Marij
Verstraeten is een dame met power. Zij en haar man werken allebei en
voeden samen vier kinderen op. Een groot deel van haar engagement kan ze kwijt
op de werkvloer bij de Provincie Antwerpen. Maar als het even kan, zet ze zich
ook in als vrijwilliger. Vandaag ziet ze met lede ogen aan hoe alles waarin ze
gelooft bedreigd wordt: het sociale vangnet, de warme samenleving, het welzijn
van haar gezin. “Dat ik mijn job misschien zal verliezen, is niet mijn
hoofdbekommernis. Wel het feit dat we sommige projecten die belangrijk zijn voor
onze welzijnssector niet kunnen verderzetten
en afronden.”

Hoewel de functie van het provinciale niveau in de pers wel eens als ‘vaag’ worden omschreven, is Marij Verstraeten op haar werk met heel concrete zaken bezig. Zo zorgt ze er onder meer voor dat mensen met ernstige mobiliteitsbeperkingen gebruik kunnen maken van betaalbaar en kwalitatief vervoer. Ook het ondersteunen van kleinere gemeenten in hun ouderenbeleid en het bevorderen van seniorenparticipatie maken deel uit van haar takenpakket. Gezien de vergrijzing is dat geen overbodige luxe. Marij Verstraeten maakt onder meer huisbezoeken aan kwetsbare en eenzame ouderen mee mogelijk. Maar de groeiende groep dynamische senioren kan evengoed op haar rekenen om hun stem te laten horen in de maatschappij.

Voorbereid

Niet gespeend van enig perfectionisme vertelt
ze me aan het begin van het interview dat ze het hele gesprek tot in de puntjes
heeft voorbereid door alles wat ze belangrijk vindt op te schrijven. “Ik ben
eigenlijk meer een schrijver dan een spreker”, zegt ze lachend. Tijdens het anderhalf
uur dat daarop volgt, blijkt ze nochtans mondeling haar mannetje te
staan. 

“Ik ben gepassioneerd door mijn job”, steekt
ze van wal. “Ik kan me inzetten voor projecten waarin ik echt geloof. Eigenlijk
voelt het niet alsof ik werk.” Dat laatste heeft niks te maken met het feit dat
ze voldoet aan het cliché van de ambtenaar, integendeel zelfs.

“Het idee heerst
nog steeds dat ambtenaren een gemakkelijk leventje hebben en hun dagen vullen
met babbelen en de krant lezen. En dat in ruil voor een goed loon en een dito
pensioen. Maar niets is minder waar. Wij zwoegen enorm op onze dienst. Ons
takenpakket breidt steeds verder uit en tegelijkertijd worden collega’s die
wegvallen al jaren niet meer vervangen. Bovendien is de administratieve last
enorm toegenomen en besparen we – net als zoveel sectoren – al verschillende
jaren op werkingsmiddelen.”

Output

Dat ministers meestappen in die
beeldvorming van ambtenaren, vindt ze onbegrijpelijk. “Als ik op de radio hoor dat zo iemand zegt dat de
machinerie van het ambtenarenapparaat te vet is en de output te laag, dan word
ik echt boos. Ik vraag me af of die politici überhaupt enig besef hebben
over wat we doen met onze provinciale diensten.”

“De jaarverslagen waarin onze
concrete resultaten staan, hebben ze alleszins niet gelezen. Ik vraag me echt af waar dat vet volgens hen
mag zitten. Een minimum aan respect zou niet misstaan. Bovendien heb ik het
gevoel dat bepaalde politici weinig kennis van zaken hebben als ze spreken over
ambtenaren, maar misschien verwacht ik dan te veel van hen.” 

Haar dienst won vorig jaar de
Belgische prijs voor Veiligheid en Criminaliteitspreventie voor een project
rond intrafamiliaal geweld. “Zijn we dan zo slecht bezig of heeft de
beoordelingscommissie zich misschien vergist?,” merkt ze schamper op. 

Weefsel

Marij Verstraeten laat de moed niet zakken. “Ik
blijf doorwerken, samen met mijn
collega’s en goed ondersteund en aangestuurd door een even gedreven
politiek bestuurder. Samen zijn we zelfs
nóg een versnelling hoger geschakeld sinds bekend werd dat we zullen moeten
afslanken.”

“Vlaanderen kan elk moment beslissen om ons werk stop te zetten en we
willen elke dag waarop we nog kunnen bouwen aan het sociale weefsel ten volle
benutten. We willen de engagementen die we zijn aangegaan verder opnemen. De
sociale sector, volledig in de vuurlinie van beide regeringen, heeft ons
meer dan ooit nodig.” 

Ze kan niet ontkennen dat het weegt op
haar gezin. “Als ik ’s avonds thuiskom en er eigenlijk volledig voor mijn
kinderen moet zijn, kan ik de zorgen rond onze
welzijnsprojecten moeilijk achter mij laten. Ik doe mijn huishoudelijke taken
vaak op automatische piloot en luister maar met een half oor naar de
verhalen van mijn kinderen. Als mijn oudste dochter mij dan bij het slapengaan
zegt ‘jij bent de allerliefste mama van alle zonnen en planeten’, voel ik
me schuldig. Naar mijn gevoel verdien ik die titel al maanden niet meer.” 

Zelfrespect

Marij Verstraeten verwacht dat de beslissingen van
de Vlaamse en Federale regeringen een negatieve impact zullen hebben op het welzijn
van heel wat gezinnen. En dan heeft ze het niet over het financiële plaatje
maar wel over de psychologische impact van de regeerakkoorden op iedereen die
actief is of betrokken bij de sociale en culturele sector.

“Heel veel mensen
die zich jarenlang hebben ingezet voor de samenleving krijgen nu te
horen dat ze alleen maar gekost hebben. Logischer zou nochtans zijn om hun
verdiensten in de verf te zette, maar laten we eerlijk zijn: daar is onze
regering totaal niet mee bezig. Ik denk dat het vertrouwen en zelfrespect van
veel mensen gekraakt wordt, en dat zich dat binnen gezinnen en relaties zal
wreken.” 

“Ik hoop dat mijn gezin en ik niet te veel
miserie zullen tegenkomen de komende jaren. Want alles wat je hebt opgebouwd, kan heel snel weer weg zijn. En ik maak me zorgen om de toekomst van mijn
kinderen natuurlijk. Binnenkort gaat mijn jongste voor het eerst naar school.
Ik moet al bijna hopen dat ze niet alle vier gaan studeren, want ik weet niet
of we dat zullen kunnen betalen. En het is al helemaal de vraag of ze wel een
degelijke woonst zullen kunnen betalen.” 

Boterham

Maar het zijn toch vooral de gezinnen die het
nu al moeilijk hebben waarover Marij Verstraeten zich zorgen maakt. “Er zijn genoeg mensen
die echt geen twintig euro over hebben aan het eind van de maand. Voor hen zijn
de vermindering van het kindergeld, de hogere prijs van een crèche, de
verhoging van de zorgverzekering, enzovoort samengeteld rampzalig.”

“Mijn
kinderen zullen geen boterham minder eten, en mijn man en ik kunnen rekenen op
een breed netwerk. Maar dat is niet voor iedereen weggelegd. Wij merken nu al
dat de jeugd- en sportverenigingen duurder zijn en ik zie dat het schoolzwemmen
wordt teruggeschroefd omdat zwembaden geprivatiseerd worden en de kost voor de
school te hoog wordt. Aanvullende privézwemlessen zijn voor veel gezinnen niet
betaalbaar.” 

Belangeloos

Door te hakken in de subsidies van
socioculturele organisaties, ondermijnen de huidige regeringen het
vrijwilligerswerk. Nog een harde noot om te kraken voor Marij Verstraeten, want ze is zelf
vrijwilliger bij het Rode Kruis en was vroeger onder meer vrijwillig actief in
asielcentra, straathoekwerk en opbouwwerk in kansarme wijken.

“Vrijwilligers willen bijdragen aan een
warmere samenleving, omdat dit zin geeft aan hun bestaan. Als de regering die samenleving treft, raakt dat
tegelijk al die mensen die zich belangeloos inzetten. Stel je maar eens voor
wat er zou gebeuren als alle vrijwilligers hun werk één dag neerleggen. De
impact zou enorm zijn.”

Enkele dagen na ons gesprek zie ik Marij zitten in het
publiek van het Hart Boven Hard-debat in Sint Niklaas. Na afloop glipt ze snel
weg. “Het babysitgeld liep op, dus ik moest naar huis,” sms’t ze me.
“Besparingen hè,” voegt ze eraan toe met een vette smiley.