Bron: sblog.be

En kunnen we ook stoppen met de stereotypering? Ik vraag het mij altijd weer af: ”Wat hebben mensen die deze stigmatisering dagelijks lijken te voeden, toch te winnen bij zulke nonsens?”

De zoektocht naar werk is moeilijk, dat is een wiskundig feit. Er zijn nu eenmaal veel minder vacatures dan dat er werkzoekenden zijn. Ik zeg dat niet, dat zeggen arbeidsmarktspecialisten en andere Peoples in high places. Al wie anders beweert die weet het niet, of liegt bewust. Wanneer gaan politici eindelijk verantwoordelijkheid opnemen en die urban legend bestrijden, ze eindelijk uit de wereld helpen? Het niet doen is voeding geven voor de verdere stigmatisering,en dat is op zich dan weer een jammerlijke keuze.

Deze stigmatisering helpt niemand vooruit. Zij die werk zoeken niet, hun partners en kinderen niet, familie en vrienden niet, onze samenleving niet. Niet zelden had ik de automatische reflex om te denken: “Wat zouden werkzoekenden zelf te zeggen hebben?” Tijd dus om met die reflex iets te doen. Ik stelde de vraag via sociale media en vond een tiental mensen die bereid waren om hun verhaal te doen.

Maar voor we beginnen toch al dit, er kwamen ook tal van reacties van mensen die niet durfden, die zich schaamden. “Voor wat dan?”, vroeg ik mij af. Tot ik het las in één van de verhalen van hen. “Je kan momenteel beter een zware drugsverslaafde zijn dan een werkzoekende, overal word ik scheef bekeken.”

Namen zijn dus aangepast, zo ver is het al gekomen, dat gewone werkzoekende mensen zich zodanig zwaar geviseerd voelen dat zij liever anoniem wensen te getuigen.

De eerste die reageerde was Dax, 28 jaar jong en vader van 2 kinderen. Hij is sinds december 2012 werkzoekende nadat het bedrijf waar hij werkte failliet werd verklaard. Sindsdien heeft hij er wel al ontelbare interim jobs op zitten. Maar een vaste job vinden, dat is hem nog niet gelukt. Zijn uitkering bedraagt nu 600 euro, maximum. Meer dan tweehonderd sollicitatiebrieven leverden hem welgeteld twee gesprekken op.

Lisette is dan weer 20 jaar en studeerde, in 2012, af als keukenmedewerkster. Haar eerste jaar deed ze werkervaring op via interim arbeid. Vandaag hier, morgen daar. Van juni 2013 tot en met augustus 2013 heeft ze een instapstage gedaan bij de RVA in Turnhout. Op haar PC staan van september 2013 tot augustus 2014 meer dan 300 sollicitatie mails. Een 20 tal keren mocht ze ook daadwerkelijk op gesprek komen. Zij moet het stellen met 400 euro per maand.

Derde in de rij was Nr305, in november 30 jaar geworden. Sinds hij vijf jaar geleden afstudeerde heeft hij tot nog toe enkel interim werk, onderbetaald zwartwerk of deeltijds werk verricht. De meeste jobs leverden nauwelijks tot geen nuttige ervaring op. Hij bezit drie masters en volmaakte ook zijn lerarenopleiding. Tot januari 2015 ontvangt hij nog een inschakelingsuitkering voor samenwonenden, ongeveer 400 euro per maand.

Hij verstuurt gemiddeld een vijftal brieven per week. Maar zijn grootste handicap lijkt een gebrek aan nuttige werkervaring en erg concrete specifieke professionele vaardigheden. Hij vroeg expliciet achter een pseudoniem, een cijfer liefst, want, zo zegt hij zelf: “Werklozen zijn cijfers.” 30 november, vijf jaar geleden afgestudeerd en een vijftal brieven per week: Nr305 dus.

Dan is er NN, Economie-Wiskunde gestudeerd in het middelbaar onderwijs. Nomen nescio (NN of N.N.) is een Latijnse uitdrukking die betekent ‘ik weet de naam niet’ of informeel ‘naam onbekend’. Hij wenste dus ook onbekend te blijven want hij heeft een ziekte, wat alles al een tijd bemoeilijkt. Nochtans heeft hij van alles geprobeerd, jammerlijk genoeg zonder succes. Al hangt dat natuurlijk af van hoe je succes definieert. Zijn jaar informatica kon hij door zijn ziekte niet afmaken. Halverwege communicatiebeheer moest hij zijn studies opnieuw laten vallen. Uiteindelijk begon hij verpleegkunde A1 te studeren en slaagde voor het eerste jaar. Drie maal is hij aan zijn 2de jaar begonnen, maar telkens moest hij stoppen wegens ziekte. Toen gaf hij studeren op, al heeft hij er wel de kwaliteiten voor. Sindsdien is hij werkzoekende, maar omdat hij geen invalide is en nog niet heeft gewerkt ontvangt hij ook geen inkomen. Hij heeft een statuut aangevraagd voor werkzoekende met een arbeidshandicap.

Ax zoekt al 15 jaar een vaste job, hij is 36 en woonachtig te “wie zal het zeggen”. Ik heb hem Ax Dool genoemd, schrijf zijn voornaam als Aks en je hebt een anagram voor het woord ‘dakloos’, wat hij dus al vijf jaar is. Hij probeerde het als binnenhuisdecorateur, maar heeft afgehaakt bij het proberen halen van zijn tweede graad. Geen diploma dus. Als kind was hij reeds op héél jonge leeftijd schoolmoe en had heel wat problemen met dyscalculie (wiskunde) . Hij komt uit een kansarm gezin en is ook niet in het bezit van een rijbewijs, wat solliciteren al bemoeilijkt. Honderden keren solliciteerde hij, en zijn werkervaringen liggen mijlenver uit elkaar, van schilder-behanger tot bloembollen sorteren, naar wegenwerker tot kartonbewerking. Zijn inkomen bedraagt momenteel nul euro, vandaar ook het gebrek aan een vaste oonplaats. En hij had een arbeidsongeval, wat een belangrijke rol speelde in het traject dat zijn leven voor hem tot dusver uitstippelde.

De 25 jarige Darrin heeft ADHD (inattentieve variant) maar dat weerhield hem er niet van om masters in handelswetenschappen, bedrijfsmanagement en ondernemerschap te behalen. Momenteel volgt hij avondschool. Maar ook hij heeft medische problemen. Die zorgden ervoor dat hij na anderhalve maand werken moest stoppen op zijn eerste job. Hij heeft nog wel eens een interim job van 5 weken gedaan, ergens in een boekhoudkantoor, en in juni werd hij na drie dagen ontslagen, omwille van die medische problemen.

Laatst solliciteerde hij voor een job en was hij bereid, omwille van de combinatie met zijn avondschool,  om die job twee jaar parttime te doen. Uiteindelijk werd hij weerhouden omdat er iemand anders was, die dit langer kon doen. Hij kon dat moeilijk vatten.

Zijn ziekte speelt een heel belangrijke rol in zijn leven. Zo durfde hij geen uitkering vragen omdat hij zich schaamt. Het gevolg is simpel: hij heeft geen inkomen, woont nog bij zijn ouders en bij het solliciteren wordt hij steeds met zijn ziekte geconfronteerd. Veelal is dat dan om te zeggen’: “Sorry, maar u voldoet niet.”

Gelukkig hebben sommige verhalen ook een plezante wending. Eén van de eerste mensen die toezegde was Loes, 24 jaar. Ze heeft een diploma schoonheidsspecialiste en kledingstyliste, met ervaring in de verkoop. Zo verkocht ze kleding, voor zowel mannen als vrouwen, schoenen en accessoires. Ondertussen heeft ze eindelijk terug een job.

Wat was ik blij om dat te lezen.

Maar daarvoor stond ze al sinds december 2013 bij de VDAB ingeschreven als ‘werkzoekende’.  In haar zoektocht naar werk had ze 38 sollicitaties gedaan. Geprobeerd via telefonisch contact en email. Ze was zelfs meerdere malen spontaan haar CV gaan binnenbrengen bij verschillende winkels. Uiteindelijk is ze 6 keer op gesprek mogen gaan. Ze heeft toen 1 tijdelijk contract gekregen van 2 maanden en werkt ook nu weer met interim contracten, met kans op een vast contract. Ze staat ingeschreven bij 8 verschillende interimkantoren en heeft ooit via de VDAB een opleiding willen volgen, maar ze lieten haar toen niet starten, omdat ze niet wisten of ze haar konden plaatsen, wegens te weinig ervaring.

Ik vroeg haar ook naar redenen waaraan ze dacht, oorzaken waarom ze niet sneller een job had gevonden. De antwoorden logen er niet om.

Loes: “Na de sollicitatie kreeg ik bijna nooit een antwoord van de werkgever of van het interimkantoor. Was dat toch het geval kwam er standaard antwoorden zoals: ‘U komt niet in aanmerking’ of ‘U past niet binnen het profiel dat we zoeken’. Echter nooit met de reden waarom dat was, dus ook geen mogelijkheid om er aan te werken. Maar er waren ook andere gebeurtenissen die mij tegen werkten. Een winkel die plots, tijdens het verloop van de sollicitaties, sloot of ex-collega’s die toch wilden terugkomen en voorrang kregen.

De laatste reden die ze aangaf is er één voor Fons Leroy: “De vacature is al ingevuld, maar staat nog wel op de website van VDAB.”

In bepaalde rugzakken kan heel wat in, zo ook in die van Marjolein, 31 zomers jong, met studies KSO (middelbaar) en grafisch vormgever (volwassen dagonderwijs Syntra), bijscholingen in webdesign (1jaar, basis), administratief bediende (voltijds dagonderwijs via VDAB) en sinds kort ook Frans.

En ze is absoluut niet lui te noemen want ze heeft al serieus wat werkervaring op haar conto staan:

05-2011 tot 01-2013 :     administratief – grafisch bediende bij Uitvaartzorg – administratieve taken, telefoon, opmaken van drukwerk, verkoop van uitvaartartikelen

10-2009 tot 01-2010 :     grafisch bediende bij SERVICE CENTER – grafisch ontwerp

07-2008 tot 10-2009 :     styliste bij Carodel (ontwerp van kinderkledij + prints, orderverwerking, …)

01-2008 tot 06-2008 :     winkelmedewerker bij Smatch Gent – Kassawerk, aanvullen

11-2007 tot 11-2007 :     productie arbeidster bij Jacali

01-2007 tot 06-2007 :     grafisch ontwerp – textieldesign bij BVBA Velmar

10-2006 tot 10-2006 :     inventaris bij Kruidvat

08-2006 tot 08-2006 :     verkoop fruit en groenten bij Spegelaere

07-2006 tot 08-2006 :     productie arbeider bij Cordy en CDM

05-2006 tot 05-2006 :     productie arbeider bij Lammaing

03-2005 tot 08-2005 :     arbeidster bij Watty

07-2004 tot 07-2004 :     productie arbeidster bij carin haircosmetics

01-2004 tot 06-2004 :     productie arbeid bij mc cain

11-2003 tot 01-2004 :     arbeidster bij Bogaert Cigar

05-2003 tot 07-2003 :    productiearbeider McCain Oostend bij Adecco Industrie

Tijdens al die periodes heeft ze slechts één maal zelf haar ontslag gegeven. Ze is nu werkzoekend sinds januari 2013 en heeft een inkomen van om en bij de € 400,  een € 19/dag want feitelijk samenwonend.

Als ik haar vraag hoeveel keer ze gesolliciteerd heeft, antwoordt ze :”Zeker meer dan 150 keer. Het is onwaarschijnlijk maar de vele jobs in mijn verleden spelen mij nu parten met de zoektocht. Ondertussen wordt het gapende gat dagelijks groter en bemoeilijkt dat de zoektocht nog eens extra. Al een geluk dat ik een bijberoep heb. En ja, ook dat bemoeilijkt de zoektocht.”

De laatste in de rij is een alleenstaande vrouw van 38. Haar studies in de middelbare school waren Techniek-Wetenschappen. Na die studies is ze aan de slag gegaan als bandarbeider bij Philips in Hasselt. Deze gaven tweemaal een halfjaarlijks contract, daarna waren ze verplicht om haar vast aan te nemen, of ook niet. Ze werd bijgevolg na een jaar ontslagen, of toch ook weer niet. Ze kreeg immers de melding dat ze niets nieuw moest gaan zoeken want dat ze haar drie dagen later opnieuw zouden oproepen, maar dan wel op interim basis.

Ik ga haar Naomi noemen.

Allemaal hebben ze hun eigen verhaal, maar niet één iemand die nooit geprobeerd heeft. Volgende week het eerste deel van hun getuigenissen.