Het verzet van de weerlozen (1).

Het verzet van de weerlozen (1).

donderdag 25 december 2014 21:40
Spread the love

Er zijn tal van redenen op
te sommen waarom het brede, heftige en toenemende verzet tegen Michel I niet
enkel verklaarbaar en legitiem is, maar zelfs, en dat op de eerste
plaats, wil opkomen voor het veilig stellen van een leefbare
samenleving.

Voor de Franstaligen van dit land is
het duidelijk dat zij deftig gejost (2) zijn. De MR van premier
Charles Michel, verliezende partij in zowel Brussel als Wallonië,
heeft 9,64% van de federale stemmen. Na de mislukte pogingen van een
bepaald soort patronaat (en hun organisaties) om CDH mee in het regeringsbad
te krijgen heeft de machtsstrijd tussen PS en MR
voor de Franstalige regio een nefast democratische oplossing gekregen
(3). Michel zal voor alles de richting moeten volgen die voor hem zal
worden bepaald.

Datzelfde bepaald soort patronaat (en
hun organisaties) was federaal tot het besluit gekomen dat na de
verkiezingen alles moest ingezet worden, kost wat kost, om hun
belangen maximaal te vrijwaren. Zelfs het status quo van een tripartite, type Di Rupo I (4), bleek voor hen dus niet voldoende. Dit is na 2008 voor
alles een rabiate en roekeloze keuze.

Een keuze die werd ondersteund door de
grote vermogens. En breed gedragen door pers en media. Niet enkel
door de vaandeldragers van De Persgroep en hun eigenaars, de familie
Van Thillo, (5). In een artikel op deze site (6) legt Hans Bouwen
(LBC, Ons Recht) de vinger op de wonde : “Dé centrale kwestie
blijft de vraag of we het aan de vrije markt mogen overlaten om het
publieke debat te organiseren, en het publiek te informeren. In een
maatschappij die daarvoor kiest krijg je onvermijdelijk mediatycoons
als Van Thillo en Murdoch. De instapkosten zijn hoog voor nieuwe
spelers in de media. Logisch dus dat je een concentratie van de macht
krijgt. Of dat gevaarlijk is ? Jazeker. De filosofen uit de tijd van
de verlichting wisten al dat een democratie zonder goed geïnformeerde
burgers en zonder publiek debat maar een schijndemocratie is”.

Onder meer dit ‘gebrek aan degelijke
informatie’ maakte in Vlaanderen de verdere opgang van N-VA mogelijk.
Mei 2014 straft de drie Vlaamse regeringspartijen niet af, maar
maakt, door het oppikken van de extremistische Vlaams Blok én de
populistische Dedecker stemmen, N-VA incontournable. In Vlaanderen
alleszins (zoals in de vorige regeerperiode), later zal dit ook
federaal een politieke keuze blijken.

Dit extremisme en populisme zijn voor
N-VA bekende begrippen. De thema’s leggen immers heel wat politieke
partijen momenteel internationaal geen windeieren. Omwille van het
ontbreken van een federale kieskring konden De Wever en Co daar
bovenop ongestoord de Vlaamse onafhankelijkheid (in één, twee of
drie bewegingen, de keuze is flexibel) als antwoord op de ‘hangmatwalen’,
met als gepersonaliseerde diabolisering de socialist Elio Di Rupo
(7), opvoeren en cultiveren.

En ‘socialist’ brengt ons bij
‘de vakbonden en hun stakingen’. Een thema dat in de N-VA aanpak een dubbele strategie
mee kreeg. Ten zuiden van de taalgrens is dit logisch verbonden met
PS, in Vlaanderen krijgt het daarnaast de dimensie van het ARCO (8) dossier.
Tegen de beschuldigingen van fraude en diefstal door N-VA kamerlid
Peter Dedecker (op de persconferentie van 14 februari 2013 werd hij
geëscorteerd door Jan Jambon, de huidige Minister van Binnenlandse
Zaken en als vice-premier duidelijk tweede N-VA man, die er toen mee dreigde dat zijn partij naar de rechter zou stappen) loopt nog
altijd een ACW klacht wegens laster en eerroof.

Is het communautaire thema momenteel
wat naar de achtergrond verwezen (9), de vakbondsacties bieden de
Vlaams-nationalisten genoeg kansen voor profilering. Hun reacties op de vakbondsbetoging en de stakingsacties tonen aan dat er fors tegenaan
wordt gegaan. Om het met de woorden van de Burgemeester van Antwerpen
(10) te zeggen : een haast criminalisering. Tot hiertoe is aan die
ramkoers weinig gewijzigd. Het brengt soms zelfs de (naast ex hoofdredacteur van Trends en Knack) Minister van Financiën en partijgenoot J. Van Overtveldt wat in verlegenheid. Misschien biedt de eindejaarsperiode enig soelaas. 

Nochtans kan haast niemand nog naast de
meest legitieme eis die België momenteel stelt : de evenwichtige
verdeling van de lasten (de teller staat momenteel op 85%). Je kan
nog wat over en weer discuteren over de grootte van de indexsprong in
de tijd, rond de volgende vaststelling kan niemand : dat het grootkapitaal
hoe dan ook momenteel de dans ontspringt. Zoals de burgerbeweging van
Hart Boven Hard met de bonte Sinterklaasstoet door de straten van
Antwerpen op 6 december beweert: ‘vermijden dat het grote geld
ongemoeid blijft’.

Meer en meer wordt ook duidelijk wie
(mede in hun strategische pogingen om de middenklasse wat te ontzien)
de ergste slachtoffers van Michel I en Bourgeois I met hun besparingsbesluiten
zijn : het zijn de weerlozen (11). Cijfers over stijgende armoede
liegen er niet om. Jan Vranken van OASeS (12) op deze site : “Ten
tijde van hoogconjunctuur was er al nauwelijks vooruitgang binnen het
armoedebeleid. Alleen de scherpe kantjes werden bijgeschaafd. Nu, in
een periode dat de noodzaak het hoogst is, ontbreekt een positief
verhaal over armoedebestrijding volledig. De verwachting dat deze
regering de armoede gaat bestrijden is onbestaande”. Ondanks alle
Music For Life toestanden is dat, meer en meer, de rauwe werkelijkheid.

Het Netwerk tegen Armoede steunt ook
het protest van de Gezinsbond tegen de afschaffing van de
leeftijdstoelagen door de Vlaamse Regering. De Bond klaagt aan :
“Deze maatregel zal de meeste gezinnen vroeg of laat treffen, en
kan hen nog veel meer kosten dan de indexsprong… Een nieuw
samengesteld gezin met vier kinderen levert jaarlijks 2.013,72 euro
in, een verlies van 18,2%.”. De gezinsbond wijst er ook op dat de regeringen op andere domeinen zoals kinderopvang of onderwijs (ondanks verwoede pogingen van Mevrouw Crevits : ook daar wordt duchtig gesnoeid) het budget van de gezinnen aanvallen.  

Begint het te dagen in het Oosten voor
de bewindvoerders nu zelfs de eerbiedwaardige Gezinsbond (de vroegere
Bond voor Grote en Jonge Gezinnen is in Vlaanderen zeer populair als culturele gezinsbeweging) aan de alarmbel trekt ? Wordt
stilaan duidelijk dat de sociale Volksunie van figuren zoals Maes,
Kuijpers, Anciaux en Staes waar sommigen nog hun hand voor in het
vuur staken (13) definitief tot het verleden behoort ? Komen steeds
meer mensen tot de conclusie dat met deze populaire strategiepartij
eigenlijk geen land te bezeilen valt ? Komen misschien zelfs de
eigenlijke broodheren (zie boven, bepaald soort patronaat en hun
organisaties) uiteindelijk ook tot dergelijke conclusie ?

Even wel, zoals wij al in een vorige
blog schreven : er is meer aan de hand dan de N-VA alleen. Het is
ongetwijfeld de grote verdienste van de vakbonden dat zij met hun
protest de regering een krachtig halt hebben toegeroepen. Zo niet zou
het alternatief duidelijk gebleken zijn : voor schaduwpremier Bart De Wever is er geen alternatief.

Een minstens even krachtig signaal is
echter de burgerbeweging Hart Boven Hard. Met 16.000 sympathisanten
en 1.360 ondersteunende organisaties. Sinds kort ook in Franstalig
België met Tout Autre Chose en 8.000 handtekeningen op hun site. In Brussel startte in de KVS op dinsdag 16 december een twee- en in de toekomst meertalige werking. In
tientallen steden zijn bijeenkomsten gehouden, hopen creatieve acties
zijn doorgegaan, regionale kernen en stedelijke actiecomité’s zijn
aan het werk. Op 29 maart wordt de Nationale Parade gepland. Het
heeft in de media nog niet op veel belangstelling te rekenen.

Nochtans wordt hier, duidelijker nog
dan in vakbondskringen, de dringende vraag gesteld naar een andere
samenleving. Het verzet tegen een al te economische visie op
de samenleving, en het verdedigen van waarden als gelijkheid, solidariteit en zuurstof
voor mensen.

Zij sluiten aan bij burgerbewegingen zoals momenteel de
protesten in de VS tegen racisme bij de politie. Of in Spanje waar de
nieuwe politieke partij Podemos een resoluut andere politiek wenst,
in de geest ook van de indignados of de Occupybeweging : ‘think
global, fight local’. En uiteraard bij de brede burgerbewegingen zoals wij ze kennen van de Arabische Lente, of de politieke verschuivingen die de laatste jaren in Zuid en Midden Amerika plaats grijpen.

Het verzet is divers, breed en daarom
moeilijk berekenbaar. Ook dat maakt de beleidsmakers en
tegenstanders onrustig (14). Het wordt nu zaak om de tien
hartenwensen (eisen in vakbondskringen, standpunten voor politici,
doelstellingen voor ondernemers) te formuleren, de toekomst uit te
stippelen.

Het maakt de burgerbeweging tegelijk
waardevol én kwetsbaar (15). Het is volgens Rik Pinxten in zijn boek ‘Schoon Protest’ (16) het coöperatief verzet tegen de ‘homo economicus’ met kleine revoluties van onder uit. Door levensterreinen als buurtleven, opvoeding, cultuur en onderwijs, gezondheidszorg en ouderenzorg los te maken van de logica van het marktdenken. 

Ze hebben er dus nog steeds volk
vandoen. Je kan je via hun site met een signaal altijd aanmelden. We zien mekaar dan wel terug in maart, bij het krieken van de lente.

(1) Naar de versregel ‘Alles van
waarde is weerloos’ van de CoBrA-dichter Lucebert.

(2) Gejost (gesjareld), vooral in het
Antwerpse, populaire uitdrukking voor te grazen genomen.

(3) In Vlaanderen is er de wijd
verspreide leugen, die nog altijd gretig aanhang vindt, dat de PS en
de CDH met hun coalitie keuze, federaal geen andere mogelijkheid
lieten.

(4) Het is bon ton om deze
regeerperiode van december 2011 tot oktober 2014 af te schilderen
als het bestuur van een ‘linkse’ regering die na de financiële
crisis van 2008 de economie van het land in gevaar heeft gebracht.
De vele protesten tegen regeringsmaatregelen in die periode (klimaat
en milieu, armoedebestrijding en sociale zekerheid, onderwijs en
cultuur, buitenlandse politiek …) tonen het tegendeel aan.

(5) Met veel bombarie vanwege eigen
huis (artikel in De Morgen van 18 december) werd Kris Hoflack,
hoofdredacteur VTM Nieuws, enige dagen geleden geroemd als meest
invloedrijke mediafiguur in Vlaanderen. De echte baas, Christian Van
Thillo (de Persgroep is eigenaar van onder meer Het Laatste Nieuws,
De Morgen, VTM, Dag Allemaal) blijft liever in de luwte.

(6) Bijdrage : ‘Vierde macht is overgeleverd aan
de grillen van de vrije markt’, oktober 2013.

(7) De vorige verkiezingen toonde N-VA
op zijn verkiezingsaffiche een gevarendriehoek met daarin dat rode
strikje. Tijdens de campagne kon in het ballenkraam ook op dat
bewuste strikje gemikt worden. De kleur van de ballen zijn mij niet
bekend, ik heb wel een vermoeden.

(8) ARCO, de financiële poot van het
vroegere ACW (momenteel Beweging.net). Met natuurlijk het Kristelijk
Ziekenfonds, de CM, en de christelijke vakbond, het ACV, als
sterkhouders. Geert Van Istendael besluit in zijn Opinie in De Morgen van 9 maart 2013 dat de persconferentie van N-VA vooral en doelbewust als bedoeling heeft ‘de christelijke arbeidersbeweging maximaal te beschadigen’.

(9) Niets belet natuurlijk om het
populaire thema, indien nodig en in zijn volle gewicht, terug met de
hulp van pers en kijkbuis (zie hoger) in de volle actualiteit te
brengen. Voor een maximaal effect, en volgens de N-VA draaiboek,
liefst bij de volgende verkiezingen.

(10) Nu we het toch over hem hebben,
een zijdelingse noot. Men mag van Di Rupo alles zeggen, maar niet
dat hij zijn verantwoordelijkheid niet heeft opgenomen tussen 2012
en 2014. De schaduwpremier echter kunnen wij deze eigenschap
(allicht alweer om strategische redenen) niet toedichten.

(11) Nog een opmerkelijke uitspraak van
een Michel I excellentie, dit keer over de kinderopvang. Gwendolyn
Rutten : “Alleen voor de allerlaagste inkomens wordt de
kinderopvang duurder”.

(12) Ongelijkheid, Armoede, Sociale
Uitsluiting en de Stad organiseerde de presentatie van haar Jaarboek
over Armoede en Sociale uitsluiting in België. Minister van
Armoedebestrijding L. Homans bleef er pijnlijk afwezig wegens
‘agendatechnische problemen’. Zij lanceerde wel (zie de hogere
bombarie hierboven) de idee van 1 euro kindermaaltijden voor heel
Vlaanderen (De Morgen, 23 december). Een kerstgebaar op ‘t eerste
gezicht, al rekende PVDA op de gemeenteraad van november uit wat dat
voor Antwerpen betekende : 3000 maaltijden over 40 weken of 75
maaltijden per week. In Antwerpen leven momenteel meer dan 20.000
kinderen in armoede.

(13) Zo bekende dichter en N-VA
woordvoerder Dirk Van Bastelaere onlangs ootmoedig in een onafhankelijk
Vlaanderen Groen te zullen stemmen. Wordt dus vervolgd.

(14) Op hun site (artikel in De
Standaard van 18/12) kan je de bedenkelijke verdachtmaking lezen die op
Twitter werd rondgestrooid dat de burgerbeweging slechts een
satellietje van de vakbonden is.

(15) Zoals Jurgen Masure het in zijn
blog (29 september) over het gedicht van Lucebert formuleert.

(16) ‘Schoon protest, want er is wel een alternatief’, van Rik Pinxten, EPO, 2014.

take down
the paywall
steun ons nu!