De draaideur tussen Europese politiek en bedrijfswereld
Opinie -

De draaideur tussen Europese politiek en bedrijfswereld

Transparency International maakte de bedragen bekend die politici extra krijgen door te zetelen in verschillende raden van grote bedrijven en het aantal externe mandaten die Europese politici opnemen. Nathalie Griesbeck uit de liberale ALDE-fractie spant de kroon met 33000 euro en 63 externe mandaten. Nummer één in België is Guy Verhofstadt, die meer dan 15000 euro extra per maand binnenrijft en 51 extra mandaten heeft.

zondag 16 november 2014 20:20
Spread the love

Verhofstadt combineert zijn werk als europarlementslid met het zetelen in de raden van bestuur van private pensioenfondsen, gastransportbedrijven en investeringsmaatschappijen. Hij is niet de enige, want veel parlementsleden klussen bij in raden van besturen van bedrijven.

De top vijf neemt samen 234 mandaten op. Het is zeer gemakkelijk om van de bedrijfswereld in de politiek te stappen, zoals Mario Draghi die van Goldman Sachs naar de ECB verhuisde, of vanuit de politiek naar de bedrijfswereld te trekken. Er bestaat een draaideur tussen de politiek en de bedrijfswereld.

 

Dit leidt tot belangenvermenging waarvan we verschillende voorbeelden kunnen vinden in het Europese beleid. Private ondernemingen en multinationals halen veel voordelen uit het Europese beleid. Guy Verhofstadt zetelt in de raad van bestuur van Sofina, een investeringsmaatschappij die werkt voor Danone, GDF Suez, Colruyt, maar ook voor hedgefondsen.

Hedgefondsen zijn financiële instellingen die bedrijven helpen om risicovolle beleggingen te doen die leiden tot grotere winsten dan “normale” beleggingen. Deze roekeloze beleggingen sleurden iedereen mee in een financiële en economische crisis, waar enkel de aandeelhouders van een klein aantal multinationals profijt konden uithalen.

In 2008 verklaarde de EU de oorlog aan deze fondsen en beloofde deze fondsen aan banden te leggen. Vandaag zien we dat het enkel een oorlog is van woorden, maar niet van daden.

Achterkamertjes

Geen enkel land in de EU heeft maatregelen getroffen om de hedgefondsen te verbieden, wat wel moeilijk is als de politici er zelf belang bij hebben om ze in leven te houden. Dit geldt ook voor het ecologiebeleid van de EU en zijn lidstaten waar er niet wordt gesproken wordt over de overstap van nucleaire energie naar hernieuwbare groene energie. De EU lijkt geen aanstalten te maken om hier verandering in te brengen, integendeel. Het gaf op 8 oktober zelfs toestemming aan Groot-Brittannië om een nieuwe kerncentrale te bouwen. 

Het duidelijkste voorbeeld is het TTIP (Trans-Atlantisch Handels- en Investeringspartnerschap), het handelsakkoord tussen de EU en de VS dat momenteel wordt onderhandeld en wordt verdedigd door Guy Verhofstadt. Het verdrag is gericht op het wegnemen van de handelsbelemmeringen (tarieven, onnodige regelgeving, beperkingen op investeringen, enz.) in een groot aantal economische sectoren, zodat het gemakkelijker wordt om tussen de EU en de VS goederen en diensten te kopen en te verkopen.

Kortweg houdt dit in dat de arbeidsvoorwaarden zullen worden ingeperkt, milieuwetten worden afgeschaft en een werkende bevolking in Europa zal verarmen. Het verdrag houdt geen enkel voordeel in voor de gewone man, maar opent wel perspectieven voor verschillende Europese en Amerikaanse multinationals. Het verdrag wordt onderhandeld in achterkamertjes en voornamelijk beïnvloed door bedrijven. 96 procent van de lobbyisten zijn bedrijven, wat mee verklaart waarom het TTIP voordelig is voor één kleine groep.

Brandhout

 

 

 

Europa is natuurlijk geen alleenstaand geval, want dezelfde belangenvermenging zien we ook in België. De draaideur bestaat al tientallen jaren binnen de Belgische politiek. Jean-Luc Dehaene, voormalig eerste minister, zetelde in tal van bedrijven zoals Umicore, Lotus, Dexia en AB Inbev.

Hoe kan men nu verwachten dat de politici AB Inbev, waar Jean-Luc Dehaene in 2009 nog 79000 euro kreeg, eerlijke belastingen gaan laten betalen, als ze zelf in de raad van het bestuur zitten. Elio Di Rupo zetelde in 2004 in de raad van het bestuur van Dexia, één van de banken die moest gered worden met belastinggeld nadat ze roekeloze investeringen hadden gedaan om grotere winsten te kunnen boeken.

Alle werkgeversorganisaties waren tevreden over de Vlaamse en federale regering. VOKA was zo tevreden dat ze het Vlaamse regeerakkoord een 17/20 gaf, terwijl de vakbonden brandhout maakten van het regeerakkoord. Ook Unizo en VBO laten zich positief uit over het regeerakkoord.

 

We hebben nood aan een ander Europa, een solidair Europa waar de mensen voorgaan op het winstbejag van multinationals. We moeten de democratie respecteren en ondemocratische verdragen als het Verdrag van Lissabon opheffen of het TTIP stopzetten.

We moeten meer belang hechten aan de fundamentele democratische vrijheden en sociale grondrechten in plaats van de vier liberale marktbeginselen (vrijheid van circulatie van goederen, kapitalen, diensten en mensen). Een Europa waar overheidsbedrijven niet mee worden gezogen in de concurrentiemarkt, maar in dienst staan van de maatschappij en de bescherming van de openbare diensten en de sociale sector tegen commercialisering, privatisering en vermarkting.

Een ander Europa zal er nooit komen met politici als Verhofstadt, Dehaene, Di Rupo, Draghi en alle andere die gelieerd zijn aan multinationals, speculanten en superbanken. Het is het sociaal verzet dat zal moeten opstaan en voor een ander Europa zal moeten strijden.

Peoples of Europe rise up!

EU Integrity Watch is een database die een overzicht geeft van alle niet-parlementaire activiteiten van de leden van het Europees Parlement.

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!