Arbeiders van grootwarenhuizen, leerkrachten en straathoekwerkers, samen één piket aan Shopping Centre Ville 2. "Kapitalisme is schadelijk voor de gezondheid" (foto Lode Vanoost)
Reportage -

Waardig en vastberaden Charleroi strijdt voor de toekomst

Ooit een cruciaal centrum van het Waalse industriële bekken, blijft Charleroi zijn historische sociale strijd tradities trouw. De 'Carolorégiens' staakten voor de toekomst van onze kinderen.

maandag 24 november 2014 15:58
Spread the love

Het kwam zowat in alle reacties als één van de eerste dingen naar boven. “Dit doe ik
voor mijn kinderen”. “Onze kinderen hebben recht op een
toekomst”. “Ook zij moeten ooit kunnen genieten van een
rechtvaardig pensioen”.

Met een aantal overtuigde stakers ging
DeWereldMorgen.be op pad in Charleroi, vanaf zes uur ‘s morgens. De
eerste piketten trokken er op uit om pamfletjes uit te delen aan de
hoofdkruispunten van de stad. Niet dat de karige autobestuurders veel
aanmoediging nodig hadden. Luid toeterend lieten velen hun instemming
blijken.

Onderaannemers

Aan het station van Charleroi-Sud
rijden een paar eenzame bussen van de TEC (de Waalse versie van De
Lijn) af en toe langs. Het zijn chauffeurs van onderaannemers, kleine
privébedrijven die een aantal lijnen uitbaten. Ze worden ongemoeid
gelaten.

“De meeste van die chauffeurs durven niet anders. Zelfs
hun délégués hebben schrik. Ze kunnen zo ontslagen worden. Het is
triestig want die mensen werken echt in slechte omstandigheden. Niet
dat ze veel passagiers moeten opwachten”, zegt een deelnemer van
een piket aan de seinpost van het treinstation.

“Het is opvallend stil op de wegen,
dat merk ik nu al. Normaal gezien is het aan dit rondpunt al file
vanaf 7 uur. Nu kan iedereen doorrijden”, zo zeggen Alain, Alvaro,
Yannick en Massimo aan het kruispunt waar ze pamfletten uitdelen. Overal liggen de grote bedrijven stil.

Onderweg naar het piket van de
treinateliers van Charleroi zien we andere piketten –overwegend rode, maar ook groene hesjes. Aan de
gemeentelijke diensten, aan de FOREM (Vormingscentrum) en het CPAS
(OCMW) van Charleroi, enkele piketten aan banken ook.

Sociaal overleg

Overal is de sfeer ontspannen, politie
is nergens te bekennen. Tot plots twee combi’s met de
zwaailichten aan halthouden. Het blijkt een geval
van ‘violence domestique‘ in de buurt (‘huiselijk geweld’). Voor het
overige aan alle piketten vriendelijke mensen. Het is hier ook onder
mannen de gewoonte elkaar een zoen te geven. Ik krijg er met de
glimlach mijn deel van.

Gulle mensen ook. Wie eens op braadworst en een pint wil
vergast worden om 8 uur ‘s morgens is altijd welkom. Ik krijg het zo
aangeboden, niemand die me iets vraagt. Als ik merk dat de anderen
hun euro in het bakje liggen, doe ik het natuurlijk ook. Ondanks de
alcohol merk ik om 12.30 uur nergens enig spoor van dronkenschap.
Alles blijft netjes en ingetogen. Waardig en vastberaden.

Iedereen is blij verrast een Vlaamse
journalist in hun midden aan te treffen. Bij elk klein
straatinterview krijg ik er gratis de commentaren van zowat alle
omstaande collega’s bij. De mensen weten goed waar dit over gaat.
“Dit is geen tijdelijke rechtse beweging. Dit is een aanval op het
wezen zelf van ons sociaal overleg.” Veel bezorgde vragen, of de
Vlamingen echt allemaal zo stereotiep denken over ‘les Wallons‘.

‘Kinderen’ en ‘toekomst’ zijn daarbij
de meest gebruikte woorden, daarna ‘werkdruk’ en ‘stress’, de
onzekerheid ook. ‘Loon’ en ‘koopkracht’ daarentegen valt bijna niet
in de gesprekken. Deze acties worden niet voor niets ‘sociale acties’
genoemd.

Zware tol

Een bezoek aan piketten in de
buurgemeentes Châtelet, Monceau, Montigny-sus-Sambre leert je
Charleroi en omstreken kennen als een regio, met een
industrieel verleden. Overal zijn nog oude
mijnterrils in het landschap te zien. Fabrieken tonen onbeschaamd hun
leeftijd. Het landschap kan je niet echt fris noemen. Dit land heeft een zware tol betaald voor jarenlange zware industriële vervuiling.

Dat grijze landschap staat in schril
contrast met de hartelijkheid en de gastvrijheid van de
‘Carolorégiens’ (zoals inwoners van Charleroi zich noemen), met de
vriendelijkheid ook van Marianne, Alain, Alvaro, Yannick, Massimo,
Jean-Jacques, Vincent, Bruno, Jean, Daniel, Alphonse, Alain, Pascal,
Federico, Khaled, Laurence, Anne-Sophie, Christophe, Christelle,
Benoît en Denis, Giovanni en Michel en hun honderden collega’s aan de piketten.

Charleroi is niet van plan zomaar de strijd
voor de toekomst van zijn kinderen op te geven.

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!