Daar staan we dan. Opgestaan om drie uur ‘s nachts, de sleutel in de ABVV-camionette gedraaid en de logistieke vierwieler gestart. Drie punten kozen we uit, de inzet was simpel. Mensen informeren, vlotte doorstroming verzekeren zodat er geen filevorming zou ontstaan en dé veiligheid mee garanderen.

Een kleine zucht, jezelf een laatste keer oppeppen, een knikje met het hoofd en tegen jezelf zeggen: “In alles wat we de voorbije dagen deden voelde je het al: ‘Het ongenoegen is groot.’ En straks gaan we dat zien ook.” Want je bereidt voor, maakt een planning, zorgt voor logistiek en denkt na over allerlei mogelijke scenario’s. Maar niets is een zekerheid tot je er staat.

De nacht loert donker om zich heen, niemand te bekennen, of toch? Gisterenavond nog bericht gekregen dat de ABVV camionette gespot was. Voor alle zekerheid toch maar eerst eens rond kijken.

“Niemand, goed zo!”

Versnelling in eerste, gaspedaal indrukken en we zijn weg. Het is een kleine tien minuten rijden tot aan de Waaslandhaven Oost.

“Gaan de hooligan leugens mensen weg houden van de piketten, doen honden verhalen hetzelfde? Hoeveel mannen en vrouwen gaan we kunnen verwelkomen en hoe gaan de mensen reageren als we ze aanspreken. Gaat de tijd die je stak in de voorbereiding en de planning vruchten afwerpen?”

Onwaarschijnlijk hoeveel vragen er door een mens heen kunnen gaan in slechts tien minuten.

Enkele vragen later slaat de autoklok 3u30: aankomst aan het eerste punt.

“WOW, wat doen die al allemaal hier.”

Mensen komen spontaan naar de ABVV-camionette en vragen wat ze moeten doen. “We sluiten dit stuk op deze manier af, je zet dagslapers daar, kegels ginder, pamfletten bedelen doe je daar.” Je deelt, aan mensen die je nog nooit zag, vlammende salami’s uit met de boodschap: “Vlotte doorstroom van het verkeer is noodzakelijk.”

Tegen 4uur heb je diezelfde oefening nog twee keer gedaan. Een eerste controleronde, langs de drie punten, maakt al veel duidelijk.

“Oef, we zijn met genoeg volk. En de eerste mensen die arriveren lijken helemaal niet kwaad, spreken blijkbaar zelfs begrip uit.” En de vaststelling is overal dezelfde, het lijkt wel alsof we dit over and over again ingestudeerd hebben, zo gestroomlijnd verloopt alles. Ondertussen knalt op elk punt ook muziek uit de boxen.

Hannibal zou zeggen: “I love it when a plan comes together.”

Op naar deel 2 van het plan.

No koffiekoeken for you!

Jawel, de kleine middenstand kan ook wat hulp gebruiken in deze zwarte besparingsdagen. Iets voor zessen halen we 500 koffiekoeken op, betalen en vervolgen onze weg. Opnieuw richting de drie punten. Als alles volgens plan verloopt staat er geen file, maar je weet nooit.

Vlotjes tot aan punt 1 geraakt. Top!

“En hoe verloopt het?”

“Wonderwel eigenlijk. Mensen nemen het pamflet aan, sommige wensen ons zelf geluk. Nog maar weinig mensen gezien die moeilijk deden.”

“Mooi zo, kies jullie koffiekoeken maar, dan rijden wij door naar de andere twee punten. Hebben jullie nog iets anders nodig? Neen, ok dan.”

Aan punten 2 en 3 hetzelfde verhaal. Aan de pikketten kunnen we stilaan spreken van een mensenmassa. En je hoopt er wel op maar als je het uiteindelijk ook ziet, dan doet dat toch iets me je, want er staan zelfs gewone mensen tussen, die niets te maken hebben met een vakbond. En nee, dan heb ik het niet over slechts één iemand, neen, meerdere gewone mensen. Er wordt ook veel gepraat en geluisterd naar elkaar.

“Hoe verloopt het elders?”, vraagt iemand.

“Op de radio is alles tot nu toe positief. Men spreekt zelfs over paddenstoelpikketen, zo snel schieten ze blijkbaar overal uit de grond. De afgelopen dagen kon je al vermoeden dat het ongenoegen groot is maar dit overtreft toch de verwachtingen. Hebben jullie nog iets nodig? Neen, ok. Jullie weten me te vinden als dat zou veranderen.”

Ondertussen hebben we het voorlaatste luik van ons plan ontvouwd. Een frietkraam brengt frisdrank om zoet en zout door te spoelen. Geen bier dus. De actie is ruim zes uur bezig en het is nu wel echt duidelijk, we zijn niet langer alleen, mensen vinden dat het genoeg is geweest.

GVA pakt uit met de titel dat iemand met een bulldozer inreed op enkele mensen aan het pikket.

“Goed zo! Perfect, hun verdiende loon,….”, lezen sommige commentaren onder het artikel.

Ik neem snel contact op met iemand ter plaatse, er zijn gekwetsten maar niets al te ernstig.

Door mij stromen spontaan enkele bedenkingen: “Misschien kan de politie nu enkele mensen uit hun bed lichten die via de sociale media aanzetten tot dit geweld? Zou dit ook twintig minuten beslaan in het nieuws of is het eerder iets voor in de marge. Haalt het überhaupt het nieuws wel?!” Maar eigenlijk denk ik who cares, geen ernstige gewonden en de actie loopt gesmeerd. We geven hen niet wat ze willen, zelfs al rijden ze actievoerders omver.

We gaan naar de middag, binnen enkele uren het laatste deel van ons plan. Alles terug opruimen.

Ik ga vanavond geen nieuws zien, dat interesseert me weinig. Wat ik zag is realiteit en bevestigd het vermoeden. De komende provinciale acties worden stuk voor stuk een succes en op #15dec gaat er iets gebeuren dat al decennia niet meer vertoond is.

Benieuwd hoelang sommige dit nog blijven ontkennen, we zitten ondertussen aan stap drie van Gandhi. Op dus naar stap vier, maar nu nog eerst genieten van #24nov

Bron: sblog.be