Even ter herinnering: het was de Franse overheid, die nu met veel dramatiek de persvrijheid als “onze” waarde bij uitstek verdedigt, die Hara-Kiri bij wet ten dode opgeschreven heeft in 1970 (omdat ze lachten met de dood van de Gaulle en een aanslag op een nachttent). De Franse overheid was heel tevreden dat ze
eindelijk de stok gevonden hadden om deze
erotomane communisten mee te slaan. Hun werd het zwijgen opgelegd.
Charlie Hebdo is het gevolg van deze persvrijheid. 

Daarnaast is het om te huilen hoe de verzamelde pers zichzelf opeens tot
Charlie uitroept terwijl ze de
vaandeldragers zijn van een kneuterige gematigdheid. Dit lijkt me
lijkenschennis sans gêne. Nee, we zijn geen
Charlie, we komen niet aan hun achillespees.
Charlie Hebdo wordt nu verengd tot een anti-jihadmagazine, terwijl het in de eerste plaats een anti-establishments- en
zelfkritisch magazine was waar onze pers niet alleen niet durft van te dromen maar ook niet weet wat dit betekent. 

Deze gruwelijke
slachtpartij is ook geen vrijgeleide om vandaag in een
dramatisch-opbod-enthousiasme te stellen dat ongelimiteerde persvrijheid
moreel onproblematisch is. Het is niet omdat deze mensen afgeslacht
zijn, en deze daad verachtelijk en gruwelijk is, dat
Charlie Hebdo opeens moreel onproblematisch was. 

Daarnaast is het tijd om eens naar onszelf te kijken.
Charlie Hebdo
stond aan de rand van het bankroet, enkel idealisme hield hen nog recht – en de maanden waren geteld. Datzelfde geldt in Europa voor de meeste
radicaal-kritische media. Geen kat las
Charlie Hebdo. Geen kat was nog geïnteresseerd in deze vlijmscherpe zelfkritiek en kritiek op het establishment.

On est
tous Charlie, als het makkelijk is om
Charlie te zijn, niet als het moeite vraagt om te denken, te
lezen, te reflecteren en onszelf in vraag te stellen. Allemaal vals
sentiment en gedachteloosheid.