“Er
is iets op til “ Ik zou het niet beter
kunnen omschrijven. Toen na de
verkiezingen van 25 mei stilaan de contouren van de verschillende regeringen zichtbaar werden, kon je al aanvoelen in welke
richting het beleid zou evolueren en vandaag kunnen we niet anders dan
constateren dat een vrees bewaarheid werd. Het nieuwe beleid zowel op Vlaams
als Federaal vlak is snoeihard voor de mensen die het al moeilijker hebben, het
middenveld dat verder ontmanteld wordt….. echter poeslief voor hen die al
comfortabel het grootste bezit hebben.

Je kan alleen maar vaststellen dat wie tijdens
het schrijven van de regeerakkoorden de pen heeft vastgehouden niet een
versterking van een warme solidaire samenleving voor ogen hadden, maar een
koele aanslag planden op die solidaire samenleving, op haar middenveld op haar
belangenorganisaties. Daarom was ik blij
te zien dat er een beweging ontstond,een beweging waar ik zelfs deel kon van uitmaken, ja zelfs
meewerken. Een beweging die het aandurft
om te gaan voor die solidaire samenleving. Zelfs een beweging uit een hoek waar
je niet direct de reactie van verwacht… verontwaardigde burgers, mensen uit
cultuur, welzijn, jeugdwerk, onderwijs, socioculturele verenigingen,
milieubeweging .Ook vakbonden die hiermee hopelijk duidelijk willen maken dat ze meer zijn dan enkel de behoeders van een werkende klasse en de maatschappelijke
rol terug opnemen zoals het ooit was. Samen hebben ze het platform Hart boven Hard opgericht.

De impact van de geplande besparingen op
onderwijs, kinderopvang, cultuur, zorg en rusthuizen, werkenden en
werklozen, kortom op de samenleving als
geheel mag niet enkel een bezorgdheid
wegdragen, er moet ook een krachtig
protest komen. We kunnen niet toelaten dat een volgende ronde
besparingspolitiek de fundamenten van deze samenleving verder kraakt. Ben als jongeling in 1974 op de arbeidsmarkt gekomen, een tijd
waar je nog meeging met je vader naar de Fabriek en direct een job had. Een
tijd waarin de eerste tekenen van een systeemcrisis zich aandiende en die vandaag nog altijd verder duurt, er
word momenteel al 40 jaar inspanningen gevraagd aan de bevolking door middel
van inleveringen en belastingverhogingen, en toch ondanks de beloftes van de
regeringen in de jaren 80/90 is het einde van de tunnel nog niet in zicht. Deze
constante systeemcrisis heeft als een sluipend gif ingewerkt op het
gedachtegoed van de mensen, ze zien de
slachtoffers hiervan eerder als de
oorzaak van die crisis hierbij flink geholpen door regeringen die schuldig
verzuim pleegden en gretig de besparingen doorvoerden die het systeem van de
nodige zuurstof voorzag om haar doodstrijd te verlengen. André Gorz beschrijft
dit heel mooi: “De heersende klasse zou niet kunnen regeren als ze er niet in
geslaagd was, de onderdrukten de wereld door haar ogen te laten zien en
zichzelf als de objecten van hun meesters. Hoe zwaarder de onderdrukking is,
des te groter is het onvermogen van de onderdrukten om over zichzelf te denken
als mogelijke subjecten en bewerkers van hun eigen bevrijding, en om, een eigen
ideologie voort te brengen.”

Dit maakt
dat volgens ikzelf Hart boven Hard de maatschappij vandaag die andere kijk moet
aanbieden, niet enkel gaan als platform tegen de besparingen, maar een platform
met een alternatief, een andere maatschappijkeuze. Ook binnen de vakbonden moet
er gezorgd worden dat die andere kijk meer op de voorgrond komt, praten over
Economische groei als oplossing van de
crisis is een verkeerde taal. Economische groei heeft de laatste decennia niet
tot een verbetering van de werk- en leefomstandigheden geleid, eerder tot een
verslechtering. De derde industriële revolutie heeft niet tot een gouden eeuw
geleid waarin we steeds minder zullen moeten werken dankzij de gegroeide
productiviteit en rijkdom, het heeft ons gebracht naar een maatschappij waar
sommigen tot werkloosheid en anderen tot overproductiviteit zijn veroordeeld. Keynes is dood en met hem het
beleid van de volledige werkgelegenheid. Een ander facet is de milieuproblematiek
en de bijhorende klimaatverandering die meer aandacht moet krijgen binnen het
platform .Ook hier citeer ik graag André Gorz: “De ecologische strijd is geen
doel op zich maar een etappe. Ze kan het kapitalisme belemmeren in zijn
bewegingsvrijheid en het veranderingen afdwingen, maar als dat tenslotte, na
zich met alle krachten en listen verdedigd te hebben, stukloopt op de
onvermijdelijk ecologische crisis, zal het ons verzet inlijven zoals het andere
vormen van verzet heeft ingelijfd. Daarom dienen we bij onszelf te rade te
gaan: wat willen we eigenlijk ?”

Ook
Hart boven Hard moet bij zichzelf te rade gaan en duidelijk maken wat we
willen. Voor mij is dit een alternatief dat een leefbare toekomst biedt aan huidige en toekomstige
generaties, dat mens en planeet
beschermt en koestert. Een alternatief dat geen taboes heeft, ik denk maar aan
bv. basisinkomen, arbeidsduurvermindering met loonbehoud…., een alternatief
dat niet af is maar waar verbeelding nog kan werken en niet stopt aan land of
taalgrenzen. Daarom moet ook kritisch gestaan worden tegenover de
Soberheidsverdragen die Europa oplegt en
moet de beweging zich aansluiten bij het verzet tegen de
vrijhandelsakkoorden die momenteel op de Europese onderhandelingstafel liggen.

Nog heel wat werk voor
de boeg, het enthousiasme is er, mensen en organisaties worden samengebracht om
elkaar beter te leren kennen, kennis
wordt vergaard en het alternatief wordt onderbouwd en afgetoetst. Acties
worden voorbereid, debatten
georganiseerd. Als er iets begeesterend werkt dan zijn het niet de verschillende
regeringsverklaringen , maar is het de dagelijkse inzet van iedereen die het
platform Hart boven Hard het nodige
voedsel, de nodige zuurstof geeft om te groeien. Ik heb de septemberverklaring
onderschreven omdat ik er ten volle achtersta.

Geschreven door Raoul
Flies (Vrije tribune, zal verschijnen in Aktief, ledenblad Masereelfonds, jrg 5, 2014)