Goncheh Ghavami is de enige van al de gearresteerde vrouwelijke volleybalsupporters die nu nog altijd om onduidelijk redenen door de Iraanse autoriteiten wordt vastgehouden (Bron: boursenews.ir ).

Opinie, Wereld - Baharak Bashar

Vlaamse hutsepot met Iraanse ingrediënten

Het VRT-'duidingsprogramma' Reyers Laat ging noch over de omstandigheden waarin de Iraanse Goncheh Ghavami gearresteerd werd, noch over vrouwenrechten. De miserie van deze Iraanse activiste, die nu in de gevangenis zit, was een voorwendsel om opnieuw aan Iran-bashing te doen. "Och arme die Iraniërs, die hun eigen lot niet in handen hebben en zich zo laten onderdrukken".

zaterdag 25 oktober 2014 22:50

Spread the love

Reyers Laat: stadionverbod voor vrouwen in Iran

“In Iran is het niet goed gesteld met de vrouwenrechten”, stelt Kathleen Cools in haar ‘duidingsprogramma’ Reyers Laat. “We beseffen onvoldoende”, zegt ze, “dat de Iraanse vrouwen niet naar voetbal of volleybal mogen gaan kijken”.

De Iraanse vrouwen van hun kant beseffen onvoldoende dat de Vlaamse vrouwen hier wel naar de voetbal mogen gaan, maar dat ze de hele match hun plas moeten ophouden, omdat ze niet over evenveel gratis toiletten beschikken als de mannen.

Arrestatie van Goncheh Ghavami

Bijna een half jaar geleden werd Goncheh Ghavani, samen met een aantal andere vrouwen, door de Iraanse autoriteiten gearresteerd, omdat ze de herenvolleybalmatch tussen Iran en Italië wilde
bijwonen. De dames werden niet binnen gelaten in het stadion, maar werden in de plaats daarvan naar het
politiebureau gebracht.

Na het afleggen van een verklaring werden
de dames, dus ook Goncheh, onmiddellijk vrijgelaten. Maar de dag na de
vrijlating, toen Goncheh haar persoonlijke spullen (die in beslag waren genomen)
ging ophalen, werd ze opnieuw gearresteerd. Tot op heden is het onduidelijk op
basis van welke feiten ze in tijdelijke hechtenis verkeert. Geen nieuws hierover laat
ruimte voor speculatie en roddels.

Om de arrestatie van Goncheh
Ghavami te “duiden” nodigt onze openbare omroep de Iraans-Belgische activiste
Darya Safai uit. Zij ging recent naar het WK volleybal in Polen – waar de Iraanse
volleybalploeg het goed deed – om te protesteren tegen het stadionverbod voor
vrouwen in Iran. Dat is zeer nobel en zeker een interview waard.

Inderdaad, hoe erg is het niet
dat vrouwen niet in de sportstadions binnengelaten worden? Hier in België
kunnen we ons zoiets niet voorstellen. We mogen de voetbalstadions binnen gaan,
maar we doen dat liever niet uit schrik voor zatte mannelijke supporters die
soms agressief uit de hoek kunnen komen.

De aankomst van de mooie Darya, de Vlaams-Perzische
activiste die 15 jaar in België woont, wordt met een Arabisch deuntje aangekondigd.
De eerste journalistieke slordigheid / wereldvreemdheid is een feit. Hoe ongelukkig
zou het niet zijn om Yves Leterme met de Marseillaise aan te kondigen in plaats
van de Brabançonne?

Speurend naar
straffe uitspraken en gebrek aan kritische bedenkingen

“In Iran is het niet goed gesteld
met de vrouwenrechten”, stelt Kathleen Cools en polst naar de mening van de
studiogasten. Alle drie de gasten waaronder professor Kerkelijk Recht / media-sidekick / dissidente
CD&V-er / huidige rector aan de KU Leuven Rik Torfs, de scherpzinnige kunstenaar en
theatermaker Chokri Ben Chikha en de speciale gast van die avond, de Iraans-Belgische
activiste Darya Safai waren het daarmee eens.

Vervolgens doet de Iraanse
activiste een aantal straffe uitspraken zoals “Ik zie geen verschil tussen
IS en de Iraanse leiders” en hoe verschrikkelijk het is dat in Iran nog
steeds publieke executies bestaan. Ze spreekt alsof ze gisteren nog getuige van
zo’n vorm van executie in Iran was. Dan vertelt ze dat Iran een dictatuur is en
de Koran soera’s bevat, zoals “Zaai angst en oogst macht”, die de repressieve
leden van de Iraanse regering inspireren.

Noch Kathleen Cools en zelfs
professor Torfs niet maken de bedenking of Iran al dan niet een klassieke
dictatuur is. Wie vertrouwd is met de rijke geschiedenis en de interne complexe
machtsverdeling in Iran zal ongetwijfeld opmerken dat niemand, zelfs Ayatollah
Khamenei (de opperste religieuze leider en de opvolger van de stichter van het
Islamitisch Republiek, Ayatolaah Khomeini) niet, de absolute macht heeft in Iran.

Bovendien is de repressie, die tijdens
de achtjarige oorlog met Irak (toen nog een bevriende bondgenoot van het
Westen) van toepassing was, vandaag niet meer op dezelfde leest geschoeid en volgens
dezelfde schaal en met dezelfde intensiteit aanwezig. Het Iran van vandaag is niet te
vergelijken met het Iran dat ik als een puber van 13 jaar 24 jaar geleden
verliet.

Toch klinkt de retoriek in onze
media nog steeds hetzelfde als 37 jaar geleden, toen de Islamitisch Republiek
ontstond. Het is alsof Iran gedurende de voorbije decennia helemaal niet
evolueerde, wat volledig onjuist is.

Geduid of niet?

In hetzelfde ‘duidingsprogramma’
komen de ‘Happy Kids’ van Iran ter sprake en ook verplichte kledingsvoorschriften (de hejab) en het stijgende aantal executies in Iran aan bod.

Ook een foto van de huidige
President Rohani, die het hoofd van een oude man kust, passeert. Kathleen wil dat ook ‘duiden’, maar het lukt haar niet. Ik zie haar denken: “Wie
kust hij nu op het voorhoofd? Wat heeft dat met de arrestatie van Goncheh en
stadionverbod van vrouwen te maken?”

Op geen enkel moment werd geduid
wie de arrestante Goncheh Ghavami was en op basis van welke feiten ze werd opgepakt.
Kon de woordvoerder van de Iraanse ambassade meer relevante duiding geven? Als
de reden voor Goncheh’s arrestatie alleen het willen bijwonen van de volleybalwedstrijd
was, waarom werden de andere vrouwen die samen met haar waren gearresteerd dan onmiddellijk vrijgelaten?

Bovendien kon men zich evengoed hebben afgevraagd waarom men vrouwen niet in de stadions toelaat. Kon een
Iran-kenner een inhoudelijke uitleg geven hierover? Is dat alleen in Iran zo of
bestaan zulke mannenclubs ook bij ons?

Ik denk aan de “Royal
& Ancient Golf Club” die tot het begin van dit jaar enkel mannelijke leden telde en
pas heeft beslist om een stemming te organiseren om na 260 jaar ook vrouwelijke
leden bij de club te laten aansluiten. De Britse “Umar Kayyam Club” – de fanclub
van de Perzische poëet, astronoom en mathematicus – laat evenmin vrouwelijke
leden toe. Wat kan gezegd worden over het Griekse schiereiland Athos, waar
vrouwen al sinds de 11^de eeuw niet worden toegelaten om de historische
kloosters te bezoeken?

Er hadden voldoende
interessante invalshoeken kunnen zijn om deze problematiek aan bod te laten komen en dat
effectief te duiden, maar helaas.

Vrouwenrechten in Iran problematischer dan
ergens anders?

Wereldwijd is het niet goed
gesteld met de vrouwenrechten. Niet in Iran, niet in Saoedi-Arabië en zelfs niet hier bij ons.

Sommige Vlaamse vrouwen zouden
misschien Iraanse vrouwen benijden, mochten ze weten dat in Iran vrouwen na 20
jaar loopbaan (mannen na 25 jaar loopbaan), afhankelijk van de sector waarin ze
werken, op pensioen kunnen gaan. Dames die nog geen vijftig zijn, hebben daar een
volledig pensioen, dat blijkbaar voldoende is om comfortabel te leven. Bovendien, als
het op de sanitaire gelijkheid tussen vrouwen en mannen aankomt, hebben
Iraanse vrouwen overal 7/7dagen en 24/24u evenveel gratis toiletten als mannen.

Juist omdat niemand het
wereldwijd goed doet, moet de ongelijkheid tussen man en vrouw met voldoende
nuance en context toegelicht worden. De recente toespraak van de Britse actrice
Emma Watson, kersverse VN-vrouwenambassadeur, spreekt boekdelen over gelijke
rechten tussen vrouwen en mannen in onze democratische landen.

Ook het nieuwe
rapport van het Bureau van de Europese Unie voor de Grondrechten (FRA), dat op
de internationale vrouwendag op 8 maart 2014 werd gepubliceerd, ontsluierde
hoe ernstig, alledaags en wereldwijd de intimidatie en het geweld tegen vrouwen thuis,
op het werk, op straat en online is. In het kader daarvan hebben ze zelfs een
aantal voorstellen geformuleerd om de Europese en nationale beleidsmakers te
steunen bij het opstellen en uitvoeren van uitgebreide maatregelen bij geweld
tegen vrouwen, om dit te voorkomen en te bestrijden.

Het zet juist
daarom aan tot nadenken dat een van de courant aangevoerde opiniemakers, professor
Kerkelijke Recht / media-sidekick / dissidente CD&V-er / huidige rector aan de KU Leuven Rik
Torfs, nog steeds vindt dat verbale seksuele intimidatie een vorm van vrije
meningsuiting is, die binnen een democratische rechtstaat toelaatbaar zou moeten
zijn. Wie zich schuldig maakt aan seksuele intimidatie is slecht opgevoed,
stelt hij.

Bronnen: