Betoging is ‘reactie’ op ‘actie’ besparingen
Niels De Rudder

Betoging is ‘reactie’ op ‘actie’ besparingen

De inkt is nog niet droog of bladzijden worden al omgeslagen om gretig een nieuw vel te vullen over hetzelfde onderwerp. Zoveel inkt is er de laatste dagen uren gevloeid over de geweldpleging van enkele tientallen heethoofden tijdens de manifestatie van donderdag 6 november.

dinsdag 11 november 2014 16:26
Spread the love

Breed uitgesmeerd in media allerhande,
handig op ingespeeld door voorstanders van het inperken van het staking -en
betogingrecht. U weet wel waar ze te zoeken.  

Op sociale media zijn de overige
honderdnegentienduizend negenhonderd vreedzame betogers in de hoek geslagen
waar nu (figuurlijk) de klappen vallen… Amper enkele dagen na de manifestatie
durven vele deelnemers niet meer uit de kast komen. Het opgehangen beeld van
zwarte rook, brandende voertuigen en rondvliegende kasseien werd voor de
eeuwigheid op het netvlies gebrand.

Het schuldgevoel is er bij vele betogers
diep ingestampt. Ze moeten zich verantwoorden voor het gedrag van een kleine
minderheid vandalen, terwijl ze toch vol goede bedoelingen naar de hoofdstad
trokken. Vrienden, familie of kennissen beschouwen hen nu als werkweigeraars
die op een schone donderdag in het beste geval onrechtstreeks de afbraak van
openbaar bezit en privé-eigendommen mee georchestreerd hebben. Een bende
ongeregeld en jij maakte er deel van uit. Schaam je.

Wanneer betogers zich moeten verantwoorden
voor zaken waar ze niet verantwoordelijk voor zijn, dan is de buit, voor al
diegene die het recht tot staken en betogen willen inperken, binnen. En dat was merkbaar aan de massale
reacties gaande van ‘ik heb niets stukgemaakt’ tot ‘dit heb ik echt niet gewild’. Zelden gezien. Ik heb alvast
als voetballiefhebber nooit de behoefte gehad om mij als toeschouwer te
excuseren voor het gedrag van hooligans. Meer nog, niemand acht in dit
voorbeeld de gewone supporter verantwoordelijk voor de aangerichte schade maar
wel de herrieschoppers zelf. 

Laat mij duidelijk zijn, geen enkele mens
die het goed meent met de samenleving, zal agressie in welke vorm dan ook
goedkeuren, of je nu behoort tot het linker-, rechter- of geen kamp, niemand
met oprechte bedoelingen. Donderdag 6 november waren politici en media er als de kippen bij om eerst met het
wijzende vingertje de daders aan te duiden en vervolgens met het opstekende
vingertje te wijzen op het gevaar van dergelijke manifestaties.

De organiserende vakbonden en de
deelnemende betogers werden zonder proces schuldig bevonden aan het opjutten
van de massa, waardoor een deel met onweerstaanbare drang hun frustratie op
mens en ding ging afreageren. Nog voor ze konden achterhalen van wie of wat de
organisatoren zich moesten distantiëren, mochten ze zich er reeds voor verantwoorden.
Vreemd.

Laat het me uitleggen aan de hand van de
derde wet van Newton, die we allen op school ingedramd kregen. De ‘actie’ van
een kracht geeft een tegengestelde ‘reactie’ met eenzelfde kracht. Meer dan honderdduizend
mensen kwamen hun huis uit om hun ongenoegen te uiten als ‘reactie’ (betoging) op
‘actie’ (eenzijdige besparingsmaatregelen) van de verschillende regeringen.

Vreedzaam, schouder aan schouder,
uitgezonderd enkele tientallen die het niet zo hadden begrepen. Als we fair
willen zijn, veroordelen we niet enkel ten stelligste het agressieve gedrag en
handelen van die tientallen afgelopen 6 november, maar tevens dat van de tientallen in maat- en mantelpak
gehesen mannen en vrouwen die vanop een ergonomische bureaustoel en Ipad in de
hand met enkele entertoetsen het leven van al die duizenden anderen heel wat
moeilijker maken.

Achter die tientallen staan ook duizenden
die in het stemhokje een andere hoop hadden toen ze hun stem uitbrachten. Actie-reactie.
Dit laatste, van die andere tientallen, catalogeren we niet als ‘daad van
agressie’. Daar zijn immers geen
spectaculaire en sensationele beelden van terug te vinden.  

Ver onttrokken aan alle aandacht dreigen
die enkele entertoetsen de grootste vorm van onrecht te voltrekken, namelijk
die van de allesvernielende armoede, een aanslag op mens en samenleving. Vreemd dat niemand zich hiervoor moet
verantwoorden, niemand die zich schuldig moet voelen, niemand die zich hoeft te
distantiëren.  

Slaat het openen van een lege brooddoos niet
even hard in op de ziel van een onschuldig kind als een kasseisteen op de
schedel van een moedige agent? 

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!