Na de overstromingen kwam er heel wat kritiek op de aanpak van de ramp. De overheidshulp kwam voor velen te laat en was onvoldoende. Op Facebook circuleerden foto’s van overheidshelikopters die ingezet werden om toeristen te evacueren in de getroffen gebieden terwijl de plaatselijke bewoners voor hun evacuatie moesten wachten op open trucks.

Naast kritiek waren
er ook een aantal spontane solidariteitsacties over heel het land en in het buitenland op
gang gekomen. Velen zamelden geld in voor noodhulp of warme kleren en
dekens tegen het vriesweer in de bergen.

De beelden van de overstromingen in het zuiden van
Marokko hadden Kenza Isnasni aangegrepen en ze besloot prompt om samen met
een medestudent een actie op poten te zetten en via Facebook geld in
te zamelen voor de getroffen slachtoffers.

De Brusselse Kenza
Isnasni is niet aan haar proefstuk toe. Als
activiste heeft ze al heel wat betogingen en acties achter de
kiezen. Zo nam ze onder andere ook deel aan de eerste Flotilla naar
Gaza die nadien werd aangevallen door het Israëlische leger. Ze
volgt sinds vorig jaar een master in Conflict en Diplomatic Studies
aan de universiteit van Ifran vlak bij Marrakech in Marokko.

Via
haar medestudent nam ze contact op met een coöperatieve in Oulad Dahou, één van
de getroffen regio’s op een paar uur rijden van Agadir om een lijst op te
stellen van de noden. In drie weken tijd kwam er een kleine som
binnen van verschillende steungevers uit België.

De
solidariteitsactie is een goede gelegenheid om eens te kijken hoe het
gesteld is in de getroffen dorpen. Aangekomen in Agadir na een
nachtje bus ontmoeten we één van de medewerkers van de
plaatselijke coöperatieve die een lijst heeft opgesteld van de 40
gezinnen die hulp konden gebruiken. De coöperatieve die ons de
contacten bezorgde, organiseert de vrouwen uit de omliggende dorpen.
Ze maken artisanale producten die ze verkopen in de dichtstbijzijnde
stad aan de toeristen.

Kenza en de
medewerker van de coöperatie kochten met het ingezamelde geld dekens,
kinderkleding en matrassen op de markt in Agadir.

Warm onthaal

We togen vol
goede moed naar een aantal getroffen dorpen met onze ‘hulp’goederen
vergezeld door een aantal medewerkers van de coöperatieve.

In de stoffige dorpen werden we
onthaald door de plaatselijke bewoners die ons de huizen van de
‘getroffen’ gezinnen toonde achtervolgd door de dorpskinderen. Het is telkens weer een schok om te
realiseren in welke armoede de mensen leven. Het contrast tussen stad
en platteland is op sommige plekken immens.

Het aanzicht van
de ravage op bepaalde plaatsen deed ons de moed in de schoenen
zakken. De armsten zijn het hardst getroffen. Hun lemen huisjes zijn
door de overvloedige regen geheel of gedeeltelijk ingestort.

De
aangestampte aarde van hun huisjes werd omgetoverd tot een omgewoelde gedroogde berg
slijk. Wat te redden viel werd uitgestald in de zon. Sommige hebben
tijdelijk opvang gevonden bij buren of familie en anderen proberen
wat te improviseren in de kamers die nog resten of in een
geïmproviseerde tent. Daar stonden we dan met onze schamele
dekens, matrassen en wat kinderkleding.

Groot was onze verbazing hoe
warm de mensen ons onthaalden. Ze waren vooral enorm blij dat er
iemand langskwam en gewoon eens polste naar hun situatie. Iedereen
wilde ons maar al te graag rondleiden in hun huis of wat er nog van
over blijft en de meesten wilden vooral hun hart uitstorten. “Het weinige dat we hebben zijn we kwijt”, zei een
oude man die we bezochten. “De lokale politici verkondigen in de
media dat alles prima is in in deze regio terwijl onze huizen en de
wegen vernield zijn. Kijk zelf maar rond en dat zij (verwees naar de lokale
politici) ook eens langskomen, voegde hij er kwaad aan toe.”

Woede en frustratie

We togen van huis
tot huis in een vijftal dorpen. En de coöperatie heeft puik werk
geleverd. Al de gezinnen die we bezochten waren op één of andere
manier getroffen door de overstromingen. Telkens hetzelfde verhaal
en vooral veel woede en frustratie. Heel wat mensen voelen zich in de
steek gelaten door de overheid.

De dorpen die we bezochten
waren nog dicht bij de autosnelweg maar op de radio hoorde ik
interviews met mensen uit de geïsoleerde dorpen in de bergen. Schrijnende verhalen van mensen die heel hun hebben
en houden kwijt zijn en zelfs twijfelen of ze nog in hun dorp kunnen
blijven wonen.

Een zeventigjarige werd geïnterviewd en zei dat hij
nog nooit van zijn leven zoiets gezien heeft. Een andere dorpsbewoner verteld hoe
de kolkende rivier al zijn vee heeft meegenomen en hoe de oom van zijn buur door de rivier werd meegesleurd. Kinderen
die vertelden hoe ze al meer dan drie weken niet naar school konden
omdat het gebouw ingestort is. Dorpsbewoners die de overheid smeken
om gewoon de wegen terug te herstellen in plaats van hulpgoederen te
brengen zodat ze zelf hun aankopen kunnen doen op de markt. Door de
vernielde wegen moeten ze nu kilometers met de ezel tot de
dichtstbijzijnde snelweg voor ze een gemotoriseerd voertuig kunnen
nemen.

De ravage aan infrastructuur, wegen en bruggen is
enorm en dit in een regio die al moeilijk toegankelijk is. De vraag is hoe snel de overheid in gang zal schieten.

Kenza
maakt de vergelijking met de situatie na de hevige
aardbeving tien jaar geleden in het noorden van Marokko. “We deelden er toen tenten uit aan de mensen wier huizen vernield waren. De
mensen hebben jaren in die tenten gewoond voor ze terug in hun huizen
konden. Ik hoop dat ze nu ook niet zo lang moeten wachten.”

“De
actie is een druppel op een hete plaat maar in zo’n situatie kunnen
we als burger enkel onze solidariteit en een beetje menselijkheid
tonen en hopen dat de overheid haar werk doet en de immense schade snel aanpakt”, besluit
Kenza.