het celibaat

het celibaat

donderdag 20 november 2014 13:51
Spread the love

Jaarlijks zien we ze nog eens in de media, onze priesters.
Doorgaans rond wintertijd, als het kouder wordt en de lichamen traditioneel
dichter bij elkaar kruipen. Ik moet denken aan de brief die zesentwintig
minnaressen schreven aan paus Franciscus.[1] Hun
boodschap? Schaf het celibaat alstublieft af. Het gebeurt toch; het bloed
kruipt waar het niet gaan kan, weet u. Vreemd dat de brief van de concubines
moet komen? Zelden bereiken ons, zoals deze week,
dissidente stemmen uit kerkelijke middens.[2] Maar dan wel door klachten vanuit de
parochie: pedofilieschandalen aangrijpen om over het celibaat te preken? Dat is
wat aangebrand. Zelfs priesters moeten weten dat kinderen onaangeroerd terrein
moeten blijven.

Maar toch smelt in Italië menig vrouw voor meneer pastoor,
zijn stem alleen al brengt in hogere sferen. Door zijn aseksualiteit is hij
verworden tot het ultieme sekssymbool. De dienaars van de kerk leven meestal
echter door in celibataire zwijgzaamheid. Nochtans weten zij bovenal wat liefde
is. Liefde voor de kerk, liefde voor God. Liefde voor de Vader, de Zoon en de
Heilige Geest. Naastenliefde. Het teveel aan liefde wordt dan soms nog wel eens
tussen de lakens gedeeld. Wie bidt voor vrouw en kind en wordt door hen bemind?
‘t Is pater.

Het celibaat was dan ook oorspronkelijk een keuze. Een focus
die de geest van het ijdele aardse naar het hogere moest doen concentreren.
Misschien ook wel om kapitaal niet uit de kerk te laten verdwijnen, maar goed. Feit
blijft dat de celibataire plicht ‘s winters koud kan zijn. ‘s Zomers volgen de
gebroken harten.

Priesters zijn misschien wel in staat tot
liefdesrelaties en de dames in kwestie zullen allicht wel een deeltje van de
heilige liefdesvonk gekregen hebben. Beiden zijn slechts mensen. Ook de
vertegenwoordiger van God op aarde, de heer Franciscus, heeft ooit zelfs een
vriendin gehad, naar hij zelf zegt. Ook Paulus moet de genoegens van de liefde
gesmaakt hebben toen hij schreef: ‘Het is beter te trouwen dan van begeerte te
branden.’ Wellicht Jezus ook?

Maar is het werkelijk zo moeilijk om celibatair te leven? Er
is niets mis met pastoors die samenwonen met een vrouw, daarvoor moet hij niet
gehuwd zijn. Seksualiteit tussen de twee is slechts een maatschappelijke
suggestie. Geestelijke intimiteit zonder lichamelijkheid is best mogelijk. Of
wat willen de dames? Een ‘volwaardige relatie’, een kind incluis? De tijd tikt
immers, zelfs onder het oog van God. Jaloerse jeremiades na ieder huisbezoek
horen er natuurlijk ook bij.  

Geef toe, een priester op de liefdesmarkt heeft toch iets
potsierlijk. Ingetogenheid, liefde voor de wereld en onbeteugelde inzet voor
het gemeenschapsleven zijn zijn taken. Daarvoor kan je een vrouw en gezinsleven
best missen. Een priester op versiertoer is een beetje als een sierpauw die te koop
loopt met zijn viriliteit. Van liefde is er dan weinig sprake. Misschien van
eigenliefde… maar daar loopt onze maatschappij al van over.

[1]
http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/the-pope/10839223/Italian-women-appeal-to-Pope-Francis-to-end-priests-celibacy-vow.html.

[2]
http://www.demorgen.be/binnenland/priester-vraagt-in-preek-begrip-voor-misbruik-a2125281/.

take down
the paywall
steun ons nu!