Aanslag in Frankrijk: het begin van een donker jaar
Analyse -

Aanslag in Frankrijk: het begin van een donker jaar

En plots kondigt 2015 zich aan als een donker jaar en lijken alle plannen die we hadden futiel en nutteloos. Wie lacht, heeft het slechte nieuws nog niet gehoord (Bertolt Brecht). In zo'n duistere tijden leven we. En het nieuws komt dankzij Twitter en Facebook sneller tot ons dan ons lief is. Het kwam woensdag iets na de middag.

woensdag 7 januari 2015 16:39
Spread the love

Drie gemaskerde mannen vallen de redactie van het
Franse satirische blad Charlie Hebdo aan en vermoorden tien
journalisten en twee politieagenten op de meest gruwelijke manier. Twaalf mensen die even voordien
nietsvermoedend aan hun werkdag waren begonnen werden koelbloedig afgemaakt. Twaalf mensen die
elkaar enkele dagen geleden nog veel geluk wensten met het nieuwe
jaar. Frankrijk verliest in één klap verschillende generaties geliefde cartoonisten. Dat dit gebeurt, is niet te bevatten.

Net zoals bij elke grote gebeurtenis moeten we
voorzichtig zijn. Na de moord op Joe Van Holsbeeck en de film Image
hebben we aan introspectie gedaan en weten we dat we niet te snel
grote theorieën mogen lanceren en dat we ons moeten hoeden voor
verdere polarisatie.

Maar daarnaast is er
toch al het besef dat deze aanslag als een kei is die in stilstaand
water valt. Iedereen schrikt van de plons, maar de rimpelingen die op
de plons volgen kunnen even schrikbarend zijn en aangroeien tot ze de
kracht krijgen van een tsunami.

In veel eerste
reacties wordt deze laffe daad een aanslag op de persvrijheid
genoemd. De persvrijheid is hier wel degelijk één van de
slachtoffers maar die analyse schiet te kort. Die gemaskerde mannen
hebben geen arsenaal zware wapens gekocht louter en alleen omdat ze overhoop liggen
met de principes van de vrije meningsuiting.

Elders lezen we
reacties die stellen dat Charlie Hebdo de moslims beledigd heeft.
Opnieuw: die mannen schieten geen 12 mensen dood, waaronder een
politieagent die gewond op de grond lag en die van dichtbij met een
machinegeweer werd afgemaakt, omdat zij zich beledigd voelen. Hier is
meer aan de hand. Dit is groter.

Wat woensdag in de
rue Nicolas Appert
gebeurde, is helaas deel van
een groter plaatje. Volgens de laatste peilingen zou Marine Le Pen van
het extreemrechtse Front National met de vingers in de neus de eerste
ronde van de presidentsverkiezingen winnen. Een populaire schrijver
vindt de deportatie van 5 miljoen moslims een goed idee en in
Duitsland betogen bijna 20.000 mensen tegen de islam.

In
eigen land treuren families in Vilvoorde en Antwerpen om hun zonen en
dochters die naar Syrië trekken en
die daar
gruwelijke misdaden plegen of zien plegen.

Deze
oorlog wordt al meer dan twintig jaar hier ver vandaan uitgevochten
en maakte honderdduizenden slachtoffers en ontwrichtte hele regio’s.
Maar de fall-out van die oorlog komt steeds dichter. De gevechten
breiden zich nu ook uit naar de straten van Parijs.

Ooit en liefst zo
snel mogelijk gaan we moeten neerzitten en ons afvragen hoe we verder
willen met elkaar, met onze verschillen, met Europa, onze relatie met
de vroegere kolonies, onze economie, onze levens, onze planeet. Door
het verschrikkelijke drama in Parijs lijkt dat moment verder weg dan
ooit. Overal zijn er mensen (en helaas meer dan we denken) die dat in
hun verwrongen logica een goede zaak vinden.

Tegenover zo’n
gruwel kunnen we enkel onze menselijkheid benadrukken. Dat doen we
door stilletjes te huilen voor de slachtoffers en hun naasten. Dat doen we door te
denken aan de moeders en vaders in de Franse banlieus die met een
bang hart de komende dagen en weken afwachten. Dat doen we ook door
ons af te vragen waarom we niet even hard huilen om de 33 mensen die
woensdag op bijna het zelfde moment omkwamen bij een aanslag in
Jemen. Of we het nu willen of niet, wij – ja al die mensen – zijn met
elkaar verbonden.

Als we ook maar één seconde toegeven aan de haat winnen de tegenstanders.

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!