0,004% van de
wereldbevolking bezit 13% van alle rijkdom. In België bezitten 870
superrijken – d.i. zij met een vermogen van meer dan 30 miljoen –
samen 105 miljard dollar. Vorig jaar waren ze nog maar met 810 en
hadden ze samen 95 miljard dollar in hun portefeuille. Hun gemiddeld
vermogen is gestegen van 117 miljoen naar 120 miljoen dollar. Het is
een wereldwijd fenomeen: zowel het aantal superrijken (+6%) als hun
vermogen (+7%) neemt toe. Zij varen wel bij dit systeem (mondiaal
kapitalisme) door continu kapitaal te accumuleren.

Er zijn twee
mechanismen die rijken rijker maken. In mei publiceerde de OESO een
studie waaruit blijkt dat de top 1% inkomens op disproportionele
wijze profiteerden van de inkomensgroei de afgelopen drie decennia,
tot 37% in Canada en zelfs 47% in de VS. Maar naast dit economisch
voordeel halen de rijken ook nog eens een enorme voordeel uit de
omgekeerde taks shift. Sinds 1981 zijn de progressieve inkomens,
erfenistaksen, etc. voor de topinkomens scherp gedaald van gemiddeld
66% naar 43% in de Oeso-landen vandaag.

Dit fenomeen gaat gepaard met
een groeiende inkomensongelijkheid. Terwijl die in landen als het
Verenigd Koninkrijk en de VS ontzettende proporties heeft aangenomen,
blijkt dat deze in België maar lichtjes is gestegen. Dat komt omdat
de belastingen de trend naar ongelijkheid hebben ondervangen. In 2008
al schreef de Oeso: “Het herverdelende effect van overheidsuitgaven
beperkte de armoedegroei van midden jaren 80 tot midden jaren 90,
maar versterkte deze in het daarop volgende decennium, omdat
uitkeringen minder bij armen terecht kwamen. Wanneer overheden
ophouden de ongelijkheden te ondervangen door minder uit te geven aan
sociale voorzieningen, of door belastingen en voorzieningen minder op
de armen af te stemmen zou de groei in ongelijkheid veel sneller
groeien.”

Dat brengt ons bij
het beleid van deze regering. De brute weigering om de vermogens meer
te laten bijdragen gekoppeld aan inspanningen die vooral de
koopkracht van gewone gezinnen aantasten waarbij onder meer in de
sociale uitgaven wordt gesnoeid, zal dus over een paar jaar
resulteren in voorspelbare statistieken: de rijken worden veel rijker
en de armen armer.

Reken maar uit wat
een simpele vermogensbelasting of een vermogenswinstbelasting enkel
bij deze superrijken alleen al zou kunnen opbrengen aan de schatkist.
Er is dus een beleid mogelijk dat de kapitaaloverdracht van arm naar
rijk kan opvangen of zelfs neutraliseren. Niet alleen via een
vermogens(winst)belasting, maar ook door alle achterpoortjes (cfr
Luxleaks) te sluiten die er voor zorgen dat belastingen kunnen worden
ontweken. Dat zou een beleid van gezond verstand zijn dat koopkracht
en de strijd tegen de inkomensongelijkheid ten goede komt. Zo een
beleid is zelfs noodzakelijk om het economisch systeem en het
maatschappelijk welzijn (en dus de sociale vrede) te beschermen.

Deze
regering blijft maar van de daken schreeuwen dat ons land het slecht
doet op economisch en sociaal vlak. Uiteraard kan het allemaal veel
beter, maar laten we niet vergeten dat het casinokapitalisme van de
banken en de grote bedrijven de huidige crisis heeft veroorzaakt. Er
wordt dus op de verkeerde geschoten: niet de gezinnen, maar het
grootkapitaal moet de inspanningen leveren om er weer uit te geraken.
Punt is, dat ons sociaal systeem er – zoals de OESO bewijst –
bovendien voor heeft gezorgd dat we in vergelijking met veel andere
Europese landen de financiële crisis relatief goed hebben kunnen
weerstaan. En dat moeten we dus verbeteren in plaats van af te
bouwen. Dat is de inzet van de sociale strijd. En dat is waarom deze
regering het roer drastisch moet omgooien.