Gisteren kopten onze Belgische kranten met het nieuws
dat de federale regering de Palestijnse staat staat zou erkennen. Hoera!
Veel aandacht, gejuich en fierheid drong zich onmiddellijk op. Maar waar gaat
het eigenlijk over? Minister van Buitenlandse zaken, Didier Reynders,
profileerde zich als voorstander van de erkenning, maar – laat het duidelijk
zijn – niet vandaag. ‘Wat we nu doen, is binnen de meerderheid het debat
voorbereiden dat plaats zal vinden in het parlement om te bevestigen dat de
vraag in feite is wanneer en onder welke voorwaarden,’ bevestigde hij gisteren
in De Morgen. Een tweetal weken geleden stelde Peter De Roover (N-VA) nog dat zijn
partij de resolutie niet zou goedkeuren. Het is dan ook verbijsterend dat er
gisteren plots wel een meerderheid voor zou bestaan. Het enige wat we
gisteren te weten kwamen, is dat de erkenning van een Palestijnse staat er
waarschijnlijk ooit komt. Maar that’s it, voorlopig is er niets meer, en
– gelukkig – ook niets minder. De erkenning  komt er niet vandaag, ook niet morgen. Ze komt
er wanneer het duidelijker is wanneer we dat mogelijks zouden kunnen doen.

Belangrijker dan wanneer, is de vraag hoe de
erkenning van een Palestijnse staat vormgegeven zal worden. Hoe zien we dit en
wat staat er tegenover? Volgens Reynders moeten de voorwaarden hiervoor
duidelijk vastgesteld worden. Vaak wordt er automatisch van uitgegaan dat de
grenzen van 1967 gerespecteerd moeten worden. Maar is het niet riskant om nogmaals
te gaan debateren over grenzen die de huidige realiteit tegenspreken? De
zogezegde 1967-grenzen komen – na meer dan 66 jaar koloniale bezetting en
voortdurende settlement-constructie – niet overeen met de twee staten die onze
federale regering voor ogen heeft. Of gaat men de honderdduizenden settlers ineens
wel uit de West Bank weghalen? Gaat men plots wel de apartheidsmuur slopen die
voor een groot deel op Palestijns gebied werd neergezet?

Begrijp me niet verkeerd. Een erkenning van
Palestina is noodzakelijk. Maar slaan we geen grove stappen over? Door te
spreken over een mogelijk Palestijnse staat, wordt bijna vergeten dat het
Palestina van vandaag, ondanks de Palestijnse autoriteit, weinig tot geen
autonomie bezit. De Palestijnse gebieden worden illegaal bezet door Israël. Palestijnen
in de West Bank en Gaza, inclusief kinderen, worden en masse
gearresteerd, gecontrolleerd en uit hun huizen geduwd terwijl de realisatie van
illegale kolonies gewoon maar kan doorgaan. En ja, dit werd inderdaad telkens veroordeeld
door België, door Europa of door de meerderheid van de VN. Echter – once again
– niets meer, niets minder. Tegelijkertijd financiert dezelfde internationale
gemeenschap deze praktijken door miljoenen euros te pompen in instanties en
bedrijven die deze bezetting in stand houden. De vraag dringt zich dan ook op
of een mogelijke resolutie over de erkenning van een Palestijnse staat zich niet
– alweer – zal beperken tot een stukje papier. De meer dan zestig VN-resoluties
die Israels beleid veroordeelden, werden immers alleen maar weggelachen en met
meer schendingen beantwoord.

Laten we ons dus, alsjeblieft, niet beperken
tot een begrensd debat. En laat ons niet te snel gaan. Vandaag worden de
Palestijnen op tafel gelegd. Een stap vooruit aangezien ze de voorbije
decennia vaker onder tafel werden weggemoffeld. Zelden, echter, wordt er
met hen aan tafel gezeten. Meer nog, zelden wordt de stem van alle
Palestijnen gehoord. De bevolking in de West Bank en in Gaza zijn slechts een
fractie van de gehele Palestijnse bevolking onder Israelische onderdrukking. De
Palestijnse burgers in Israel worden vandaag als tweederangsburgers behandeld
en gediscrimineerd. Zij worden niet gehoord. De stem van miljoenen Palestijnse
vluchtelingen in vluchtelingenkampen Syrië, Libanon, Jordanië, West Bank of
Gaza worden niet alleen genegeerd in het debat, hun wordt niet eens een
toekomstperspectief aangeboden.

De Palestijnse bevolking lijkt telkens meer
versnipperd maar een verenigde Palestijnse stem bestaat wel degelijk. Al meer
dan tien jaar roept het brede Palestijnse middenveld, ondersteund door diverse
Palestijnse en internationale organisaties, op tot, jawel, erkenning. Ze doen
dit door de megafoon van de BDS-beweging. De gevraagde erkenning bestaat niet
uit een staten-denken maar uit de bescherming van het recht van de Palestijnse
bevolking op zelfbeschikking. Meer nog, ze vraagt een erkenning van hun recht
op vrijheid door een eind te maken aan de bezetting en de kolonisering, door de
muur af te breken, door het fundamentele recht op volledige gelijkheid van de Palestijnse
inwoners van Israël te erkennen en door de rechten van de vluchtelingen te
respecteren, te beschermen en te promoten zoals dit omschreven staat in VN-resolutie 194. Al deze voorwaarden worden onderschreven door tientallen VN-resoluties – en dus – met internationale consensus. Desondanks werd tot op
vandaag geen enkele ervan realiteit, werd Israël geen sancties opgelegd en werd
de Palestijnse bevolking dag na dag de keel toegeknepen.

Dus ja, laat ons dus zeker werk maken van een
erkenning van die Palestijnse staat. Maar laten we ons niet doodstaren op de
geografische grenzen ervan. Laat dit eerst en vooral een erkenning zijn van een
stem van mensen die zich verenigen rond dezelfde vraag: de erkenning van hun
vrijheid en respect voor hun rechten.