(foto Anja Hermans)

Koen Calliauw overleden: stemlozen verliezen megafoon

Op 10 januari organiseren enkele vrienden in Antwerpen een huldiging voor de onlangs overleden tedere rebel Koen Calliauw. In De Roma zullen verschillende mensen spreken die hem van dichtbij gekend hebben. Het woord "verzet" zal daarbij ongetwijfeld vaak vallen. Koen was één van die unieke mensen die zijn eigen leven omvormde tot een permanente verzetsdaad.

dinsdag 6 januari 2015 14:19
Spread the love

Koen Calliauw stierf op 27 december, op één
van de donkerste dagen van het jaar. Hij werd 72. Toen hij 17 was,
trok hij de deur van het ouderlijke huis achter zich dicht. De kiemen
van een levenslange onrust waren toen al gezaaid.

“Ik
kreeg een hekel aan die neiging tot het verwerven van status, ook al
was het maar de droom van de lagere middenklasse: een eigen huis.
Iedereen in mijn familie heeft een eigen huis gebouwd. Ik snapte dat
niet, al niet op mijn twaalf jaar. Je hele leven gaan krom liggen om
een aantal stenen op elkaar te zetten”, zo zei hij in een interview
over zijn jonge jaren. 

Provo

Thesisstudenten kwamen hem wel eens
opzoeken om een duik te nemen in het verleden. Calliauw was één van
de eerste Belgische provo’s. De zinnen uit de beginselverklaring van
die van oorsprong Nederlandse beweging lijken hem op het lijf
geschreven.

Provo
ziet zich voor de keus gesteld: desperaat verzet of lijdzame
ondergang. Provo roept op tot verzet waar het kan. Provo ziet in dat
het de uiteindelijke verliezer zal zijn, maar de kans deze
maatschappij nog eenmaal hartgrondig te provoceren, wil het zich niet
laten ontgaan.

Als
jonge snaak wist hij vanuit die prille en kortstondige anarchistische
bewegingen linken te leggen met de artistieke en culturele wereld.
Opnieuw in zijn eigen woorden:

Panamarenko,
Fredje Bervoets die mijn lief afpakte en er mee trouwde, Ferre
Grignard, Nicole Van Goethem, Jan Decleir, dichters als Nic Van
Bruggen met wie ik de door “de gerechtelijke” in beslag
genomen tentoonstelling “Matrakkensabat” organiseerde,
Julien Schoenaerts, de jazz saxofonist Mike Zinzen, de misdaad auteur
Piet Teigeler, “Hollanders” als de zanger Armand, de
schrijver/dichter Remco Campert, de acteur Hugo Metsers stonden er
aan de toog, kwamen er zich opwarmen. Over kunst discussiëren,
achter de wijven zitten en veel ruzie maken om niks.”

Online

Calliauw
was naar eigen zeggen de tweede erkende dienstweigeraar. Nog voor hij
provo ontdekte, was hij al jaren lid van het ABVV. “Ik werd op mijn
14de lid. En dan ben ik beginnen publiceren, in onder meer De
Werker
. Dat was mijn eerste ontdekking, dat ik kon schrijven.”

Schrijven
bleef hij zijn hele leven doen. Hij werd later nog lid van de
Kommunistische Partij en schopte het tot hoofdredacteur van De
Rode Vaan
. Zelfs in het weekblad Solidair van de PVDA heeft hij in de
jaren 2000 een column gehad.

Hoewel
hij toen al de 60 voorbij was, was hij één van de eersten die de
mogelijkheden inzag van online publiceren. Hij schreef talloze
stukken voor Indymedia en later voor DeWereldMorgen.be.

Spandoek

De
stijl van Koen Calliauw was messcherp. Zijn kritieken waren altijd
meedogenloos. Niemand was compromislozer dan de activist Calliauw.
Maar de artikels die inhakten op alles waar hij niet mee eens was,
vijand én vriend, lieten alleen letsels na bij de mensen die
onderwerp werden van zijn kritiek. Zelf had hij geen last van
rancune.

“I’ll
be all around in the dark. I’ll be everywhere. Wherever you can look,
wherever there’s a fight, so hungry people can eat, I’ll be there.
Wherever there’s a cop beatin’ up a guy, I’ll be there”, zegt
hoofdpersonage Tom Joad in The Grapes of Wrath, de roman van John
Steinbeck.

Dat
was Koen ten voeten uit. Wie met een spandoek de straat opstapte om
gelijk welk onrecht aan te klagen, kon op Koen Calliauw rekenen.
Talloos zijn de foto’s van Calliauw met een megafoon in de hand.

 Baken

In
1994 richtte hij mee het DAK (Daklozen Actie Komitee) op, een
beweging van en met daklozen die het opnam voor de rechten van mensen
zonder vast huisadres. Het DAK kraakte onder meer het
Dominicanenklooster in de Kievitwijk.

Calliauw zat ook namens Agalev in de districtsraad van Antwerpen en stond op de lijst Resist rond Dyab Abou Jahjah.

Door
het overlijden van Koen Calliauw verliezen de stemlozen een megafoon.
En de machtigen een luis in de pels. Links
is een baken kwijt. Koen Calliauw zorgde door zijn eeuwig kritische
houding voor een stuk democratische kwaliteitscontrole,
schrijft Jan Blommaert. Hoe levensnoodzakelijk dat is, zullen we de
komende maanden en jaren wel merken.

Meer informatie over de huldiging:
https://www.facebook.com/events/346267702231535/?fref=ts

take down
the paywall
steun ons nu!