Aantonen dat onze Vlaams beleid inzake ideologie ver heen is, kan eenvoudig
zijn. De filosoof Mark Fisher werd bekend met zijn boekje Capitalist
Realism waarin hij een diagnose maakt van de ziekte van onze tijd: hoewel de
kapitalistische organisatie van onze economische huishouding een keuze is, want
het gaat om mensen die beslissen dit zo te doen, beschouwen we het als een
onontkoombaar natuurfenomeen. Er zou domweg geen alternatief voor zijn. 

Dat maakt het beleid dat onze bestuurders voeren tot wat ‘postpolitiek’
heet, omdat dit beleid ideologisch vanuit een pensée unique vertrekt. De mooie vormgegeven en kleurrijke staalkaart
aan politieke partijen blijken immers vele kleuren grijs te zijn. Het gaat in
ideologisch opzicht om een opvallend smalle bandbreedte.  

Vlaamse verzelfstandiging in zicht

Neem vervolgens de beleidsnota ‘Algemene omgevingsanalyse voor Vlaanderen’ bij de hand. Dit
document omschrijft hoe de huidige Vlaamse regering de wereld wil zien. Het
wereldbeeld, zeg maar, waarop ze hun beleid zullen uitzetten. Daar staan veel
merkwaardige zaken in. Scrol vervolgens ineens door naar de conclusie en stel
vast hoe het bespaar- en vermarktingsbeleid dat de regering wil doordrukken (als
we er niet in slagen ze te doen vallen…) wordt voorgesteld. 

Ze noemen het een ‘verzelfstandiging’. Klinkt beter, want we zijn ten
slotte toch geen kleuters. Het zou om een fenomeen gaan dat zich in de toekomst
zal voltrekken. Een beetje zoals de seizoenen, of eb en vloed. Het is uiteraard
naïef om tegen die ‘realiteit’ in te gaan. Het is ook treffend om lezen dat ‘de
crisis’ hier als een persoon of instantie wordt voorgesteld die voor ons een
bepaald beleid verkiest. Leest u even mee?

Onder ‘3.2
VOORUITZICHTEN’ lezen we: “Vanuit een
recente analyse van het verzelfstandigingsbeleid in dertig landen
(Verhoest e.a., 2012) detecteert Verhoest (2012) drie belangrijke trends die
waarschijnlijk een weerslag zullen hebben op het verzelfstandigingsbeleid in
Vlaanderen. In de eerste plaats blijkt het erg moeilijk om verzelfstandigde
organisaties op eenduidige manier aan te sturen. Daarnaast dwingt de crisis
ertoe om meer en intenser samen te werken tussen departementen,
agentschappen en andere organisaties. Verder spelen er veel meer factoren dan
verzelfstandiging om te komen tot een goed en performant bestuur.

Daarmee samenhangend zullen ook de samenwerkingen met
de privésector
verder toenemen en intensifiëren. De grote maatschappelijke
uitdagingen, de immense financieringsbehoeften en de noodzaak om te innoveren
en tot meer efficiëntie te komen bij de realisatie van publieke taken, zijn
daar niet vreemd aan (Europese Commissie, 2009). Er kan worden verwacht dat
de thans gehanteerde technieken en vormen van publiek-private samenwerking die
de afgelopen jaren zeer matuur zijn geworden, zullen evolueren. Verhoest (Verhoest,
2012) ziet drie trends waarlangs pps zich de komende jaren zal ontwikkelen.

In de eerste plaats zal pps verder aan belang winnen
op het lokale niveau en zal het voor kleinere en lokale projecten belangrijk
blijven. Verder zal vooral de financiering (lenen, betalen, waarborgen …) het
grootste pijnpunt of de grootste struikelblok zijn in tijden van financiële en
economische crisis.

Ten tweede is te verwachten dat er een diversificatie van
pps zal komen, zowel naar vorm, sectoren als financieringswijze. Tot nog toe
berusten veel vormen van pps in belangrijke mate op private financiering, maar
door de financieel-economische crisis is dat minder evident geworden.

Ten derde is een verdere standaardisatie
noodzakelijk opdat pps ook aantrekkelijk is voor kleinere projecten, maar moet
er op sommige vlakken (zoals bij contracten) toch aan maatwerk worden gedaan.
Waar dus op het gebied van verzelfstandiging kan worden verwacht dat in de
toekomst minder zal worden ingezet, zal het belang van publiek-publieke en publiek-private
samenwerking en afstemming toenemen.”

In de sterren geschreven…

Bon, u hoort het:
professor Zonnebloem is langsgegaan bij madam Soleil. Het enige wat we nog
moeten doen is een sterrenkijker bovenhalen en naar de lucht staren.
Vaststellen hoe de privatisering uit de lucht zal vallen, hoe er
privaat-publieke constructies als sterren aan de hemel zullen verschijnen en
hoe daar het sterrenbeeld van de melkkoe in te ontdekken zal zijn. Want ‘de
crisis’ wil dat wij, de gemeenschap, die noodlijdende privaatpublieke hemellichamen
wat meer van ons sterrenstof toewaaien, ‘zuurstof’ blazen, vanuit de kant van
het publieke.

Voila. Laten we al die
mediadebatten nu maar opschorten en op het strand gaan wandelen. Doe toe, die
parlementen met al dat ‘onfatsoenlijk’ geruzie. Al die democratische schijn is
eigenlijk blasfemie, want het staat toch al in de sterren geschreven. De goden
hebben het zo beslist. Wees gegroet, vol genade, zonder amen.

Hey, wat nu, een mirakel…
in Duitsland verhogen
ze het cultuurbudget in tijden van Europese kaalslag. 118 miljoen extra, 4,26
procent erbij. Zondaars. Als dat maar goed komt. Zou sociaal protest er iets
mee te maken gehad hebben?