Maandblad SOLIDAIR en langer werken?

Maandblad SOLIDAIR en langer werken?

vrijdag 7 november 2014 22:23
Spread the love

De dag van de 120 000 koppige betoging stond ik reeds om negen uur in het
noordstation. Daar het nog vroeg was wandelde ik even langs het boekenkraampje
van de PVDA-PTB. Ze waren ijverig bezig om hun kritische lectuur zichtbaar voor
de voorbijgangers te etaleren. Daar ik geen lid ben van de partij kocht ik hun
ledenblad “solidair” voor 2.5 €, ik gaf 5 € en liet de rest in de partijkas,
als gelovige weet ik dat ik met steun aan goede werken mijn weg naar de
hemel geëffend wordt .

Op pagina 6 stond een artikel dat mijn aandacht trok: Langer werken is
ondoenbaar, onlogisch en onnodig. Dit zeer goed onderbouwd artikel met
verwijzingen naar hun site werd gevolgd door praktische getuigenissen die het
vooral hadden over het ondoenbare . Deze getuigenissen deden me nadenken over
de arbeidssituatie van de meest zichtbare personeelsleden in de
overheidsbedrijven.

1.      NMBS : Eén van de medebetogers vertelde me
dat zijn vrouw treinconducteur is , ik gebruik de mannelijke benaming omdat er
voor mij geen onderscheid bestaat in vrouwelijke of mannelijke arbeid, hij
stelde dat zijn vrouw haar werk ontzettend graag doet. Zij moet soms om drie
uur in de morgen haar wekker zetten om tijdig de eerste trein te begeleiden.
Hij vertelde me dat treinreizigers dikwijls hun woede over vertragingen, slecht
sluitende deuren en andere ongemakken op haar afreageren. Uiteraard zijn deze
ongemakken het gevolg van een gebrek aan investeringen. Een besparing van 2 miljard
zal hier zeker geen verbetering brengen. Zelf moet ik als trouwe reiziger
vaststellen dat de treinbegeleiders hun werk zeer klantvriendelijk doen. Maar
mijn toevallige gesprekspartner vroeg zich af of zijn gedreven vrouw dit tot
haar 67e zou volhouden?

2.      B-Post :Mijn schoonvader, die ik helaas
nooit gekend heb, was een gedreven postman, zo leren me de getuigenissen van
mijn vrouw. Door weer en wind was hij in de weer voor zijn dienst die na
verloop van tijd een “vaste dienst” geworden was. Die vaste dienst zorgde voor
sociale cohesie, want hij kende iedereen met zijn kleine geschiedenis. Oudere
dames wachtten op de komst van de postbode om de ritsluiting achteraan hun
kleed te dichten omdat ze er zelf op hoge leeftijd niet meer toe in staat waren.
Jongere bodes zijn vandaag machines , in het kader van de flexibiliteit krijgen
ze dagelijks andere diensten dit onder het motto van hogere efficiëntie. Een
beursbedrijf moet immers streven naar maximale winst. Ze missen het contact met
het volk, maar meer nog op hun 67e moeten ze nog altijd flexibel
zijn om die routes van buiten te kennen en klanten met wie ze geen binding
hebben te bedienen. Kunnen ze dit zolang volhouden?

3.      Belgacom: De medebetoger die ik in punt 1
aanhaalde was toevallig werknemer bij Belgacom. Hij stelde dat de plus
vijftigjarige lassers vroeger in binnen diensten geplaatst werden om van
daaruit de jongeren op het terrein te begeleiden. Dit kan vandaag niet meer. De
oudere lassers, dikwijls kreunend onder reuma moeten hun taken in de RTT-putjes
en tentjes  blijven uit oefenen. Kan dit tot hun 67?

Zo zie je dat een toevallige aankoop van een maandblad van de PVDA kan
uitmonden in een persoonlijk kritische bedenking rond de problematiek van
langer wenken.

take down
the paywall
steun ons nu!