De woordvoerder van N-VA kreeg vandaag ruimte voor een column in De Morgen, om zich wat uit te leven in 'Red Scare'. Retoriek en propaganda, we moeten het hem vergeven, het is nu eenmaal zijn job. Die column leest wel iets meer naar waarheid als we ‘socialisme’ gewoon vervangen door ‘kapitalisme’. Hier gaan we:
“Zoals een weerwolf bij volle maan zijn gedaanteverwisseling ondergaat, zo ben ik gedoemd om onder de vallende bladeren kapitalist te worden.
Eén keer per jaar ben ik een kapitalist. Ik geef dat
eerlijk toe. Het komt steeds onverwachts. Ik kan het niet voorspellen noch
voorbereiden. En als het zover is, als mijn jaarlijkse afspraak met de solden
zich aankondigt, kan ik het ook niet tegenhouden. Ik word erin meegezogen,
hoezeer ik mij ook verzet.
Het is het noodlot. En dat moet je aanvaarden. Dit jaar is het me nog niet
overkomen. Maar nu de herfst in het land is, en ik instinctief gedreven word
naar de bossen waar ik opgroeide, kan het zich elk moment voordoen. Zoals een
weerwolf bij volle maan zijn gedaanteverwisseling ondergaat, zo ben ik gedoemd
om onder de vallende bladeren kapitalist te worden.
Want daar, tussen eeuwenoude stammen en kruinen, bestaat de kans dat ik de
boswachter tegen het lijf loop. De man die mij als kind wegjoeg uit de venen,
of mij tijdens het wildseizoen verdreef uit het jachtgebied. Toen was hij mijn
boeman, die mij de toegang ontzei tot wat ik beschouwde als ieders onmetelijke
speeltuin.
Maar met het verstrijken van de jaren leerde ik hem kennen als een aandoenlijke,
zij het teruggetrokken, man. Hij woont aan de bosrand, als rentenier, in wat
overblijft van het kasteel dat eens de bomen bestuurde. Als we elkaar ontmoeten
onder de eiken, nodigt hij me uit om bij hem thuis bij te praten. En zodra ik
de drempel van het oude jachthuis overschrijd, besef ik dat ik het pand als kapitalist
zal verlaten.
Ooit was hij voorzitter van de lokale Open VLD-afdeling.
Maar dat leverde enkel desillusies op. Partijpolitiek kan uw idealisme ernstige
schade toebrengen. De confrontatie met de grauwe werkelijkheid en de manifeste
onwil van de mens om met veel goesting vrij te zijn, doen de rest. Dus verliet
hij de politiek. Maar niet het liberalisme. De wereld kreeg hij niet in zijn greep,
maar van zijn directe omgeving maakte hij een patronaal heilstaatje.
Verscholen in het loofwoud, vertelt hij hoe het bergaf gaat met de markt. En
bij een pint beklaagt hij zich dat er meer ondernemerszin moet zijn. Dan
drinken we op de groei. We toasten op het uitbannen van de vakbonden. En hoe
meer we drinken, hoe meer ik zelf begin te geloven in de neoliberale idylle die
hij schetst. De kleine vrije markt utopie aan de zoom van het bos. Tot ik 's
nachts in kennelijke toestand het bospad naar mijn ouderlijke woonst afwandel,
en ik er oprecht van overtuigd ben dat blauw troef is.
Uiteraard ben ik geen kapitalist. Maar ooit geloofde ik in de Geldgod, de beurs
als bedevaart. En Nietzsche zou het beamen: dat is quasi hetzelfde. Ik was
ervan overtuigd dat in de eeuwigdurende clash tussen de krachten van goed en
kwaad, wie rijk is steeds zou zegevieren. Boontje komt om zijn loontje.
Maar God is dood, en boontje ook. Je kan proberen de onproductieven een
geweten te schoppen. En als je maar vaak en hard genoeg schopt, misschien - wie
weet - zullen mensen hun lesje leren. Maar wat wij dan per vergissing voor een
geweten houden, is louter de angst voor de schop. Vandaar dat kapitalisme moet ontaarden in uitbuiting en vervreemding. De kerk had God nodig
om geboden af te dwingen, het kapitalisme de neoliberale staat.
"Wie op zijn 20ste geen socialist is, heeft geen hart. Wie het op zijn
30ste nog steeds is, heeft geen verstand." Naar die boutade ben ik aldus Verhofstadt en Hayek al heel
mijn leven onverstandig, maar niet harteloos. Op die ene nacht per jaar na dan.
Dan ben ik kapitalist. De volgende dag word ik wakker met een kater. Een veel
voorkomende bijwerking.”
Toen koos Joachim maar voor het fascisme van de N-VA.
