk wordt gezet door de
verlaging met 15 procentpunt van de taks op liquidatieboni voor KMO’s.
Het is een tax shift van bedrijven die stoppen te ondernemen, die kan
worden gebruikt om bedrijven te ondersteunen die werkgelegenheid
blijven creëren. 

Er liggen dus voldoende pistes op tafel om op korte termijn een rechtvaardigere fiscaliteit te realiseren. 

Daarenboven is het
nodig de strijd tegen fiscale fraude te versterken, wat ook kan
bijdragen tot meer gelijkheid tussen burgers en tegelijk voor
belangrijke bijkomende inkomsten voor de overheid kan zorgen.
Denken we bijvoorbeeld aan het fraudedossier van de bank HSBC, waarin de
Belgische fiscus 825 potentieel frauduleuze dossiers identificeerde. De
behandeling van 191 dossiers hiervan bracht de staat al 434,3 miljoen op
(boetes inbegrepen).

We zijn daarnaast
voorstander van een grote fiscale hervorming, met in ieder geval een
vermogensficaliteit en een luik milieufiscaliteit. Die hervorming is
sociaal en rechtvaardig, en absoluut nodig voor de sanering
van de openbare financiën.