Geachte
politici,

Samen
leven wij in een land van chaos. Onze wegen en het openbaar vervoer
zijn daar de exponenten van. Ook leven wij samen in een land van
conflicten en een geweldig potentieel aan conflictbeheersing. Ons
wereldrecord besturen zonder regering is daar de exponent van.
Momenteel leven wij samen in een land van sociale chaos. De
veranderende invulling van het begrip democratie is daar de exponent
van.

Er
vallen een dertigtal vormen van democratie te onderscheiden. De
Belgische invulling is een combinatie van stembusgang en verregaand
overleg met relevante partners. Men noemt dit het consensusmodel. Het
is een democratisch model gebaseerd op zoiets banaals als praten.
Desondanks de dag van vandaag alles de schuld is van de ‘sossen’,
hebben zij slechts in samenwerking met de liberalen en de
christendemocraten er een traditie van gemaakt. En het werkt,
iedereen heeft reden tot klagen. Het belangrijkste is echter dat
iedereen mag klagen. In overleg tracht men dan tot consensus te
komen. De waarheid ligt in het midden, zo voelt iedereen het een
beetje.

Momenteel
lijken jullie weinig zin te hebben in praten, mijn waarde
volksvertegenwoordigers. Iedere partijvoorzitter en minister steekt
naar eigen zeggen de handen uit. Het was echter van in het begin van
het akkoord duidelijk; de marge tot overleg is zo goed als
onbestaande. Sterker nog, jullie bouwden correcties in. Iedereen die
jullie beleid bekritiseert, wordt er fijntjes op gewezen dat jullie
zelf al correcties hebben voorzien. En als dat niet volstaat
verwijst men naar het regeerakkoord. Op zich niets mis mee, maar het
betekent wel een enorme culturele omslag in de hoofden van jullie
burgers. Met als gevolg dat de conflictbeheersing omslaat in
polarisatie. Daar mag u zich best voor schamen.

Als u
dacht dat het veranderen van ons consensusmodel en bijgevolg het
veranderen van onze traditionele invulling van democratie zonder
gevolgen zou zijn, was u naïef. We vinden het niet erg dat jullie
veel beloven waarvan jullie op voorhand weten dat het niet haalbaar
is. In de periode die voorafgaat aan wat men democratische
verkiezingen noemt, zijn jullie hier heel goed in. Op dat punt hebben
jullie allemaal boter op het hoofd. Dat vinden wij in principe niet
erg, we zijn het al gewoon, maar de tijden lijken te veranderen.

Momenteel
worden wij voor het eerst geconfronteerd met maatregelen die de
consensustoets niet hebben en zullen doorstaan. Kan ook niet, want de
huidige invulling die jullie momenteel aan de democratie geven, is
een enge invulling enkel gebaseerd op iets banaals als een
verkiezingsuitslag. Je weet wel, datgene dat volgt op die periode met
beloftes. Wanneer jullie na verkiezingen niet overleggen met de
sociale partners en het maatschappelijke middenveld, nemen jullie
ónze mogelijkheid tot sociale correcties af. Dat doet pijn. Immers,
wij hebben deze correcties nodig, want jullie zijn niet steeds
eerlijk in verkiezingstijd. Kortom, het negeren van ons
consensusmodel is ons boeien aan handen en voeten.

Ik
denk dat iedereen weet dat er iets moet gebeuren en dat iedereen wel
wat water bij de wijn wil doen. Wij zijn Belgen, wij drinken toch
bier. En terwijl wij dat biertje drinken praten wij met elkaar, wij
komen overeen en gaan verder. De kinderlijkheid van het sociale debat
de dag van vandaag doet dan ook pijn aan de oren. Waarom is er
niemand op voorhand een biertje gaan drinken met de sociale en
maatschappelijke partners? Wij rekenden daar eigenlijk wel op. Zo is
het al jaren. Indien nodig geven wij jullie meer dan 500 dagen de
tijd om tot consensus te komen, dat hebben we al bewezen. Het wordt
tijd dat we daar iet voor terugkrijgen, en we vragen niet veel: Een
volwassen gesprek met respect voor onze geroemd consensusmodel.