Het verbaast mij elke dag meer hoe mensen in mijn omgeving als een
verdoofde kankerpatiënt reageren op de politieke en economische toestand in ons
land.

Het lijkt erop dat ze al wat tot hiertoe verworven was als vaststaand,
als nooit nog veranderend en bovenal als normaal zijn gaan vinden.

Merkwaardig genoeg vertrouwen zij vandaag minder en minder op de
arbeiderspartijen en vakbonden om hun verworven welvaart te behouden maar
vertoont een groot deel van onze bevolking een ziekelijk en nefast geloof
precies in die politieke klasse die hen de doodsteek toedient. Ironisch. De
verdoving, toegediend door VOKA, het VBO en Unizo werkt uitstekend en als
kikkers in kokend water laten ze zich meevoeren naar het kookpunt.

Er is vandaag een (economische) middenklasse die het niet slecht heeft. Bij de grote
multinationals is het goed toeven. Onze lonen zijn meer dan behoorlijk en
op sociaal vlak is alles geregeld. Geen gezever over controle bij ziekte, onze
people managers weten dat de stress soms toeslaat en ze doen er alles aan om
dat te vermijden. De meesten onder ons voelen zich relatief gelukkig omdat de
woning bijna is afbetaald, de auto gratis is en de bonus elk jaar weer een
welgekomen aanvulling is.

Ok, de laatste jaren is het wat minder, maar goed,
dat is maar tijdelijk zeker? Er zijn ook de maaltijdcheques, gemiddeld 130 EUR
maandelijks aan gratis voeding, ik koop er onze maandelijkse vleesvoorraad mee,
da’s meegenomen. Bovendien, wanneer ik langdurig ziek zou worden zal de
groepsverzekering mij vanaf de tweede maand bijpassen, ook dat is mooi
meegenomen.

Elk jaar weer geef ik getrouw mijn kapitaal en intresten in bij het juiste vakje van de personenbelasting, alsook de
bedragen die ik aan de kant schoof voor mijn derde pijler, zo heb ik alle
pijlertjes netjes op een rij zoals de politiek het wil.  Dat levert mij elk jaar weer een aardig
sommetje op dat ik terugkrijg omdat ik een woning heb waarvoor ik trouwens
netjes 20 jaar lang hetzelfde bedrag betaal, geen index ofzo, dat niet, vaste
rentevoet en wanneer ik op pensioen ga staat er een aangenaam sommetje op mij
te wachten om mijn laatste reis naar het Walhalla of de aanloop daar naartoe
iets aangenamer te laten verlopen.

Je zal uit voorgaande stilaan begrijpen dat
ik tot die (economische) middenklasse behoor. Neen, geen topklasse maar dat hoeft ook niet.
Maar wat nu als ik jou vertel dat ik stilaan verteer van de angst en de stress?
Wat heb ik te klagen? Er zijn er anderen die het met veel minder moeten doen
toch?

Wat een contrast is mijn middenklasseleven met dat van mijn dochter.
Als arbeidster op zoek naar wat erkenning, naar een job die ook haar naar een
behoorlijk niveau kan tillen maar helaas, dat blijkt niet echt van een leien
dak te lopen. Met een karig naakt loontje van pakweg 1.200 euro kom je niet ver.  Geen wagen, geen maaltijdcheques, geen bonus,
geen ziekteverzekering, geen groepsverzekering, geen woonbonus of
pensioensparen dus ook geen teruggave als extraatje, geen erkenning! Noch door
de werkgever noch door de politici en zeker niet door de zichzelf tot
bovengoddelijk gekroonde elite van de werkgeversorganisaties. Want deze jongens
vinden de werkende klasse maar niets.

Wat een contrast is mijn middenklasseleven met dat van mijn andere
dochter die nog studeert. Die ik dagdagelijks inlicht over de stand van zaken.
Over minder pensioen, geen inloopvergoeding voor jongeren, weinig of geen
vergoeding voor onvrijwillig werkloosheid en steeds minder sociale zekerheid. Over
economen, ondernemers, CEO’s en bankdirecteurs die geloven in onzichtbare
handen die als vanzelf de economie sturen en hoe die onzichtbare handen
onzichtbare geldstromen sturen en veilig wegbergen op onzichtbare rekeningen op
zichtbare eilanden waarmee ze later zichtbare luxe-jachten en dito
woongelegenheden  kopen waar niemand zich
nog vragen over stelt.

Ik maak haar bang, dat merk ik. Ik zie de onzekerheid
groeien, elke dag. Ik ben ermee opgehouden. Ik doe nu alsof alles zijn gangetje
gaat. Ik lieg.

En daarom verbaast het mij elke dag meer hoe mensen in mijn omgeving
als een verdoofde kankerpatiënt reageren op de politieke en economische
toestand in ons land. Alsof het hun kinderen nooit zal overkomen dat ze minder
begaafd zullen zijn dan zij of interesses vertonen voor andere dingen dan waar een werkgeversorganisatie van droomt. Dat ze minder geluk zullen hebben dan zij. Maar
meer nog, alsof het henzelf niet kan overkomen dat ze regelrecht van de ladder
vallen en vergeten worden door hun eigen klasse omdat ze daar simpelweg niet
meer toe behoren.

Wanneer gaat die middenklasse weer rechtstaan en beseffen dat hun
huidige verworvenheden korrel bij korrel ondergraven worden door een soort die
ons maatschappelijk weefsel onderuit haalt, die onze kinderen als op te voeden
werkmieren ziet om hun steeds logger wordende elite op zijn wenken te bedienen? 

6 november 2014 – Brussel – Nationale betoging

15 december 2014 – Brussel – Nationale staking 

Om het met hun woorden te zeggen… 

Niets is gratis, dus ook jouw welvaart niet. Vecht ervoor, voor je ze kwijt bent!