Ten aanval!

woensdag 22 oktober 2014 14:16
Spread the love

De laatste dagen krijg ik regelmatig de vraag wat ik ervan denk, van de acties bij het spoor en de raid op het MR-gebouw. Ik wist het eerlijk gezegd niet goed, maar vadertje tijd heeft mij geleerd om over sommige zaken eerst goed na te denken alvorens te antwoorden. Nu is het duidelijk voor mij, et voila, hier mijn antwoord.

Ik was begonnen met neer te schrijven hoe ik tot mijn besluit ben gekomen. Maar ondertussen heb ik dat stuk tekst, zoals u kan zien, verdwijderd. De recente geschiedenis spreekt immers voor zich.

Één voorbeeld

Ondernemers klaagden één regeringsmaatregelmaatregel aan, 24 uur later werd die regeringsmaatregel een jaar opgeschoven in de tijd. Studenten, academici, kunstenaars, openbare diensten, het sociale middenveld en vakbonden vragen al weken om zaken te herbekijken, er bewoog niets.

Ja maar

Mensen krijgen nu een maand langer om op brugpensioen te kunnen gaan. Klopt, maar er is niet één maatregel die langer werken stimuleert, laat staan de optrekking van een 40-jarige loopbaan naar een 45-jarige kan verantwoorden. De verlenging met een maand is dus zelfs geen doekje voor het bloeden te noemen, ze dient dan ook iets anders.

Ze moet de manipulatie versterken van de uitgestoken hand, de indoctrinatie voeden van de weigering. En om die beide zaken te versterken gaat men ver.

Leugens volgen elkaar in snel tempo op, halve waarheden worden verder verkracht en een onophoudelijke stigmatisering is de inzet van de dag. Alles dient de uitvoering van de sociale afbraak die op de agenda staat. Om het beleefder, maar minder eerlijk, te zeggen: “De regeringsmaatregelen moeten in wetten worden gegoten.”

De derde wet van Newton

De derde wet van Newton komt op zulke momenten telkens weer tot leven: “Actie is gelijk aan reactie.”

De voorbije jaren waren diezelfde studenten, academici, kunstenaars, openbare diensten, het sociale middenveld, de vakbonden én ondernemers nooit tevreden met genomen regeringsmaatregelen. Logisch, een regering haar kerntaak is te zoeken naar een evenwicht en na een zoveelste kapitalistische crisis waren de maatregelen, van de vorige regering(en) ook niet populair. Maar men verdeelde de rekening. Telkens volgde de reactie, alle partijen kloegen en gingen over tot hun manier van actievoeren. Een schermutseling her en der niet te na gelaten, viel dat ook allemaal best mee.

Ook nu zal er een reactie volgen

Met één groot verschil. Nu is er slechts één groep die het regeerakkoord ten volle onderschrijft, alle andere partijen voelen zich zwaar gepakt, er is dan ook geen sprake van enig maatschappelijk evenwicht, alles wordt afgeschoven op de werkenden in de maatschappij. Arbeiders, bedienden, kaderleden en kleine zelfstandigen, allemaal moeten ze eraan geloven. Wat rijk is zal rijker worden is de boodschap, de rest zal gewoonweg verarmen. Ik weet dat er mensen zijn die dit ontkennen, het zijn leugenaars en zij bepaalden mee de norm van de actie. Zij zijn dus verantwoordelijk voor wat komen gaat.

Ik vroeg mij enkele dagen geleden al af of eventuele acties nog wel gericht zouden zijn tegen de regeringsmaatregelen, dan wel tegen de houding van sommige politiekers en ondernemers. Veel meer mensen dan de vorige jaren voelen zich bekocht, ook al laat de uitslag van 25 mei anders vermoeden, er is geen ontkomen aan, dat voel je gewoon. Dat heeft natuurlijk te maken met het politieke deficit van oneerlijke campagnes met daarbij horende mistgordijnen en het feit dat die nu zijn weg getrokken. Zaaien en oogsten dus.

In diezelfde zin schreef ik toen ook dat ik het ergste verwachtte en kijk, enkele dagen later vlogen er balletjes met verf tegen een politieke gevel.

Nu schrijf ik dat we het ergste hoegenaamd nog niet hebben gezien. Het is decennia geleden dat ik een bevolking nog zo kwaad heb geweten als nu. Er zullen ongetwijfeld mensen vol onbegrip kijken naar de schouwspelen die zich de komende dagen en weken zullen afspelen. Maar er zullen evenzeer nieuwe mensen zijn die zich zullen aansluiten bij wat komen gaat. Bij de reactie.

Want we zijn een grens gepasseerd, the point of no return zeg maar. De leugens gingen te ver, het bedrog werd te groot, mensen werden van hun menselijkheid beroofd. De manier waarop bepaalde politiekers en ondernemers zich over de gewone mens in de straat uitspraken, deden alsof hij/zij te dom zou zijn om te begrijpen wat er op hem/haar afkomt, was zo gortig, zo laag bij de grond dat de emmer is over gelopen. Niet druppelsgewijs, nee hij is open gebarsten en het is nog maar zeer de vraag hoe die te repareren valt.

De reactie laat zich dan ook niet raden deze keer.

Het sociaal overleg ligt niet meer aan het infuus, dat is dood en begraven. De enige reactie op al die acties is wat nu voor de deuren staat en simpel te omschrijven is in deze twee woorden: “Ten aanval.”

Verscheen ook op: http://www.sblog.be/geen-categorie/ten-aanval

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!